แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
โจทก์บรรยายฟ้องอันเป็นความผิดฐานวางเพลิงตามอาญา ม. 186 มาตราเดียวแม้ข้อเท็จจริงจะปรากฎว่าจำเลยมีผิดตาม ม. 187 ศาลก็ลงโทษไม่ได้ตาม วิ.อาญา ม. 192 วรรค 3
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่า จำเลยวางเพลิงเผาเคหะสถานที่คนอยู่อาศัย เป็นเคหะสถานของนางมาหมดสิ้น และเพลิงลุกลามไหม้เคหะสถานบ้านเรือนของราษฎรอีก ๑๑ ราย ขอให้ลงโทษตาม ก.ม.อาญา ม. ๑๘๖ แก้ไข ๒๔๗๕ ม.๔
ศาลชั้นต้นเห็นว่า จำเลยกับนางมาเป็นสามีภริยากันจำเลยวางเพลิงจุดเผาเรือนซึ่งจำเลยมีส่วนเป็นเจ้าของจำเลยไม่ผิดตาม ม. ๑๘๖ จึงพิพากษาให้ยกฟ้อง
ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน และกล่าวต่อไปว่าจะลงโทษตาม ม. ๑๘๗ ก็ไม่ได้ เพราะโจทก์ไม่ได้ฟ้องคดีตาม ม. ๑๘๗
โจทก์ฎีกาฉะเพาะในข้อที่ว่า เมื่อข้อเท็จจริงตามฟ้องเป็นความผิดตาม ม. ๑๘๗ แล้ว แม้โจทก์จะมิได้อ้างมาตรานี้ ศาลก็ชอบที่จะลงโทษได้
ศาลฎีกาเห็นว่า ม. ๑๘๗ บัญญัติว่า “ผู้ใดเอาเพลิงจุดเผาทรัพย์ใด ๆ โดยลักษณะน่ากลัวจะเป็นอันตรายแก่ผู้คนอื่นทรัพย์ของผู้อื่น ฯลฯ แต่ในฟ้องของโจทก์กล่าวแต่เพียง จำเลยวางเพลิงจุดเผาเคหะที่คนอยู่อาศัย อันเป็นเคหะสถานของนางมา ฯลฯ เห็นได้ว่าโจทก์มิได้มุ่งประสงค์จะให้ลงโทษตาม ม. ๑๘๗ จึงยกบทมาตรา ๑๘๗ มาใช้ไม่ได้ พิพากษายืนตามศาลอุทธรณ์
