แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ผู้เช่าทำสัญญาเช่าบ้านกับผู้ให้เช่าแล้ว ผู้เช่าบ้านทำผิดสัญญาเช่า จนผู้ผู้ให้เช่าต้องฟ้องขอให้ขับไล่นั้น ผู้เช่าจะต่อสู้ว่าผู้ให้เช่าไม่ใช่เจ้าของกรรมสิทธิบ้านเช่าจึงไม่มีอำนาจฟ้อง นั้น ย่อมฟังไม่ขึ้น
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่า จำเลยที่ ๑ เช่าเคหะของโจทก์ แล้วต่อมาทำผิดสัญญา เอาไปให้จำเลยที่ ๒ – ๓ เช่าช่วง โจทก์จึงบอกเลิกการเช่า แต่จำเลยยังเพิกเฉย จึงฟ้องขอให้ขับไล่
จำเลยที่ ๒ ขาดนัดยื่นคำให้การ
จำเลยที่ ๑ – ๓ ต่อสู้ว่า โจทก์ไม่มีอำนาจฟ้องเพราะกรรมสืทธิ์ที่ดินและเรือนพิพาทเป็นของผู้เยาว์ กับต่อสู้อย่างอื่นอีก
ศาลชั้นต้นพิพากษาชับไล่จำเลยทั้ง ๓ ออกจากเรือนพิพาท
ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน
จำเลยที่ ๑ – ๓ ฎีกาในข้อที่ว่า เรือนรายพิพาทเป็นของบุตรโจทก์ ซึ่งเป็นผู้เยาว์ โจทก์ไม่มีอำนาจฟ้องขับไล่ในนาโจทก์เอง
ศาลฎีกา เห็นว่า จำเลยที่ ๑ ทำสัญญาเช่าเรือนรายพิพาทจากโจทก์โดยตรงแล้ว จำเลยที่ ๑ ไปอยู่ที่อื่น ให้จำเลยที่ ๒ – ๓ เข้าอยู่ในเรือนพิพาทผิดสัญญาเช่าข้อ ๖ จำเลยจะกลับมาโต้แย้งว่า โจทก์ไม่มีอำนาจฟ้องขับไล่โดยอาศัยเพียงว่าโจทก์ไม่ใช่เจ้าของกรรมสิทธิ ย่อมฟังไม่ขึ้น
คงพิพากษายืน
