แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
เหตุปราณีย์ลักษณพยานคำรับโดยจำนนแก่สำนวน
ย่อยาว
ได้ความว่าจำเลยทะเลาะอยู่กับ ส.ภรรยา ก.ผู้ตายซึ่งเปนบุตร์เลี้ยงจำเลยลงจากเรือนมาห้ามว่า “แม่ทะเลาะกันทำไมแก่แล้วขายหน้าเขา” แลว่า “ถ้าอยากทะเลาะกันก็ให้ไปทะเลาะกันที่อื่น” ฝ่ายจำเลยพูดสวนขึ้นว่ามึงจะเอาอย่างไรก็เอาเข้าซี ผู้ตายตอบว่าพูดอย่างนี้ผิดถูกอย่างไร แต่เมื่อจะเอาก็เอา ทันใดนั้นจำเลยฉวยมีดดาบขึ้นจากเรือตรงเข้าจะฟัน ก.ส.เข้าขวางหน้าห้าม จำเลย ๆ กลับฟัน ส.แล้ววิ่งไล่ขับฟัน ก.หลายทีจนมีผู้เข้าห้ามแลแย่งมีดจากจำเลยได้ จำเลยจึงวิ่งหนีไป ก.อยู่ได้ ๕ วันขาดใจตาย ส่วน ส.ถูกฟันตรงข้อศอกพับเปนแผลสาหัส จำเลยรับสารภาพต่อศาล
ศาลอุทธรณ์ตัดสินจำคุกจำเลยตลอดชีวิตตามกฎหมายอาญามาตรา ๒๔๙-๒๕๖ ข้อ ๑
จำเลยฎีกาว่าศาลอุทธรณ์ลงโทษแรงไปทั้งมิได้ลดโทษให้จำเลยตามกฎหมายด้วย
ฎีกาเห็นว่า คำรับของจำเลยเปนสำนวนต่อสู้คดี โดยโจทย์มีพยานยันเอาจำเลยจนจำนนแก่สำนวนเช่นนี้ ไม่เข้าลักษณการปราณีย์ตามมาตรา ๕๙ ส่วนคำพูดของ ก.ก็ไม่หยาบคายถึงแก่จะนับว่าเป็นผู้ก่อการณ์ร้ายขึ้นโดยไม่ชอบธรรมอย่างไร จำเลยไม่ควรได้รับความปราณี จึงตัดสินยืนตามศาลอุทธรณ์
