แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ตาม พ.ร.บ. ฝิ่น 2472 ม. 22,58 มุ่งเอาผิดฉเพาะแต่ผู้รับไบอนุญาตตั้งร้านฝิ่น หาได้หมายจึงผู้จัดการร้านฝิ่นด้วยไม่
ผู้ฝ่าฝืนตาม ม. 14พ.ร.บ.ฝิ่น 2472 นั้นย่อมหมายฉเพาะผู้สูบฝิ่นเท่านั้น
ฟ้องว่ามีฝิ่นและมูลฝิ่น จำเลยไห้การรับโดยระบุถึงฝิ่นหย่างเดียวดังนี้ จะถือว่าจำเลยรับถึงมูลฝิ่นด้วยไม่ได้.
ย่อยาว
โจทฟ้องว่าจำเลยเปนผู้จัดการร้านฝิ่นหมายเลข ๑ และ ร้านฝิ่นหมายเลข ๒ ร้านฝิ่นทั้งสองนี้นายเดียงเจ๊กเปนเจ้าของจำเลยได้กะทำผิดคือ
ก. จำเลยได้ทำฝิ่นราคา ๔๔๑ บาท ๖๐ สตางค์และมูลฝิ่นราคา ๕๑๐ บาท ๖๐ สตางค์ รวมราคา ๙๕๒ บาท ๒๐ สต. ออกนอกร้านฝิ่นหมายเลข ๑ ไปขายไนร้านฝิ่นหมายเลข ๒ โดยมิได้รับอนุญาตจากเจ้าพนักงาน
ข. จำเลยซื้อฝิ่นราคา ๑๐๓๕ บาทจากเจ้าพนักงานสรรพสามิตเพื่อนำไปขายไบร้านฝิ่นหมายเลข ๑ แต่จำเลยยังอาดนำไปขายไนร้านฝิ่นหมาย โดยไม่รับอนุญาต
ค. จำเลยมีกล้องสูบฝิ่นไปร้านหมายเลข ๒ เกินจำนวนไนไบอนุญาต ขอไห้ลงโทส
จำเลยไห้การรับว่าเปนผู้จัดการร้านฝิ่นทั้งสองร้ายซึ่งนายเคียงเจ๊กเปนเจ้าของจิง และที่โจทกล่าวหาจำเลยว่าหาฝิ่นออกจากร้ายหมายเลข ๑ ไปขายไนร้านหมายเลข ๒ และซื้อฝิ่นสำหรับร้านหมายเลข ๑ ไปขายไนร้านหมายเลข ๒ นั้นเปนความจิงและมีกล้องสูบฝิ่นไนร้านหมายเลข ๒ เกินจำนวน แต่ก็เปนกล้องสูบฝิ่นของร้านหมายเลข ๑ ที่ได้รับอนุญาตแล้วจำเลยนำมาไข้ไนร้านหมายเลข ๒
คู่ความไม่สืบพยาน สาลชั้นต้นพิจารนาแล้วพิพากสาว่าจำเลยมีความผิดตามพระราชบัญญัติฝิ่น พ.ส.๒๔๗๒ มาตรา ๕๓ ประกอบพระราชบัญญัติฝิ่น(ฉบับที่ ๔) พ.ส. ๒๔๘๑ มาตรา ๖ ปรับจำเลยห้าเท่าราคาฝิ่น ๔๔๑ บาท ๕๐ สตางค์ เปนเงิน ๒๒๐๘ บาท ลดตามมาตรา ๕๙ กดหมายลักสนะอาญากึ่งหนึ่งคงเหลือ ๑๑๐๔ บาท ริบฝิ่นของกลาง ๑๘๐ หลอด มูลฝิ่น ธนบัตร กล้องสูบฝิ่นไม่ริบ
โจทจำเลยอุธรน์ สาลอุธรน์พิพากสาแก้ว่าจำเลยไม่ได้กะทำผิดตามฟ้องข้อ ก.ไห้ยกฟ้อง ฝิ่น ๑๘๐ หลอดคืนเจ้าของ
โจทดีกาว่า ตามฟ้องข้อ ก. เกี่ยวกับมูลฝิ่น จำเลยไห้การรับสารภาพ คดีย่อมลงโทสจำเลยได้ สาลดีกาได้พิเคราะห์ฟ้องและคำไห้การของจำเลยแล้ว ตามฟ้องข้อ ก. มีข้อหาเกี่ยวกับฝิ่นและเกี่ยวกับมูบฝิ่นซึ่งแยกไว้เปนคนละจำนวน+ต่างชนิดกัน ไนคำไห้การของจำเลย จำเลยไห้การ+ ระบุถึงฝิ่นหย่างเดียว หาได้กล่าวถึงมูลฝิ่นด้วยไม่ เมื่อ+รับเกี่ยวด้วยมูลฝิ่น ก็เปนหน้าที่ของโจทจะต้องนำสืบ +ข้อหา เมื่อโจทไม่ได้นำสืบ คดีก็ลงจำเลยไม่ได้+ดีกาอีกข้อหนึ่งกล่าวว่าจำเลยต้องมีผิดถานพาฝิ่นออกนอกร้านโดยไม่ได้รับ+ สาลดีกาเห็นว่าตามพระราชบัญญัติฝิ่น ๒๔๗๒ มาตรา + และมาตรา ๒๒ มุ่งเจาะจงเอาผิดฉเพาะแต่ผู้รับ+ ตั้งร้านฝิ่น ส่วนจำเลยเปนแต่เพียงผู้จัดการร้านฝิ่น+เปิดแก้จำเลยไม่ได้ ส่วนที่โจทอ้างมาตรา ๑๔ มาอีกมาตราหนึ่ง+เรื่องห้ามฉเพาะผู้สูบฝิ่นจะนำมาปรับคดีนี้ไม่ได้ จึงพิพากสา+สาลอุธรน์
