แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
การฝากทรัพย์กฎหมายไม่ได้บังคับว่าต้องทำเป็นหนังสือ โจทก์นำสืบพยานบุคคลแตกต่างไปจากใบฝากทรัพย์ที่โจทก์อ้างได้
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องเรียกข้าวเปลือก ๒๘ เกวียน ๗๗ ถึงครึ่ง หรือราคา ๘๖๓๒ บาท โดยกล่าวว่า โจทก์ฝากข้าวเปลือกจำนวนดังกล่าวไว้กับนายเต่ง นายเต่งตาย จำเลยเป็นผู้รับมฤดก จำเลยให้การว่า โจทก์ไม่เคยฝากข้าวนายเต่ง ใบรับฝากข้าวที่โจทก์อ้างไม่ใช่ใบรับที่แท้จริง ศาลชั้นต้นไม่เชื่อว่าโจทก์ฝากข้าวเปลือกไว้กับนายเต่ง จำเลยจึงไม่ต้องรับผิด
ศาลอุทธรณ์ฟังว่า โจทก์ได้ฝากข้าวเปลือกไว้กับนายเต่ง ๒๖ เกวียน ๗๗ ถังครึ่ง พิพากษากลับให้นางลำเจียก นายอุ้ย จำเลยใช้ข้าวเปลือก ๒๖ เกวียน ๗๗ ถังครึ่ง หรือใช้ราคาให้แก่โจทก์ นอกนั้นยืนตาม
นางลำเจียกจำเลยฎีกา
ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า การฝากทรัพย์กฎหมายไม่บังคับว่าต้องทำเป็นหนังสือ ฉะนั้นโจทก์จะนำสืบถึงการแปลใบรับฝากหรือไม่ จึงไม่ใช่ข้อสำคัญ โจทก์ได้ฝากข้าวแก่นายแต่ง ๓ ครั้ง รวม ๒๖ เกวียน ๗๗ ถังครึ่ง แม้คำแปลใบรับครั้งหลังจะเขียนว่าข้าวเปลือก ๗ เกวียน ๕๒ ถังครึ่ง แต่โจทก์เบิกความเป็นพยานว่า โจทก์ฝากข้าวเปลือกครั้งหลังเพียง ๕ เกวียน ๕๒ ถังครึ่ง ก็ไม่พอจะยึดเอาเหตุนี้มาฟังหักล้างคำพะยานโจทก์ ว่าโจทก์ไม่ได้ฝาก หรือคบคิดกันทำใบรับขึ้นภายหลัง
พิพากษายืน
