แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
สัญญาจะซื้อจะขายอสังหาริมทรัพย์ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 456 บัญญัติว่าให้ทำหลักฐานเป็นหนังสือเท่านั้น มิได้มีบัญญัติให้จำต้องจดทะเบียน
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่า โจทก์ได้ทำหนังสือขายห้องแถวสองห้องของโจทก์ให้แก่จำเลย โดยทำหนังสือกันเอง จำเลยได้ชำระเงินให้บางส่วนแล้วการขายห้องแถวนี้จำเลยตกลงจะเลี้ยงดูโจทก์ แต่จำเลยผิดสัญญาโจทก์จึงได้บอกเลิกสัญญาซื้อขายกับจำเลย สัญญานี้ไม่ได้จดทะเบียนจึงตกเป็นโมฆะ จึงขอให้ขับไล่จำเลยและบริวารและเรียกค่าเสียหายจำเลยให้การว่าไม่มีการบอกเลิกสัญญา โจทก์บิดพริ้วไม่ไปจดทะเบียนซื้อขายต่อเจ้าพนักงาน จำเลยไม่ได้ผิดสัญญา เมื่อคู่ความวางสัญญาฉบับพิพาท โจทก์ไม่สืบพยาน ศาลชั้นต้นสั่งงดสืบพยานจำเลยแล้วพิพากษาว่าสัญญาฉบับนี้ไม่ตกเป็นโมฆะ โจทก์มิได้สืบพยานว่าจำเลยกระทำผิดสัญญาอย่างใด พิพากษายกฟ้อง ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน
โจทก์ฎีกาว่า เรื่องนี้จัดเป็นอสังหาริมทรัพย์ฝ่ายใดจะรับซื้อหรือจะขายต้องจดทะเบียนตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 456 มิฉะนั้นตกเป็นโมฆะ
ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า ในเรื่องสัญญาจะขายอสังหาริมทรัพย์นี้ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์มาตรา 456 บัญญัติว่าให้ทำหลักฐานเป็นหนังสือเท่านั้น มิได้มีบัญญัติให้จำต้องจดทะเบียน พิพากษายืน
