แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ประกาศกระทรวงมหาดไทย เรื่อง การคุ้มครองแรงงาน ลงวันที่ 16 เมษายน 2515 ข้อ 2 ให้คำนิยามของคำว่า “เจ็บป่วย” ไว้เพื่อกำหนดหลักเกณฑ์ในการจ่ายเงินทดแทนให้แก่ลูกจ้างที่เจ็บป่วยเนื่องจากการทำงาน เมื่อโจทก์ซึ่งเป็นลูกจ้างไม่ได้ฟ้องเรียกเงินทดแทนจากจำเลยซึ่งเป็นนายจ้าง แต่ฟ้องเรียกเงินค่ารักษาพยาบาลตามข้อตกลงเกี่ยวกับสภาพการจ้าง จึงไม่จำต้องนำหลักฐานกฎหมายดังกล่าวมาวินิจฉัย
แม้ศาลแรงงานกลางจะพิพากษาให้จำเลยจ่ายเงินค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปีให้แก่โจทก์โดยคำนวณถูกต้องตาม สิทธิที่โจทก์พึงได้รับก็ตาม แต่เมื่อเกินคำขอบังคับของโจทก์แม้จำเลยจะมิได้อุทธรณ์ในประเด็นข้อนี้ขึ้นมาโดยตรง ศาลฎีกาก็เห็นควรแก้ไขให้ถูกต้องได้
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่า จำเลยจ้างโจทก์เป็นลูกจ้างประจำ ต่อมาจำเลยเลิกจ้างโจทก์ โดยโจทก์มิได้กระทำความผิด จำเลยไม่บอกกล่าวล่วงหน้าและไม่จ่ายค่าชดเชย จำเลยยังไม่จ่ายค่าจ้างในบางเดือนให้แก่โจทก์ โจทก์ทำงานมาเกิน ๑ ปี ไม่เคยหยุดพักผ่อนประจำปีโจทก์เจ็บป่วยต้องรักษาตัวที่โรงพยาบาล จำเลยจะต้องจ่ายให้แก่โจทก์จำเลยเลิกจ้างโจทก์โดยไม่มีเหตุอันสมควร เป็นการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรม ขอให้จำเลยจ่ายสินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้าค่าเสียหายจากการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรม ค่าจ้างค้างจ่าย ค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปี ค่าชดเชย ค่ารักษาพยาบาลพร้อมด้วยดอกเบี้ย
จำเลยให้การว่า โจทก์เป็นลูกจ้างประจำของจำเลยยังไม่ครบกำหนดหนึ่งปี จำเลยเลิกจ้างโจทก์เพราะโจทก์ละทิ้งหน้าที่เป็นเวลาสามวันทำงานติดต่อกันโดยไม่มีเหตุอันสมควร จำเลยจึงไม่ต้องบอกกล่าวล่วงหน้า ไม่ต้องจ่ายค่าชดเชยค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปีโจทก์ไม่มีสิทธิเรียกค่าเสียหายฐานเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรม การที่โจทก์เจ็บป่วยต้องเข้ารักษาตัวที่โรงพยาบาลไม่ใช่เนื่องจากการทำงานให้จำเลยหรือโรคซึ่งเกิดขึ้นตามลักษณะหรือสภาพของงานจำเลยไม่ต้องจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้โจทก์ ขอให้พิพากษายกฟ้อง
ศาลแรงงานกลางพิพากษาให้จำเลยจ่ายเงินแก่โจทก์เป็นค่าเสียหาย๒๕,๐๐๐ บาท ค่าชดเชย ๒๓,๑๐๐ บาท สินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้า๗,๗๐๐ บาท ค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปี ๑,๗๙๖.๖๖ บาทค่ารักษาพยาบาล ๑๓,๔๑๓ บาท รวมเป็นเงิน ๗๑,๐๐๙.๖๖ บาท พร้อมด้วยดอกเบี้ยในอัตราร้อยละเจ็ดครึ่งต่อปีของต้นเงินดังกล่าวนับแต่วันฟ้อง (วันที่ ๓ กรกฎาคม ๒๕๓๒) เป็นต้นไปจนกว่าจะชำระเสร็จแก่โจทก์ คำขออื่นนอกจากนี้ให้ยก
จำเลยอุทธรณ์ต่อศาลฎีกา
ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า จำเลยอุทธรณ์เรื่องค่ารักษาพยาบาลว่าประกาศกระทรวงมหาดไทย เรื่อง การคุ้มครองแรงงาน ลงวันที่ ๑๖เมษายน ๒๕๑๕ ข้อ ๒ คำว่า “เจ็บป่วย” หมายความว่า ลูกจ้างเจ็บป่วยเนื่องจากการทำงานให้แก่นายจ้างด้วยโรคซึ่งเกิดขึ้นตามลักษณะหรือสภาพของงาน หรือโรคซึ่งเกิดขึ้นจากการทำงานตามที่กระทรวงมหาดไทยกำหนด การเจ็บป่วยของโจทก์ไม่เกี่ยวกับการทำงานนั้นเห็นว่า ตามประกาศกระทรวงมหาดไทย เรื่อง การคุ้มครองแรงงานดังกล่าว ให้คำนิยามของคำว่า “เจ็บป่วย” ไว้เพื่อกำหนดหลักเกณฑ์ในการจ่ายเงินทดแทนให้แก่ลูกจ้างที่เจ็บป่วยเนื่องจากการทำงานคดีนี้โจทก์ไม่ได้ฟ้องเรียกเงินทดแทนจากจำเลย แต่เรียกเงินค่ารักษาพยาบาลจากจำเลยตามข้อตกลงเกี่ยวกับสภาพการจ้าง ซึ่งศาลแรงงานแลางวินิจฉัยว่าจำเลยมีข้อตกลงเกี่ยวกับสภาพการจ้างที่เกิดขึ้นในทางปฏิบัติว่า กรณีที่ลูกจ้างเจ็บป่วยไม่ว่าเนื่องจากการทำงานหรือไม่ จำเลยก็จ่ายค่ารักษาพยาบาลให้ ศาลฎีกาจึงไม่ต้องวินิจฉัยตามหลักกฎหมายที่จำเลยกล่าวอ้าง อุทธรณ์ของจำเลยข้อนี้ฟังไม่ขึ้น
คดีมีปัญหาเกี่ยวกับค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปีว่าโจทก์ฟ้องว่า โจทก์มีสิทธิหยุดพักผ่อนประจำปีปีละ ๖ วัน และเรียกค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปีเป็นเงิน ๑,๗๙๖ บาท พออนุโลมได้ว่า โจทก์เรียกร้องค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปีตามส่วนมา๗ วัน เป็นเงิน ๑,๗๙๖ บาท แม้คำนวณโดยถูกต้องแล้วจะเป็นเงิน๑,๗๙๖.๖๖ บาท แต่ตามคำขอของโจทก์เรียกร้องเพียง ๑,๗๙๖ บาทศาลแรงงานกลางพิพากษาให้จำเลยจ่ายเป็นเงิน ๑,๗๙๖.๖๖ บาท จึงเป็นการพิพากษาเกินคำขอ แม้จำเลยมิได้อุทธรณ์ในประเด็นนี้โดยตรงแต่ก็ได้อุทธรณ์ในเรื่องค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปีมาด้วยศาลฎีกาเห็นควรแก้ไขให้ถูกต้อง
พิพากษาแก้เป็นว่า ให้จำเลยชำระค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปีให้โจทก์เป็นเงิน ๑,๗๙๖ บาท นอกจากที่แก้คงให้เป็นไปตามคำพิพากษาศาลแรงงานกลาง.
