แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
อย่างไรจะเรียกว่าเก็บใบสำคัญประจำตัวไว้ในลักษณะซึ่งจะแสดงได้เสมอเมื่อถูกเรียกร้องนั้นต้องแล้วแต่ข้อเท็จจริงเป็นเรื่องๆ ไป
จำเลยเก็บใบสำคัญประจำตัวไว้ ณ บ้านเรือนซึ่งห่างจากที่จำเลยไปขายสุกรในตลาดเป็นประจำเพียง 5-6 เส้น ดังนี้เรียกได้ว่าเก็บไว้ในลักษณะซึ่งจะแสดงได้เสมอ แม้จะไม่นำติดตัวไปก็ไม่ผิด
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่าจำเลยเป็นคนต่างด้าวมิใบสำคัญประจำตัว เมื่อวันที่8 พฤศจิกายน 2494 เวลากลางวัน จำเลยไม่นำใบสำคัญประจำตัวติดตัวตามที่กฎหมายบังคับไว้ เหตุเกิดที่ตำบลหนองฉางอำเภอหนองฉาง จังหวัดอุทัยธานี ขอให้ลงโทษตามพระราชบัญญัติการทะเบียนคนต่างด้าวพ.ศ. 2493 มาตรา 17, 22 พระราชบัญญัติการทะเบียนคนต่างด้าว (ฉบับที่ 2)พ.ศ. 2495 มาตรา 6
จำเลยปฏิเสธ
ศาลชั้นต้นพิพากษายกฟ้องโจทก์
โจทก์อุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน
โจทก์ฎีกาว่าตามข้อกฎหมาย การที่จำเลยไม่นำใบสำคัญประจำตัวติดตัวไปนั้นย่อมเป็นความผิดตามโจทก์ฟ้องแล้ว และเถียงว่าการเก็บใบสำคัญไว้ในลักษณะที่จะแสดงต่อพนักงานฝ่ายปกครองหรือตำรวจได้เสมอนั้นเป็นข้อยกเว้น
ศาลฎีกาเห็นว่า ความหมายในมาตรา 17 นี้กฎหมายหาได้บัญญัติให้คนต่างด้าวจำต้องนำใบสำคัญประจำตัวติดตัวไว้เสมอไปแต่อย่างเดียวไม่ จึงได้มีข้อบัญญัติถึงเรื่องให้เก็บใบสำคัญไว้ก็ได้ด้วยแต่ต้องอยู่ในลักษณะซึ่งจะแสดงต่อพนักงานได้เสมอในเมื่อถูกเรียกร้องให้แสดง อย่างไรจะเรียกว่าเก็บใบสำคัญประจำตัวไว้ในลักษณะซึ่งจะแสดงได้เสมอเมื่อถูกเรียกร้องนั้นก็ต้องแล้วแต่ข้อเท็จจริงเป็นเรื่อง ๆ ไป ซึ่งในคดีนี้จำเลยเก็บใบสำคัญประจำตัวไว้ ณ บ้านเรือนของจำเลยห่างจากที่จำเลยไปขายสุกรที่ร้านในตลาดเป็นประจำเพียง 5-6 เส้นนั้น เรียกได้ว่าอยู่ในที่ใกล้เคียงกับที่ที่จำเลยถูกเรียกร้องให้แสดงได้เสมอแล้ว ไม่เป็นการฝ่าฝืนกฎหมายตามฟ้อง
พิพากษายืน
