แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
การเผาถ่านขาย ไม่ใช่การทำไม้ตามความในพระราชกฤษฎีกากำหนดค่าใช้จ่ายที่ยอมให้หักจากเงินได้ฯ พ.ศ. 2490 มาตรา 3 ข้อ (14).
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่า โจทก์มีอาชีพทำไม้เผาถ่านอันเป็นการทำป่าไม้ และได้ชำระภาษีเงินได้อย่างการทำป่าไม้ไว้เสร็จแล้ว ต่อมาจำเลยได้สั่งให้โจทก์เสียภาษีเพิ่มอีก โดยเห็นว่าการทำไม้เผาถ่านเป็นการประกอบอุตสาหกรรมไม่ใช่การทำป่าไม้ โจทก์จึงฟ้องศาลขอให้ยกเลิกคำสั่งเรื่องให้เสียภาษีเพิ่ม
จำเลยให้การว่ากิจการของโจทก์เป็นการตั้งเตาเผาถ่านขาย เงินได้จึงเป็นเงินได้จากการอุตสาหกรรม
คู่ความท้ากันไม่สืบพยาน ขอให้ศาลวินิจฉัยว่า กิจการทำไม้มาเผาถ่านจำหน่ายได้เงิน ๒ แสนกว่าบาท ดังนี้ เป็นการทำป่าไม้ตามข้อ (๑๔) หรือเป็นการประกอบอุตสาหกรรมตามข้อ (๓๕) ของมาตรา ๓ แห่งพระราชกฤษฎีกากำหนดค่าใช้จ่ายที่ยอมให้หักจากเงินได้พึงประเมินตามประมวลรัษฎากร พ.ศ. ๒๔๙๖
ศาลชั้นต้นวินิจฉัยว่า การทำไม้ให้เป็นถ่านเป็นผลิตผลอย่างหนึ่งซึ่งต้องขออนุญาตทำไม้ ถ่านเป็นผลิตผลที่ทำให้โจทก์มีรายได้ แต่พระราชกฤษฎีกากำหนดค่าใช้จ่ายที่ยอมให้หักจากเงินได้ๆ ไม่ได้ระบุประเภทไว้โดยเฉพาะ จึงต้องนำข้อ (๓๕) คือ เงินได้จากการอื่นที่มิได้ระบุไว้มาใช้บังคับพิพากษายกฟ้องโจทก์
ศาลอุทธรณ์วินิจฉัยว่า พระราชบัญญัติป่าไม้ พ.ศ. ๒๔๘๔ มาตรา ๙ วรรคท้าย กำหนดอัตราค่าภาคหลวงจากราคาที่ขายถ่าน และมาตรา ๑๑ วรรค ๓ กำหนดให้ทำไม้เผาถ่านเฉพาะในเขตป่า แสดงว่า การเผาถ่านเป็นการทำป่าไม้ เมื่อพระราชกฤษฎีกากำหนดค่าใช้จ่ายที่ยอมให้หักจากเงินได้ฯ ข้อ (๑๔) บัญญัติไว้คลุมๆ ว่า “การทำป่าไม้” มิได้แยกประเภทการทำไม้เผาถ่านไว้ต่างหากก็ต้องถือว่า การเผาถ่านของโจทก์เป็นการทำป่าไม้ตามข้อ (๑๔) พิพากษากลับให้โจทก์ชนะ
ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า การเสียค่าภาคหลวงในการทำไม้เผาถ่านนั้น เป็นคนละเรื่องกับภาษีเงินได้ที่จะต้องเสียตามประมวลรัษฎากร ซึ่งบังคับเอาจากเงินที่ได้จากการขายถ่าน ฉะนั้น จะนำ ข้อ (๑๔) แห่งพระราชกฤษฎีกามาใช้ในกรณีนี้ไม่ได้ แต่มีข้อ (๓๒) บัญญัติไว้สำหรับประเภทการขายสิ่งอุปโภคบริโภคหรือสิ่งอื่นนอกจากที่ระบุไว้ อย่างไรก็ดี กรณีนี้ไม่มีคู่ความฝ่ายใดยกขึ้นมาโต้เถียงเป็นประเด็นคงมีประเด็นตามที่ท้ากันว่าเข้าข้อ (๑๔) หรือ ข้อ (๓๕) เท่านั้น เมื่อกรณีไม่เข้าข้อ (๑๔) ตามที่โจทก์อ้าง โจทก์ก็ไม่ชนะคดี จึงพิพากษากลับ ให้บังคับคดีตามศาลชั้นต้น
