แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ความว่า จำเลยฎีกา ศาลชั้นต้นสั่งว่า ฎีกาจำเลยเป็น ฎีกาข้อเท็จจริงทุนทรัพย์ที่พิพาทในชั้นฎีกาไม่เกินสองแสนบาท คดีต้องห้ามฎีกาตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่งมาตรา 248 ที่แก้ไขใหม่และศาลไม่อนุญาตให้ฎีกา ไม่รับฎีกาจำเลย
จำเลยเห็นว่า คดีนี้เป็นคดีฟ้องขอให้ปลดเปลื้องทุกข์อันไม่อาจคำนวณเป็นราคาเงินได้ จึงไม่ต้องห้ามฎีกาตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 248 วรรคสอง และข้อเท็จจริงในคดีนี้เป็นสาระสำคัญอันควรได้รับการวินิจฉัยจากศาลฎีกา โปรดมีคำสั่งให้รับฎีกาของจำเลยไว้พิจารณาพิพากษาต่อไป
หมายเหตุ โจทก์ได้รับสำเนาคำร้องแล้ว (อันดับ 184)
ศาลอุทธรณ์ภาค 3 พิพากษายืน ห้ามมิให้จำเลยใช้เครื่องหมายการค้า “1” ของจำเลยอีกต่อไป ให้จำเลยเก็บสินค้าน้ำปลาของจำเลยที่ใช้เครื่องหมายการค้าตรา “1”ดังกล่าวจากท้องตลาดโดยค่าใช้จ่ายของจำเลย ให้จำเลยใช้ ค่าเสียหายจนถึงวันฟ้องเป็นเงิน 60,000 บาท กับดอกเบี้ยอัตราร้อยละเจ็ดครึ่งต่อปีจากต้นเงิน 60,000 บาท นับแต่วันฟ้องเป็นต้นไปจนกว่าจะชำระเสร็จ กับใช้ค่าเสียหายอีกเป็นเงินเดือนละ 5,000 บาท นับแต่วันฟ้องจนกว่าจำเลยจะเลิกผลิตและจำหน่ายน้ำปลาเครื่องหมายการค้าตรา “1”ของจำเลย
จำเลยฎีกา ศาลชั้นต้นมีคำสั่งดังกล่าว (อันดับ 167)
จำเลยจึงยื่นคำร้องนี้ (อันดับ 173)
คำสั่ง
พิเคราะห์แล้ว คดีนี้โจทก์ฟ้องขอให้ห้ามจำเลยใช้เครื่องหมายการค้าตรา “1” ฯลฯ อันมีลักษณะเหมือนหรือคล้ายเครื่องหมายการค้าของโจทก์ แม้โจทก์จะเรียกค่าเสียหายและศาลอุทธรณ์พิพากษายืนตามศาลชั้นต้นให้จำเลยใช้ค่าเสียหายแก่โจทก์เพียง 60,000 บาท พร้อมดอกเบี้ยก็เป็นคดีฟ้องขอให้ปลดเปลื้องทุกข์อันไม่อาจคำนวณราคาเป็นเงินได้ไม่ต้องห้ามฎีกาในข้อเท็จจริง จึงให้รับฎีกาจำเลยให้ศาลชั้นต้นดำเนินการต่อไป
