แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ป่าสักของแผ่นดินนั้น แม้จะมีผู้ไปครอบครองและปลูกบ้านเรือนอยู่โดยไม่ได้ร้องขอเหยียบย่ำจับจองแต่อย่างใดแล้ว ก็ไม่มีสิทธิจะตัดฟันไม้สักในบริเวณนั้นโดยไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าพนักงานได้
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องหาว่า จำเลยกับพวกสมคบกันตัดฟันไม้สักโดยมิได้รับอนุญาตจากเจ้าพนักงาน และจำเลยใช้ตราประทับไม้ของจำเลยเอง ซึ่งยังมิได้จดทะเบียนและรับอนุญาต ขอให้ลงโทษ
จำเลยต่อสู้ว่า มิได้ตัดฟันไม้ในป่า หากเป็นไม้ของจำเลยมีกรรมสิทธิโดยชอบ
ศาลชั้นต้นพิพากษาลงโทษจำเลยตามฟ้องโจทก์ทุกประการ
ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน
จำเลยฎีกาเถียงว่า ไม้ที่ตัดฟันอยู่ในบริเวณที่ดินเอกชนได้มาตามกฎหมายที่ดิน ไม่ใช่ป่า
ศาลฎีกาเห็นว่าข้อเท็จจริงได้ความว่า ไม้สักที่โจทก์หาว่าจำเลยทำการตัดฟันนี้ เป็นไม้ขึ้นอยู่ในป่าสัก อันเป็นของแผ่นดิน แต่ในบริเวณที่ตัดฟันไม้ที่กล่าวนี้ นายสม นายปั๋น นายเต๊า นายตา ได้เข้าไปปลูกบ้านเรือนอยู่ โดยไม่ได้ร้องขอจับจองจากผู้ใด และก็ยังไม่ได้รับหนังสือสำคัญแสดงกรรมสิทธิประการใดเลย นายสม นายปั๋น นายเต๊า นายตา จึงหาเป็นเจ้าของกรรมสิทธิในที่นั้น ๆ ไม่ และยังถือไม่ได้ว่าเป็นที่ ๆเอกชนได้มาตามกฎหมายที่ดิน ทั้งผู้ครอบครองอยู่ก็ไม่อาจยกอายุความขึ้นต่อสู้กับแผ่นดินได้ ฉะนั้นจำเลยจึงไม่มีอะไรที่จะคุ้มครองให้พ้นผิดไปได้เลย ส่วนความผิดฐานใช้ตรามิได้รับอนุญาตนั้น คดีขาดอายุความแล้ว
จึงพิพากษาแก้ ให้ยกฟ้องโจทก์เฉพาะในข้อหาฐานใช้ตราที่ยังไม่ได้จดทะเบียน นอกจากนี้คงยืน
