แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
พ.ร.บ. คุ้มครองแรงงาน พ.ศ. 2541 มาตรา 28 วรรคหนึ่ง บัญญัติให้นายจ้างจัดให้ลูกจ้างมีวันหยุดประจำสัปดาห์ สัปดาห์หนึ่งไม่น้อยกว่าหนึ่งวัน นายจ้างกับลูกจ้างตกลงกันไว้ในใบสมัครงานว่าลูกจ้าง ไม่มีวันหยุดประจำสัปดาห์ ข้อตกลงจึงขัดต่อบทกฎหมายดังกล่าวซึ่งเป็นกฎหมายที่เกี่ยวกับความสงบเรียบร้อยของประชาชน และใช้บังคับไม่ได้ ลูกจ้าง ย่อมมีสิทธิได้รับวันหยุดประจำสัปดาห์
จำเลยที่ 1 ไม่มีอำนาจหน้าที่ทำการแทนนายจ้างสำหรับกรณีการจ้าง การให้บำเหน็จ การลดค่าจ้างหรือการเลิกจ้างตาม พ.ร.บ. คุ้มครองแรงงาน พ.ศ. 2541 มาตรา 65 (1) ที่จะทำให้ไม่มีสิทธิได้รับค่าทำงานในวันหยุดตามมาตรา 66 เมื่อจำเลยที่ 1 ทำงานในวันหยุดประจำสัปดาห์ จำเลยที่ 1 ย่อมมีสิทธิได้รับค่าทำงานในวันหยุดดังกล่าวตามมาตรา 62
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องขอให้เพิกถอนคำสั่งพนักงานตรวจแรงงานที่ 42/2544 ของจำเลยที่ 2 ที่ 3 และที่ 4 ให้จำเลยทั้งสี่ร่วมกันชำระเงินแก่โจทก์จำนวน 200,000 บาท พร้อมดอกเบี้ยร้อยละ 7.5 ต่อปีนับแต่วันฟ้องจนกว่าจะชำระเสร็จ
จำเลยที่ 1 ถึงจำเลยที่ 4 ให้การขอให้ยกฟ้อง
ศาลแรงงานกลาง พิพากษาให้เพิกถอนคำสั่งพนักงานตรวจแรงงานที่ 42/2544 ของจำเลยที่ 4 ส่วนคำขออื่นให้ยก
จำเลยที่ 2 ที่ 3 และที่ 4 อุทธรณ์ต่อศาลฎีกา
ศาลฎีกาแผนกคดีแรงงานวินิจฉัยว่า ที่จำเลยที่ 2 ที่ 3 และที่ 4 อุทธรณ์ว่าจำเลยที่ 1 มีสิทธิได้รับค่าทำงานในวันหยุดประจำสัปดาห์นั้น เห็นว่า พระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน พ.ศ.2541 มาตรา 28 วรรคหนึ่ง บัญญัติว่า “ให้นายจ้างจัดให้ลูกจ้างมีวันหยุดประจำสัปดาห์ สัปดาห์หนึ่งไม่น้อยกว่าหนึ่งวัน…”ดังนี้ การที่โจทก์กับจำเลยที่ 1 ตกลงกันไว้ในใบสมัครงานว่าจำเลยที่ 1 ไม่มีวันหยุดประจำสัปดาห์จึงขัดต่อบทกฎหมายดังกล่าวซึ่งเป็นกฎหมายที่เกี่ยวกับความสงบเรียบร้อยของประชาชน ข้อตกลงดังกล่าวใช้บังคับไม่ได้ จำเลยที่ 1 ย่อมมีสิทธิได้รับวันหยุดประจำสัปดาห์ เมื่อข้อเท็จจริงที่ศาลแรงงานกลางรับฟังมาปรากฏว่าจำเลยที่ 1 มิใช่ลูกจ้างตามมาตรา 65 (1) อันจะไม่มีสิทธิได้รับค่าทำงานในวันหยุดตามมาตรา 66 ดังนั้น หากจำเลยที่ 1 ทำงานในวันหยุดประจำสัปดาห์ จำเลยที่ 1 ก็มีสิทธิได้รับค่าทำงานในวันหยุดดังกล่าวตามมาตรา 62 ที่ศาลแรงงานกลางวินิจฉัยว่าจำเลยที่ 1 ไม่มีสิทธิได้รับค่าทำงานในวันหยุดประจำสัปดาห์ด้วยนั้น ศาลฎีกาไม่เห็นพ้องด้วย แต่เนื่องจากศาลแรงงานกลางยังมิได้วินิจฉัยและฟังข้อเท็จจริงว่า จำเลยที่ 1 ได้ทำงานในวันหยุดประจำสัปดาห์หรือไม่เพียงใดจึงต้องย้อนสำนวนไปให้ศาลแรงงานกลางวินิจฉัยในเรื่องดังกล่าวเสียก่อน
พิพากษาแก้เป็นว่า ให้เพิกถอนคำสั่งพนักงานตรวจแรงงานที่ 42/2544 ลงวันที่ 19 ธันวาคม 2544 เฉพาะในส่วนที่มีคำสั่งให้โจทก์จ่ายค่าล่วงเวลาในวันทำงานและค่าล่วงเวลาในวันหยุดประจำสัปดาห์ แล้วให้ศาลแรงงานกลางฟังข้อเท็จจริงเพิ่มเติมในประเด็นเรื่องการทำงานในวันหยุดดังกล่าว เสร็จแล้วให้ดำเนินการตามพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลแรงงานและวิธีพิจารณาคดีแรงงาน พ.ศ.2522 มาตรา 56 วรรคสองและวรรคสาม นอกจากที่แก้ให้เป็นไปตามคำพิพากษาศาลแรงงานกลาง.
