แหล่งที่มา : เนติบัณฑิตยสภา
ย่อสั้น
กรณีรถสองคันแล่นสวนทางกันและเกิดชนกันได้รับความเสียหายแม้ว่าความเสียหายนั้นจะมิได้เกิดขึ้นเพราะความผิดของจำเลยก็ตาม ก็ถือได้ว่าจำเลยขับรถในทางซึ่งก่อให้เกิดความเสียหายแก่บุคคลหรือทรัพย์สินของบุคคลอื่นแล้วจำเลยจึงมีหน้าที่ต้องแสดงตัวและแจ้งเหตุต่อพนักงานเจ้าหน้าที่ที่ใกล้เคียงทันที เมื่อจำเลยมิได้แจ้งเหตุต่อพนักงานเจ้าหน้าที่ ก็เป็นการไม่ปฏิบัติตามที่กฎหมายบังคับไว้ จำเลยจึงต้องมีความผิดตามพระราชบัญญัติจราจรทางบกพ.ศ. 2522 มาตรา 78 วรรคแรกและมีโทษตามมาตรา 160 วรรคแรก
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 300,390, 91 พระราชบัญญัติแก้ไขเพิ่มเติมประมวลกฎหมายอาญา (ฉบับที่ 6)พ.ศ. 2526 มาตรา 4 พระราชบัญญัติจราจรทางบก พ.ศ. 2522มาตรา 43, 78, 160 จำเลยให้การปฏิเสธ ศาลชั้นต้นพิพากษาว่า จำเลยมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 300, 390 พระราชบัญญัติแก้ไขเพิ่มเติมประมวลกฎหมายอาญา (ฉบับที่ 6) พ.ศ. 2526 มาตรา 4พระราชบัญญัติ จราจรทางบก พ.ศ. 2522 มาตรา 43, 78 ให้เรียงกระทงลงโทษ กระทงแรกเป็นการกระทำกรรมเดียวผิดกฎหมายหลายบทให้ลงโทษตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 300 ซึ่งเป็นบทหนักจำคุก 6 เดือนกระทงที่สองให้ลงโทษตามพระราชบัญญัติจราจรทางบก พ.ศ. 2522มาตรา 78 จำคุก 1 เดือน รวมโทษจำคุก 7 เดือน ศาลอุทธรณ์พิพากษากลับ ให้ยกฟ้อง โจทก์ฎีกา
ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า “ในปัญหาแรกที่โจทก์ฎีกาว่า จำเลยเป็นผู้กระทำผิดโดยประมาทหรือไม่ ปัญหานี้ โจทก์มีแผนที่เกิดเหตุเอกสารหมาย จ.3 บันทึกการตรวจสถานที่เกิดเหตุ เอกสารหมาย จ.5 และพยานบุคคลตามแผนที่เกิดเหตุ และบันทึกการตรวจสถานที่เกิดเหตุ บอกว่าจุดชนอยู่ในเส้นทางของรถจักรยานยนต์ ห่างกึ่งกลางถนน 1.5 เมตรพบเศษแก้วกระจกตกอยู่บริเวณจุดชนหลายชิ้น และนายวิทยาผู้เสียหายเบิกความว่าจำเลยได้ขับรถยนต์เข้ามาในช่องทางเดินของรถจักรยานยนต์ผู้เสียหายได้ห้ามล้อและหักรถไปทางขวา รถของจำเลยก็พุ่งชนรถจักรยานยนต์ล้มลงผู้เสียหายและนายชัยพงษ์ผู้เสียหายอีกคนหนึ่งได้รับบาดเจ็บ หากเป็นไปตามแผนที่เกิดเหตุ และคำของพยานโจทก์แล้วหัวรถยนต์จำเลยต้องชนด้านข้างซ้ายรถจักรยานยนต์ผู้เสียหาย หัวรถยนต์จำเลยต้องมีรอยชนแต่ตามรายงานการตรวจสภาพรถของนายดาบตำรวจมนูญเพชรฤทธิ ว่ารถของจำเลยมีส่วนที่ชำรุดเสียหาย คือ บังโคลนหน้าด้านซ้ายส่วนหลังบุบยุบประมาณ 4 x 12 นิ้ว ประตูด้านซ้ายส่วนหน้าบุบยุบประมาณ 4 x 6 นิ้ว และรถจักรยานยนต์ผู้เสียหาย มีส่วนที่ชำรุดเสียหาย คือ หน้ากากสำหรับติดโคมไฟใหญ่หน้าแตก ฯลฯ ซึ่งสภาพความเสียหายรถทั้งสองคันน่าจะเป็นว่ารถจักรยานยนต์ใช้หัวชนรถยนต์ทางด้านข้าง โดยจำเลยนำสืบว่าเห็นรถจักรยานยนต์คันเกิดเหตุแซงรถจักรยานยนต์อีก 2 คัน ขึ้นมา และแล่นล้ำเข้ามาในช่องทางเดินรถของจำเลยรถจักรยานยนต์คันเกิดเหตุหักออกไปทางขวาซึ่งเป็นซ้ายมือของจำเลยจำเลยจึงขับรถหลบไปทางขวาและทางด้านซ้ายมีรถสามล้อจอดอยู่รถจักรยานยนต์คันเกิดเหตุจึงหักกลับ และเสียหลักแฉลบมาชนรถยนต์ที่จำเลยขับ ข้อนำสืบของจำเลยมีเหตุผลน่าเชื่อกว่า สภาพเช่นนี้ยังฟังไม่ได้ว่า จำเลยประมาทขับรถยนต์ชนรถผู้เสียหาย รูปคดีจึงเป็นที่สงสัย ไม่อาจลงโทษจำเลยได้ศาลอุทธรณ์วินิจฉัยปัญหานี้ชอบแล้ว
ปัญหาต่อไปมีว่า การที่จำเลยไม่ได้แสดงตัวและแจ้งเหตุต่อพนักงานเจ้าหน้าที่ที่ใกล้เคียง จำเลยจะมีความผิดตามพระราชบัญญัติจราจรทางบก พ.ศ. 2522 มาตรา 78, 160 วรรคแรก หรือไม่นั้นพระราชบัญญัติ จราจรทางบก พ.ศ. 2522 มาตรา 78 วรรคแรกมีข้อความว่าผู้ขับรถหรือขี่ หรือควบคุมสัตว์ในทางซึ่งก่อให้เกิดความเสียหายแก่บุคคลหรือทรัพย์สินของผู้อื่น ไม่ว่าจะเป็นความผิดของผู้ขับขี่ หรือผู้ขี่ หรือควบคุมสัตว์ หรือไม่ก็ตาม ต้องหยุดรถหรือสัตว์ และให้ความช่วยเหลือตามสมควรและพร้อมทั้งแสดงตัวและแจ้งเหตุต่อพนักงานเจ้าหน้าที่ที่ใกล้เคียงทันที กับต้องแจ้งชื่อตัว ชื่อสกุล และที่อยู่ของตน และหมายเลขทะเบียนรถแก่ผู้ได้รับความเสียหายด้วย ศาลฎีกาโดยมติที่ประชุมใหญ่เห็นว่า ตามบทกฎหมายดังกล่าว กรณีตามคดีนี้ซึ่งมีรถสองคันแล่นสวนทางกันและเดินชนกันได้รับความเสียหาย แม้ว่าความเสียหายนั้นจะมิได้เกิดขึ้นเพราะความผิดของจำเลยก็ตาม ก็ถือได้ว่าจำเลยขับรถในทางซึ่งก่อให้เกิดความเสียหายแก่บุคคลหรือทรัพย์สินของบุคคลอื่นแล้ว จำเลยจึงมีหน้าที่ต้องแสดงตัวและแจ้งเหตุต่อพนักงานเจ้าหน้าที่ที่ใกล้เคียงทันที เมื่อจำเลยเบิกความรับว่า มิได้แจ้งเหตุต่อพนักงานเจ้าหน้าที่จริง ก็เป็นการไม่ปฏิบัติตามที่กฎหมายบังคับไว้ จำเลยจึงต้องมีความผิดตามมาตรา 78วรรคแรก และมีโทษตามมาตรา 160 วรรคแรก ฎีกาข้อนี้ของโจทก์ฟังขึ้น”
พิพากษาแก้เป็นว่า จำเลยมีความผิดตามพระราชบัญญัติจราจรทางบกพ.ศ. 2522 มาตรา 78, 160 วรรคแรก ให้ปรับจำเลย 1,000 บาทไม่ชำระค่าปรับให้จัดการตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 29, 30นอกจากที่แก้ให้เป็นไปตามคำพิพากษาศาลอุทธรณ์
