แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ความว่า โจทก์ฎีกา ศาลชั้นต้นสั่งว่า โจทก์ฎีกา ดุลพินิจของศาล เป็นอุทธรณ์ในปัญหาข้อเท็จจริง ต้องห้ามอุทธรณ์ฎีกาจึงไม่รับฎีกา
โจทก์เห็นว่า การที่ศาลอุทธรณ์ภาค 2 เห็นว่าอุทธรณ์ของโจทก์เป็นปัญหาข้อเท็จจริงอย่างเดียวนั้นเป็นการไม่ชอบ แท้จริงแล้วอุทธรณ์ของโจทก์มีทั้งปัญหาข้อเท็จจริงและข้อกฎหมายรวมกัน ทั้งเป็นข้อที่ว่ากล่าวกันมาแล้วในศาลล่างโปรดมีคำสั่งให้รับฎีกาของโจทก์ไว้พิจารณาต่อไป
หมายเหตุ ไม่ปรากฏหลักฐานว่าจำเลยได้รับสำเนาคำร้อง แล้วหรือไม่
โจทก์ฟ้องและแก้ไขคำฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยตามพระราชบัญญัติ ว่าด้วยความผิดอันเกิดจากการใช้เช็ค พ.ศ. 2534 มาตรา 4
ศาลชั้นต้นไต่สวนมูลฟ้องแล้ว เห็นว่าคดีมีมูล ให้ประทับฟ้อง
ศาลชั้นต้นพิพากษายกฟ้อง
ศาลอุทธรณ์ภาค 2 พิพากษายกอุทธรณ์ของโจทก์
โจทก์ฎีกา ศาลชั้นต้นมีคำสั่งไม่รับฎีกาดังกล่าว(อันดับ 76)
โจทก์จึงยื่นคำร้องนี้ (อันดับ 78)
คำสั่ง
พิเคราะห์แล้ว ศาลอุทธรณ์ภาค 2 พิพากษายกอุทธรณ์ของโจทก์ เพราะเห็นว่าเป็นอุทธรณ์ที่ต้องห้าม โจทก์จึงฎีกาคัดค้าน คำพิพากษาศาลอุทธรณ์ภาค 2 ได้ ไม่ต้องห้ามตาม ประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 220ให้รับฎีกาของโจทก์
