แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยฐานเบิกความเท็จแต่มิได้บรรยายฟ้องว่าคำเบิกความนั้น เป็นข้อสำคัญแห่งคดีแล้วศาลยกฟ้อง
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่า จำเลยสาบาลตัวเบิกความในคดีแดงที่ ๑๐๓๑ – ๑๐๓๒/๒๔๘๑ ของศาลจังหวัดสิงหบุรีว่า เมื่อแรม ๖ ค่ำเดือนกุมภาพันธ์ นายปิ่นมอบตัวนายยาให้จำเลย ๆ เอาตัวนายยาไปไว้บนเรือน นายปิ่นกับพวกขึ้นไปจับนายยาบนเรือนจำเลย ขณะนั้นเห็นนายยาซึ่งเวลานั้นไม่รู้สึกตัวเอาแขนสลัดไปถูกนายปิ่น ๒ ที นอกจากเอาสลัดถูกนายปิ่น ๒ ทีแล้ว จำเลยไม่ได้ทำอะไรนายปิ่นเลย อันเป็นการเอาความเท็จมาให้การต่อศาล โดยจำเลยรู้อยู่ว่าเป็นความเท็จ, ขอให้ลงโทษ,จำเลยให้การปฏิเสธ
ศาลชั้นต้นลงโทษจำเลยตรามาตรา ๑๕๖
ศาลอุทธรณ์วินิจฉัยว่า โจทก์ไม่ได้ระบุว่าถ้อยคำที่จำเลยกล่าวเป็นข้อสำคัญแห่งคดี และไม่ได้กล่าวถึงเรื่องราวเดิมเพื่อให้ทราบว่าถ้อยคำที่จำเลยกล่าวเป็นข้อสำคัญอย่างใดในคดีนั้น และมิได้ระบุว่าความจริงเป็นอย่างไรด้วย ฟ้องของโจทก์บกพร่อง ทั้งข้อเท็จจริงก็ฟังไม่ได้ว่า จำเลยเบิกความเท็จ จึงพิพากษายกฟ้อง
ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า ฟ้องของโจทก์มิได้ระบุว่าข้อคำเท็จนั้นสำคัญแก่คดี แม้จะถือว่าเหตุการณ์เกิดขึ้นจริงเท่าที่บรรยายมาในฟ้องก็ลงโทษจำเลยไม่ได้ ฟ้องของโจทก์มิได้ปฏิบัติตาม ม.๑๕๘ แห่งวิธีพิจารณาความอาญา จึงควรยกฟ้องเสียตาม ม.๑๖๑ จึงพิพากษายืนตามศาลอุทธรณ์
