แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
จำเลยที่ 2 กับพวก รับจ้างจำเลยที่ 1 ไปฆ่าผู้เสียหาย จำเลยที่ 2กับพวกได้เตรียมอาวุธปืนไปดักยิงผู้เสียหาย แล้วยิงผู้เสียหายจนได้รับบาดเจ็บสาหัส เช่นนี้ จำเลยที่ 2 ย่อมมีความผิดฐานพยายามฆ่าผู้เสียหายโดยไตร่ตรองไว้ก่อน จำเลยที่ 1 ซึ่งเป็นผู้ใช้ให้จำเลยที่ 2 กระทำความผิดนี้ต้องรับโทษเสมือนหนึ่งเป็นตัวการด้วย
การที่จำเลยฎีกาว่าควรลดมาตราส่วนโทษให้จำเลยตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 76 นั้น เป็นการฎีกาคัดค้านดุลพินิจในการกำหนดโทษของศาลอุทธรณ์ ถือเสมือนเป็นฎีกาในปัญหาข้อเท็จจริง
ย่อยาว
คดี 2 สำนวนนี้ศาลรวมพิจารณา สำนวนแรก โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษนายเจริญ จำเลยในข้อหาพยายามฆ่าเจ้าพนักงาน ต่อสู้ขัดขวางเจ้าพนักงานและมีอาวุธปืนไว้ในครอบครองโดยไม่รับอนุญาต ส่วนสำนวนหลัง โจทก์ฟ้องว่านายบ๊อกจำเลยที่ 1 จ้างวานใช้ให้นายเจริญ จำเลยที่ 2 กับพวกฆ่าผู้เสียหาย จำเลยที่ 2 กับพวกได้ใช้ปืนยิงผู้เสียหายได้รับบาดเจ็บสาหัส ขอให้ลงโทษจำเลยทั้งสองตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 80, 83, 84, 288, 289ริบของกลาง และให้นับโทษนายเจริญจำเลยในสองสำนวนนี้ต่อกัน
จำเลยทั้งสองสำนวนให้การปฏิเสธ
ศาลชั้นต้นพิพากษาสำนวนแรกว่านายเจริญจำเลยมีความผิดตามพระราชบัญญัติอาวุธปืน ฯลฯ และตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 140 วรรคแรก ให้ลงโทษตามพระราชบัญญัติอาวุธปืน ฯลฯ ซึ่งเป็นกระทงหนักให้จำคุก 1 ปี ข้อหาอื่นให้ยก ส่วนสำนวนหลังพิพากษาว่าจำเลยทั้งสองผิดประมวลกฎหมายอาญามาตรา 289 ประกอบมาตรา 80, 83, 84และ 52 ลงโทษจำคุกคนละ 20 ปี คำรับสารภาพของจำเลยในชั้นสอบสวนเป็นประโยชน์แก่การพิจารณาลดโทษให้ 1 ใน 3 ตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 78 คงจำคุกคนละ 13 ปี 4 เดือน ของกลางให้ริบ เว้นแต่อาวุธปืนมีทะเบียนคืนเจ้าของ ให้นับโทษนายเจริญจำเลยในสองสำนวนต่อกัน
จำเลยทั้งสองสำนวนอุทธรณ์ และขอให้ลดมาตราส่วนโทษตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 76
ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน
จำเลยทั้งสองสำนวนฎีกา และขอให้ลดมาตราส่วนโทษด้วย
ศาลฎีกามีคำสั่งสำหรับสำนวนแรกว่า ฎีกาของจำเลยเป็นฎีกาในปัญหาข้อเท็จจริงทั้งสิ้น แม้ข้อฎีกาของจำเลยที่ว่า ศาลควรลดมาตราส่วนโทษให้จำเลยตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 76 ก็เป็นการฎีกาข้อดุลพินิจของศาล นับเนื่องว่าเป็นปัญหาข้อเท็จจริง ต้องห้ามตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 218, 220 จึงสั่งไม่รับฎีกาของจำเลย
ส่วนสำนวนหลังนั้น ศาลฎีกาฟังข้อเท็จจริงว่า จำเลยที่ 1 ได้ว่าจ้างให้จำเลยที่ 2 ไปฆ่านายแดงผู้เสียหาย แล้วจำเลยที่ 2 กับพวกไปดักยิงนายแดงได้รับบาดเจ็บสาหัส จึงวินิจฉัยว่าการกระทำของนายเจริญจำเลยที่ 2 เป็นความผิดฐานพยายามฆ่าผู้อื่นโดยไตร่ตรองไว้ก่อน นายบ๊อก จำเลยที่ 1 เป็นผู้ใช้ให้จำเลยที่ 2 กับพวกกระทำผิด จึงต้องรับโทษเสมือนเป็นตัวการด้วย
พิพากษายืน
