แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
เมื่อข้อเท็จจริงไม่ปรากฏว่าการบุกรุกที่สาธารณประโยชน์ตามที่โจทก์กล่าวมาในฟ้องทำให้โจทก์ได้รับความเสียหายแต่ประการใด การที่จำเลยทั้งสองซึ่งเป็นเจ้าพนักงานละเว้นการจับกุมผู้บุกรุกที่สาธารณะ จึงมิใช่เป็นการกระทำเพื่อให้เกิดความเสียหายแก่โจทก์ตามความหมายในประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 157 โจทก์จึงมิใช่เป็นผู้เสียหายที่จะมีอำนาจฟ้องจำเลยในความผิดฐานนี้
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่า จำเลยทั้งสองเป็นผู้ใหญ่บ้านคนละหมู่บ้าน จำเลยทั้งสองได้พบคนบุกรุกไถทำลายที่ดินสาธารณประโยชน์ จำเลยละเว้นไม่จับกุม เพื่อให้โจทก์เสียหาย ต่อมาจำเลยทั้งสองได้เขียนหนังสือใส่ความโจทก์ แจ้งข้อความอันเป็นเท็จต่อนายอำเภอซึ่งเป็นพนักงานสอบสวนว่า โจทก์และครอบครัวบุกรุกไถทำลายที่ดินสาธารณประโยชน์ดังกล่าว จำเลยรู้อยู่ว่าโจทก์มิได้กระทำผิดและเพื่อให้โจทก์ถูกดูหมิ่นถูกเกลียดชัง และต้องรับโทษทางอาญาขอให้ลงโทษ จำเลยทั้งสองตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 137, 157, 172, 175, 326, 91, 59
ศาลชั้นต้นไต่สวนมูลฟ้องแล้ว พิพากษายกฟ้อง
โจทก์อุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน
โจทก์ฎีกา
ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า ไม่ปรากฏในท้องสำนวนว่าการบุกรุกที่สาธารณประโยชน์ ตามที่โจทก์กล่าวมาในฟ้องทำให้โจทก์ได้รับความเสียหายแต่ประการใดเลย โจทก์จึงไม่ใช่ผู้เสียหายในการทำความผิดฐานบุกรุกที่สาธารณประโยชน์โดยผู้บุกรุกนั้น ๆ การที่จำเลยทั้งสองซึ่งเป็นเจ้าพนักงานละเว้นการจับกุมผู้บุกรุกจึงมิใช่เป็นการกระทำเพื่อให้เกิดความเสียหายแก่โจทก์ตามความหมายในประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 157 เพราะผลของการไม่จับกุมมิได้เป็นเหตุให้เกิดความเสียหายแก่โจทก์เลยการที่จำเลยทั้งสองมาแจ้งความต่อพนักงานสอบสวนว่าโจทก์เป็นผู้กระทำผิดฐานบุกรุกที่สาธารณะเป็นการกระทำอีกกรรมหนึ่งต่างหากจากการกระทำดังกล่าวมา แม้โจทก์จะได้รับความเสียหายจากการกระทำของจำเลยทั้งสองในข้อนี้ก็หาทำให้โจทก์เป็นผู้เสียหายในข้อหาตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 157 ไปด้วยไม่ โจทก์จึงไม่มีอำนาจฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยทั้งสองในข้อหาฐานกระทำผิดต่อกฎหมายมาตราดังกล่าว
พิพากษายืน
