แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
จำเลยเดินรถรับส่งผู้โดยสารในเส้นทางที่โจทก์ได้รับอนุญาต โดยมีกำหนดเวลาออกรถและสถานที่จอดรถที่แน่นอนประจำทุกวัน เมื่อรถจำเลยถึงปลายทางผู้โดยสารต่างคนต่างแยกย้ายกันไป รถจำเลยไม่ได้พาผู้โดยสารไปทัศนาจรที่ใดเลย และการจำหน่ายตั๋วโดยสารก็จำหน่ายเป็นรายบุคคล ในอัตราค่าโดยสารที่เป็นปกติธรรมดามิใช่เพื่อการทัศนาจรดังนี้ ย่อมถือได้ว่าจำเลยเดินรถในลักษณะที่เป็นการแข่งขันกับโจทก์ผู้มีสิทธิทำการขนส่งเดินรถประจำทางในเส้นทางสายที่โจทก์ได้รับอนุญาต ทำให้โจทก์ได้รับความเสียหายการกระทำของจำเลยเป็นการละเมิดต่อโจทก์
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่า โจทก์เป็นนิติบุคคลมีวัตถุประสงค์ในการรับทำการขนส่งทั่วไปได้รับอนุญาตให้ประกอบการขนส่งประจำทางด้วยรถยนต์ โดยสารในเส้นทางจากกรุงเทพฯ – เชียงใหม่ มีระยะเวลา ๕ ปี นับตั้งแต่วันที่ ๒ ธันวาคม ๒๕๑๓ ถึงวันที่ ๑ ธันวาคม ๒๕๑๘ จำเลยเป็นนิติบุคคลมีวัตถุประสงค์ในการทำการบริการท่องเที่ยวและประกอบการค้าอื่น ๆ เมื่อวันที่ ๑ มีนาคม ๒๕๑๗ จำเลยได้นำรถยนต์เข้าทำการขนส่งในเส้นทางสายกรุงเทพฯ – เชียงใหม่ เป็นประจำทุกวันจนบัดนี้โดยกระทำในลักษณะรถทัศนาจร แต่ตามสภาพความเป็นจริงแล้วจำเลยนำรถมาใช้ประกอบการขนส่งเป็นประจำในเส้นทางสายกรุงเทพฯ – เชียงใหม่ การกระทำของจำเลยเป็นการฝ่าฝืนพระราชบัญญัติการขนส่ง พ.ศ.๒๔๙๗ และ เป็นการละเมิดต่อโจทก์ ทำให้โจทก์ได้รับความเสียหาย ขอให้ศาลพิพากษาห้ามจำเลยและบริวารเข้าทำการขนส่งในเส้นทางสายกรุงเทพฯ – เชียงใหม่ และให้ชดใช้ค่าเสียหายวันละ ๑๘,๕๖๐ บาท นับแต่วันถัดจากวันฟ้องจนกว่าจำเลยและบริวารจะหยุดหรือเลิกเข้าทำการขนส่ง
จำเลยให้การว่า จำเลยไม่เคยนำรถยนต์เข้าทำการขนส่งในเส้นทางสายกรุงเทพฯ – เชียงใหม่ และมิได้ทำการใด ๆ ในลักษณะที่เป็นการแข่งขันกับการประกอบกิจการขนส่งของโจทก์ การนำลูกค้าไปท่องเที่ยวที่จังหวัดเชียงใหม่นั้น บริษัทจำเลยไม่ได้กระทำแต่เป็นกิจการของบริษัทเอมเพรสนอร์ทเทอนทัวร์ จำกัด ซึ่งเป็นนิติบุคคลต่างหากจากบริษัทจำเลย และบริษัทเอมเพรสนอร์ทเทอนทัวร์ จำกัด ไม่ได้ทำการขนส่งผู้โดยสารในลักษณะเป็นการแข่งขันกับการประกอบกิจการขนส่งของโจทก์ขอให้ยกฟ้อง
ศาลชั้นต้นพิจารณาแล้ว พิพากษาห้ามมิให้จำเลยทำการขนส่งผู้โดยสารในเส้นทางระหว่างกรุงเทพฯ – จังหวัดเชียงใหม่ ในลักษณะที่เป็นการแข่งขันกับโจทก์ให้จำเลยใช้ค่าเสียหายวันละ ๘๐๐ บาท นับแต่วันที่ ๒๖ มีนาคม ๒๕๑๗ จนกว่าจะหยุดำเนินการ
จำเลยอุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน
จำเลยฎีกา
ศาลฎีกาฟังข้อเท็จจริงและวินิจฉัยว่า จำเลยเดินรถรับส่งผู้โดยสารในเส้นทางที่โจทก์ได้รับอนุญาต เมื่อรถจำเลยถึงปลายทาง ผู้โดยสารต่างคนต่างแยกย้ายกันไป รถจำเลยไม่ได้พาผู้โดยสารไปทัศนาจรที่ใดเลยและการจำหน่ายตั๋วโดยสารนั้นก็จำหน่ายเป็นรายบุคคลคนละ ๑๔๐ บาท ซึ่งเป็นราคาปกติธรรมดามิใช่เพื่อการทัศนาจร ดังนี้ ย่อมถือได้ว่าจำเลยเดินรถในลักษณะที่เป็นการแข่งขันกับโจทก์ผู้มีสิทธิทำการขนส่งเดินรถประจำทางในเส้นทางสายที่ได้รับอนุญาต การกระทำของจำเลยทำให้โจทก์ได้รับความเสียหาย ถือว่าเป็นการละเมิดต่อโจทก์
พิพากษายืน
