แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
จุ้นจู๊เรือผู้รับขนส่งยาเส้นของผู้ซึ่งนำมาบรรทุกเรือ (โดยไม่ได้รับอนุญาตให้นำยานั้นออกนอกเขต) ไม่ใช่เป็นผู้นำยาเส้นออกนอกเขตตามมาตรา 9 พระราชบัญญัติยาสูบ พ.ศ.2481
ย่อยาว
ได้ความว่าจำเลยเป็นจุ้นจู๊เรือลคอนซึ่งเป็นเรือเดินทะเลเดินระหว่างกรุงเทพฯ-ปากพนัง จำเลยมีหน้าที่เก็บเงินค่าโดยสารและค่าระวางและต้องรับผิดชอบในการสูญหายของสิ่งของที่บรรทุกเรือ จำเลยรับบรรทุกยาเส้นของกลางจากปากพนังมากรุงเทพฯ โดยไม่ทราบว่าเจ้าของได้รับอนุญาตหรือไม่ ครั้นเรือมาถึงด่านศุลกากร จังหวัดสมุทรปราการเสมียนของจำเลยนำบัญชีสินค้าให้เจ้าพนักงานศุลกากรรักษ์ตรวจ ปรากฏว่ามียาเส้นของกลางบรรทุกมานอกเขตโดยมิได้รับอนุญาต ศาลชั้นต้นวินิจฉัยว่าการที่จำเลยนำยาเส้นออกนอกเขตนี้แม้จำลยจะเข้าในโดยสุจริตว่าเจ้าของได้รับอนุญาตแล้ว แต่ความจริงยังหาได้รับอนุญาตไม่ หรือจะเข้าใจโดยเหตุอื่นใด ก็หาเป็นข้อแก้ตัวที่จะทำให้จำเลยพ้นผิดไปได้ไม่ พิพากษาว่าจำเลยผิดตามพระราชบัญญัติยาสูบ พ.ศ. ๒๔๘๑ มาตรา ๙,๒๙ ฯลฯ
จำเลยอุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์พิพากษายกฟ้องโจทก์
โจทก์ฎีกา ศาลฎีกาเห็นว่ายาเส้นรายนี้ไม่ใช่ของจำเลย เป็นของผู้อื่นนำมาบรรทุกเรือซึ่งจำเลยเป็นจุ้นจู๊ ความในพระราชบัญญัติยาสูบฯ มาตรา ๙ ที่บัญญัติห้ามมิให้ผู้ใดนำยาเส้นออกนอกเขตปลูกยาสูบเกินกว่าจำนวนซึ่งรัฐมนตรีกำหนดไว้ เว้นแต่จะได้รับอนุญาต ฯลฯ นั้น มิได้หมายถึงผู้ขนส่งหรือจุ้นจู๊ดังเช่นจำเลยนี้ จะเอาผิดแก่จำเลยไม่ได้ จึงพิพากษายืนตามศาลอุทธรณ์
