แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ต้นกระถินปลูกอยู่ในเขตที่ดินติดต่อกันระหว่าง 2 ฝ่าย ต่างฝ่ายก็อ้างว่า ตนเป็นเจ้าของต้นกระถินนั้น เมื่อฝ่ายหนึ่งตัดกิ่งกระถินโดยถือว่าเป็นของ ของตน ดังนี้จะเรียกว่า ฝ่ายนั้นบังอาจทำอันตรายแก่ทรัพย์ของผู้อื่นตาม กฎหมายลักษณะอาญา มาตรา 324 ยังไม่ได้
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องหาว่า จำเลยบังอาจใช้มีดฟันต้นกระถินของนางหนูจันทร์ขาดไป 1 กิ่งราคา 20 บาทโดยไม่มีอำนาจโดยชอบด้วยกฎหมาย และด่าหมิ่นประมาทนางหนูจันทร์ซึ่งหน้า ขอให้ลงโทษตามกฎหมายลักษณะอาญา มาตรา 24, 339(2)
จำเลยปฏิเสธว่า ไม่ได้ด่า และต่อสู้ว่าต้นกระถินเป็นของจำเลย ปลูกอยู่ในที่ของจำเลย
ศาลชั้นต้นพิพากษายกฟ้อง
ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน
โจทก์ฎีกา
ศาลฎีกาเห็นว่า ในเรื่องด่าหมิ่นประมาทนั้น ศาลอุทธรณ์ไม่ได้รับฟังข้อเท็จจริงว่าจำเลยด่านางหนูจันทร์ดังฟ้อง คดีจึงต้องห้ามฎีกาตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 219
ส่วนในเรื่องตัดต้นกระถินนั้น ปรากฏว่าต้นกระถินปลูกอยู่ในเขตที่ติดต่อกัน ต่างฝ่ายต่างก็อ้างว่า ตนเป็นเจ้าของ และก็มิได้พยายามนำสืบให้ประจักษ์แจ้งว่าเป็นของใครแน่ จำเลยตัดกิ่งกระถินโดยจำเลยถือว่าเป็นของของจำเลย ดังนี้ จะเรียกว่าจำเลยบังอาจทำอันตรายทรัพย์ของผู้อื่นยังไม่ได้
จึงพิพากษาให้ยกฎีกาของโจทก์
