แหล่งที่มา : เนติบัณฑิตยสภา
ย่อสั้น
โจทก์เป็นลูกจ้างของจำเลย ได้รับค่าจ้างเป็นรายวัน กำหนดจ่ายค่าจ้างในวันที่ 1 และ 16 ของเดือน วันทำงานตั้งแต่วันจันทร์ถึงวันเสาร์ วันอาทิตย์เป็นวันหยุดประจำสัปดาห์ จำเลยเลิกจ้างโจทก์เมื่อวันที่ 17 พฤศจิกายน 2529 แม้วันที่ 16 พฤศจิกายน 2529จะเป็นวันหยุดประจำสัปดาห์และมีการจ่ายสินจ้างในวันที่ 17 ก็ตามการเลิกจ้างก็ย่อมมีผลในวันที่ 16 ธันวาคม 2529 ซึ่งเป็นวันถึงกำหนดจ่ายสินจ้างคราวถัดไปและต้องจ่ายสินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้าถึงงวดวันที่ 16 ธันวาคม 2529 รวมเป็น 29 วัน แต่โดยที่ในช่วงระยะเวลาดังกล่าว มีวันหยุดประจำสัปดาห์ 4 วัน จำเลยจึงต้องจ่ายสินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้าแก่โจทก์ 25 วัน
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่าโจทก์เป็นลูกจ้างประจำของจำเลยทั้งสอง จำเลยทั้งสองเลิกจ้างโจทก์โดยไม่มีความผิดและไม่ได้บอกกล่าวล่วงหน้าขอให้บังคับจำเลยทั้งสองจ่ายค่าชดเชย สินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้าค่าจ้างค้างจ่าย และค่าทำงานในวันหยุด พร้อมด้วยดอกเบี้ยแก่โจทก์กับให้ออกใบผ่านงานให้โจทก์ด้วย จำเลยให้การต่อสู้คดีหลายประการและฟ้องแย้งเรียกค่าเสียหายที่โจทก์กระทำให้จำเลยเสียหายระหว่างเป็นลูกจ้าง โจทก์ให้การแก้ฟ้องแย้งว่า ไม่ต้องรับผิด ศาลแรงงานกลางพิพากษาให้จำเลยจ่ายค่าชดเชย สินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้าพร้อมด้วยดอกเบี้ยแก่โจทก์ ข้อหาอื่นตามฟ้องให้ยกฟ้อง และยกฟ้องแย้งจำเลย จำเลยทั้งสองอุทธรณ์ต่อศาลฎีกา
ศาลฎีกาแผนกคดีแรงงานวินิจฉัยว่า “พิเคราะห์แล้ว คดีมีปัญหาวินิจฉัยว่าจำเลยจะต้องรับผิดจ่ายสินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้าให้แก่โจทก์เป็นจำนวนเท่าใด เห็นว่า ตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์มาตรา 582 วรรคแรก กำหนดว่า “ถ้าคู่สัญญาไม่ได้กำหนดลงไว้ในสัญญาว่าจะจ้างกันนานเท่าไร ท่านว่าฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งจะเลิกสัญญาด้วยการบอกกล่าวล่วงหน้า ในเมื่อถึงหรือก่อนจะถึงกำหนดจ่ายสินจ้างคราวใดคราวหนึ่ง เพื่อให้เป็นผลเลิกสัญญากันเมื่อถึงกำหนดจ่ายสินจ้างคราวถัดไปข้างหน้าก็อาจทำได้ ฯลฯ” และข้อเท็จจริงได้ความตามที่ศาลแรงงานกลางฟังเป็นยุติว่า โจทก์เป็นลูกจ้างประจำของจำเลยได้รับค่าจ้างรายวัน วันละ 195 บาท กำหนดจ่ายค่าจ้างในวันที่ 1 และวันที่ 16 ของเดือน วันทำงานตั้งแต่วันจันทร์ถึงวันเสาร์ วันอาทิตย์เป็นวันหยุดประจำสัปดาห์ เมื่อวันที่ 17 พฤศจิกายน 2529 จำเลยจึงได้เลิกจ้างโจทก์ ถึงแม้วันที่ 16 พฤศจิกายน 2529 จะเป็นวันหยุดประจำสัปดาห์ และจ่ายสินจ้างในวันที่ 17 พฤศจิกายน 2529 ก็ตามก็หาทำให้กำหนดจ่ายสินจ้างในวันที่ 1 และวันที่ 16 ของเดือนตามปกตินั้นเปลี่ยนแปลงไปไม่ ดังนั้นเมื่อจำเลยเลิกจ้างโจทก์ในวันที่ 17พฤศจิกายน 2529 การเลิกจ้างย่อมมีผลตามกฎหมายในวันที่ 16ธันวาคม 2529 ซึ่งเป็นวันถึงกำหนดจ่ายสินจ้างคราวถัดไป จำเลยจึงต้องจ่ายสินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้าในงวดวันที่ 1 ธันวาคมกับงวดวันที่ 16 ธันวาคม 2529 รวม 29 วัน แต่โดยที่เป็นวันหยุดประจำสัปดาห์ในช่วงระยะเวลาดังกล่าวเสีย 4 วัน จึงเป็นระยะเวลาที่จำเลยจะต้องรับผิดจ่ายสินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้าแก่โจทก์เพียง 25 วัน เป็นเงินจำนวน 4,875 บาท หาใช่จำนวน2,437 บาท 50 สตางค์ ตามที่จำเลยอุทธรณ์ไม่ ดังนั้น ที่ศาลแรงงานกลางพิพากษาให้จำเลยจ่ายสินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้าแก่โจทก์จำนวน 4,875 บาทนั้นจึงชอบแล้ว”
พิพากษายืน
