แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
คนอังกฤษจดทะเบียนหลังสัญญาเปนจำเลยฎีกาได้เฉภาะปัญหากฎหมาย นิ่งไม่ถือว่ายอม
ย่อยาว
อ.บุตร ม.ได้อาศรัยปลูกเรือนอยู่ในที่ดินของ ม.บิดา ม.ได้ทำกรมธรรมขายที่ดินรวมทั้งเรือนของ อ.ให้แก่ ป. ป.ฟ้องขับไล่ อ.ออกจากเรือน
ศาลอุทธรณ์กรุงเทพฯ ตัดสินว่า อ.จำเลยทราบเรื่องบิดาขายที่ดินแลเรือนแล้ว แต่ไม่คัดค้าน การที่ อ.ไม่คัดค้านต้องถือว่าเปนการยอมให้ขาย ให้ขับไล่ อ. อ.ฎีกา
ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า อ.เปนคนในบังคับอังกฤษจดทะเบียนภายหลังสัญญา ปี ค.ศ. ๑๙๐๙ ฎีกาได้แต่ในข้อกฎหมาย ข้อที่ศาลอุทธรณ์วินิจฉัยว่า อ.ทราบเรื่องที่บิดาเอาเรือนของตนไปทำสัญญาขายแล้วไม่คัดค้าน ถือว่าเปนการยอมนั้น กรรมการไม่เห็นด้วย เพราะนัยแห่งกฎหมายธรรมดา ” การนิ่งไม่ถือว่ายอม ” ที่จะให้ถือว่าจำเลยยอมต้องปรากฎว่าจำเลยได้แสดงอย่างใดอย่างหนึ่ง ไม่ใช่เพียงแต่นิ่งไม่คัดค้านเท่านั้น ศาลอุทธรณ์ไม่ได้ฟังข้อเท็จจริงว่าจำเลยได้กระทำอะไรเป็นการแสดงว่ายอม ฤาได้กระทำอะไรเป็นการกระทำให้โจทย์หลงแล้ว โจทย์จะชนะคดีไม่ได้ให้ยกฟ้องโจทย์
