แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
คำว่า “ซึ่งมีระยะห่างกันไม่น้อยกว่าสามสิบวัน” ในพระราชบัญญัติล้มละลาย มาตรา 8(9) หมายความว่าในระหว่างการทวงถามครั้งแรกกับครั้งที่สองต้องมีระยะเวลาสามสิบวันเท่านั้น
โจทก์อาจฟ้องผู้ถือหุ้นชนิดไม่จำกัดความรับผิดให้ล้มละลายพร้อมกับห้างหุ้นส่วนจำกัดได้ โดยโจทก์ไม่ต้องดำเนินการตามพระราชบัญญัติล้มละลายมาตรา 89 ก่อน
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องห้างหุ้นส่วนจำกัดและผู้ถือหุ้นชนิดไม่จำกัดความรับผิดเป็นจำเลย ขอให้ศาลพิพากษาให้เป็นบุคคลล้มละลาย โดยอ้างว่าจำเลยที่ ๑ เป็นหนี้โจทก์ ๙๕,๕๓๓.๒๐ บาท โจทก์ทวงไม่น้อยกว่า ๒ ครั้ง โดยทวงห่างกันไม่น้อยกว่า ๓๐ วัน จำเลยไม่ชำระ
จำเลยให้การว่ามีฐานะการค้ามั่นคง ศาลยังไม่ได้สั่งพิทักษ์ทรัพย์จำเลยที่ ๑ โจทก์ยังไม่มีสิทธิ์ฟ้องจำเลยที่ ๒
ศาลชั้นต้นฟังว่าจำเลยเป็นหนี้โจทก์ตามฟ้อง โจทก์ได้ทวงถามหลายครั้งมีระยะเวลาห่างกันไม่น้อยกว่า ๓๐ วัน จำเลยเป็นหนี้ผู้อื่นอีก ทั้งโรงงานของจำเลยก็ถูกขายฝาก จึงมีคำสั่งให้พิทักษ์ทรัพย์ของจำเลยทั้งสองเด็ดขาด
จำเลยทั้งสองอุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน
จำเลยทั้งสองฎีกา
ศาลฎีกาฟังข้อเท็จจริงตามศาลชั้นต้น และวินิจฉัยว่า คำว่า “ซึ่งมีระยะเวลาห่างกันไม่น้อยกว่าสามสิบวัน” ในมาตรา ๘(๙) แห่งพระราชบัญญัติล้มละลายนั้น หมายความว่า ในระหว่างการทวงถามครั้งแรกกับครั้งที่สองมีระยะเวลาสามสิบกัน มิใช่ว่าโจทก์จะต้องรออีก ๓๐ วัน หลังจากทวงถามครั้งที่สองแล้วจึงฟ้องคดีไว้
เมื่อจำเลยที่ ๒ เป็นหุ้นส่วนชนิดไม่จำกัดความรับผิด โจทก์จึงฟ้องให้รับผิดหนี้นี้โดยตรง โดยไม่จำต้องดำเนินกระบวนการพิจารณาตามพระราชบัญญัติล้มละลาย มาตรา ๘๙ แต่ทางเดียว
พิพากษายืน.
