แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ความรับผิดของผู้ขนส่งจะสิ้นสุดลงเพราะเหตุที่ไม่ได้บอกกล่าวความสูญหายให้ผู้ขนส่งทาบภายใน 8 วันนับแต่วันส่งมอบตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 623 วรรค 2 นั้น จะต้องปรากฏว่าผู้รับตราส่งได้รับของไว้แล้วโดยไม่อิดเอื้อนและใช้ค่าระวางพาหนะกับทั้งอุปกรณ์เสร็จแล้วตามความในมาตรา 623 วรรคแรกด้วย
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่า โจทก์จ้างจำเลยขนส่งผ้า ๔ ลูกจากกรุงเทพฯ ไปส่งให้ลูกค้าของโจทก์ที่จังหวัดอ่างทอง แต่ผู้รับตราส่งมิได้รับมอบสินค้าดังกล่าว จำเลยแจ้งว่าหายไประหว่างขนส่ง โจทก์บอกกล่าวให้จำเลยชดใช้ราคาสินค้าดังกล่าว จำเลยแจ้งว่าหายไประหว่างขนส่ง โจทก์บอกกล่าวให้จำเลยชดใช้ราคาสินค้า จำเลยเพิกเฉย
จำเลยให้การว่า โจทก์ได้จ้างจำเลยขนส่งผ้า ๔ ลูก จำนวน ๔ ห่อ โดยมิได้บอกราคาสินค้าให้จำเลยทราบ ร้านพรสวรรค์ที่จังหวัดอ่างทองได้รับรองไว้แล้วโดยไม่อิดเอื้อน จำเลยเพิ่งทราบจากโจทก์ภายหลังวันรับสิ่งของปลายทางเป็นเวลา ๑ เดือน ล่วงแล้วว่าของหาย จำเลยจึงสอบสวนได้ความว่าร้านพรสวรรค์รับของไว้ ๒ ลูก ขาดหายไป ๒ ลูก การที่ผู้รับของไม่ได้บอกกล่าวความสูญหายให้จำเลยทราบภายใน ๘ วันนับแต่วันส่งมอบของ ความรับผิดของจำเลยจึงสิ้นสุดลง
ศาลชั้นต้นพิจารณาแล้ว พิพากษาให้จำเลยชำระเงิน ๓๖,๐๐๐ บาทแก่โจทก์พร้อมด้วยดอกเบี้ย
จำเลยอุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน
จำเลยฎีกา
ศาลฎีกาฟังข้อเท็จจริงตามที่ศาลล่างทั้งสองฟังมาว่า โจทก์มอบผ้าให้จำเลยผู้รับขนส่ง ๔ ลูก ผ้าสูญหายไป ๒ ลูก ร้านพรสวรรค์ได้รับเพียง ๒ ลูก ส่วนร้านพรสวรรค์รับของไว้โดยอิดเอื้อนหรือไม่ และเป็นเวลานานกี่วันจำเลยจึงได้รับแจ้งว่าผ้าหายไป ๒ ลูก ศาลล่างทั้งสองไม่ได้วินิจฉัยเพราะเห็นว่ากรณีไม่ต้องด้วยประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา ๖๒๓ วรรค ๒ ศาลฎีกาเห็นว่าความรับผิดของจำเลยจะสิ้นสุดลงเพราะเหตุที่ไม่ได้บอกกล่าวความสูญหายให้จำเลยทราบภายใน ๘ วันนับแต่วันส่งมอบ ตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา ๖๒๓ วรรค ๒ นั้น จะต้องปรากฏว่าร้านพรสวรรค์ผู้รับตราส่งได้รับของไว้แล้วโดยไม่อิดเอื้อน และใช้ค่าระวางพาหนะกับทั้งอุปกรณ์เสร็จแล้วตามความในมาตรา ๖๒๓ วรรคแรก ด้วย ความรับผิดของจำเลยผู้ขนส่งจึงจะสิ้นสุดลงตามมาตรา ๖๒๓ วรรค ๒ แต่จำเลยให้การเกี่ยวกับการรับของเพียงว่าร้านพรสวรรค์ได้รับของไว้แล้วโดยไม่อิดเอื้อน ไม่ได้ให้การว่าได้มีการชำระค่าระวางพาหนะกับทั้งอุปกรณ์เสร็จแล้ว ซึ่งเป็นหน้าที่ของจำเลยจะต้องให้การและนำสืบเช่นนี้ เพื่อที่จำเลยจะได้รับประโยชน์จากมาตรา ๖๒๓ วรรค ๒ เมื่อจำเลยไม่ได้ให้การดังกล่าวมาแล้ว จึงไม่มีทางที่จะปรับเข้ามาตรา ๖๒๓ วรรค ๒ ได้ ความรับผิดของจำเลยจึงไม่มีสิ้นสุดลง
พิพากษายืน
