แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ที่ดิน ที่ข้างทางรถไฟ พระราชกฤษฎีกา ร.ศ. 128 ประทุษฐร้าย ค่าเสียหาย
ย่อยาว
โจทฟ้องขอให้ขับไล่จำเลยออกจากที่ดินของกรมรถไฟแลเรียกค่าเช่าแลค่าเสียหาย
ศาลอุทธรณ์ข้าหลวงพิเศษตัดสินให้ขับไล่จำเลย กับให้ใช้ค่าเช่าแลค่าเสียหายเปนเงิน ๕๒๓ บาท ๖๐ สตางค์
จำเลยฎีกาว่า
๑ ฟ้องโจทเคลือบคลุม
๒ ตามประกาศจัดซื้อที่ดินสร้างทางรถไฟสายใต้ ร.ศ. ๑๒๘ ว่า ที่ตั้งสถานีให้วัดออกไปจากศูนย์กลางข้างละ ๔๐ วา จำเลยเข้าใจว่า ต้องวัด ๔๐ วาโดยรอบ แลถ้าวัดเช่นนี้ ที่รายพิภาษก็อยู่นอกเขตรรถไฟ โจทฟ้องขับไล่ไม่ได้
๓ ที่นอกจากแปลงซึ่งจำเลยเช่าจากโจท ๆ ไม่มีหนังสือเช่า โจทจะเรียกค่าเช่าไม่ได้
ฎีกาตัดสินว่า
ในข้อ ๑ จำเลยไม่ได้หยิบยกขึ้นเถียงในชั้นศาลล่าง ตามระเบียบฎีกาไม่ได้ แลตามข้อเท็จจริงที่ศาลฎีกาหยิบยกขึ้นวินิจฉัย ศาลฎีกาก็ถือว่าจำเลยฎีกาไม่ได้
ในข้อ ๒ ข้อนี้เกี่ยวกับการแปลกฎหมาย ศาลฎีกาเห็นว่า ตามความในพระราชกฤษฎีกานั้น ต้องวัดจากสูนย์กรุยแนวทางรถไฟออกไปข้างละ ๔๐ วา ไม่ใช่วัดแต่สูนย์กลางสถานีออกไปโดยรอบทั้ง ๔ ด้านดังจำเลยต่อสู้ เมื่อวัดดังนี้ที่ ๆ จำเลยเข้ามาปลูกห้องแถวนี้อยู่ภายในเขตรหวงห้ามของกรมรถไฟ
ในข้อ ๓ จำเลยเข้ามาปลูกเพื่อหาประโยชน์ในที่โจทโดยไม่มีอำนาจ แลโจทสืบได้ว่าถ้าจำเลยไม่ทำผิดเช่นนั้น โจทอาจได้รับประโยชน์คิดเปนค่าเช่าปีละ ๕๒๓ บาท ๖๐ สตางค์ ที่ศาลอุทธรณ์ข้าหลวงพิเศษให้จำเลยใช้ค่าเสียหายนับตั้งแต่วันฟ้องจนกว่าจำเลยจะออกจากที่นั้น ไม่เปนการผิด ดูฎีกาที่ ๙๘๘/๒๔๖๕ จึงพิพากษายืนตามคำพิพากษาศาลอุทธรณ์ข้าหลวงพิเศษ ให้ยกฎีกาจำเลย
