แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ผู้ตายตายเพราะมิได้กระทำตามคำแนะนำของนายแพทย์เป็นเหตุให้บาดแผลได้รับความกระทบกระเทือน แลไปรักษาตัวโดยวิธีอื่นจึงเป็นเหตุให้ถึงแก่ความตาย จำเลยยังไม่มีผิดตาม ม.251 ต่างสมัครใจวิวาททำร้ายกัน ถ้าบาดแผลยังไม่ถึงสาหัสตาม ม.256 ศาลลงโทษจำเลยตาม ม.254 ได้
ย่อยาว
จำเลยกับผู้ตายโกรธเคืองกันมาแต่ก่อนต่างทำร้ายซึ่งกันแลกันมีบาดเจ็บด้วยกันทั้ง ๒ ฝ่าย เมื่อผู้ตายถูกทำร้ายแล้วก็มิได้ร้องเรียนต่อเจ้าพนักงาน กลับปกปิดเนื้อความว่ามิได้รู้เห็นใครทำร้ายตน ต่อเมื่อเจ้าพนักงานทราบเรื่องเข้าจึงได้ไปจับเอาจำเลยมา บาดแผลของผู้ตายนั้นตามใบชัณสูตร์ของนายแพทย์ว่ารักษา ๑๗ วันก็จะหายได้ แต่เหตุที่ผู้ตายถึงแก่ความตายนั้น ปรากฏตามคำนายแพทย์เบิกความว่า บาดแผลมีทางรักษาหายได้ในไม่กี่วัน ถ้าผู้ตายไม่รีบด่วนกลับมารักษาเองที่บ้าน เนื่องจากความดื้อดึงของผู้ตายเองจึงได้รับความกระทบกระเทือนแลเมื่อผู้ตายมาโรงพยาบาลครั้งหลังที่แผลของผู้ตายมีรอยพอกยาใบไม้ไว้
ศาลชั้นต้นฟังว่าจำเลยกระทำโดยป้องกัน พิพากษาให้ยกฟ้อง
ศาลอุทธรณ์เห็นว่าจำเลยมิได้กระทำโดยป้องกัน จำเลยมีผิดฐานฆ่าคนตายโดยไม่เจตนาตามมาตรา ๒๕๑ ให้จำคุก ๓ ปี
ศาลฎีกาวินิจฉัยว่าตามข้อเท็จจริงฟังได้ว่า จำเลยต่างวิวาททำร้ายกันด้วยความสมัครใจ แลเห็นว่าที่ผู้ตายตายอาจเป็นเพราะบาดแผลเป็นพิษขึ้นโดยเชื้อโรคเข้าไปมิได้ตายเพราะเป็นผลโดยตรงอันเกิดจากการที่จำเลยกระทำร้ายแลเห็นว่าบาดแผลยังไม่ถึงสาหัสตาม ม.๒๕๖ จำเลยควรมีผิดตาม ม.๒๕๔ พิพากษาให้จำคุกจำเลย ๑ ปี ๖ เดือน
