แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
คำว่า ” ปลา” ก็ดี “วังหาดทรายสูง” ก็ดี ที่ปรากฎในประกาศสมุหเทศาภิบาลมณฑลอุบลราชธานีฉะบับลงวันที่ 20 กันยายน 2462 มีความหมายเช่นเดียวกับคำว่า “สัตว์น้ำ” และ “ที่จับสัตว์น้ำ” ตามพระราชบัญญัติการประมง พ.ศ. 2490 และประกาศของสมุหเทศาภิบาลดังกล่าวยังใช้บังคับได้
ของกลางที่ใช้ในการจับสัตว์น้ำในที่รักษาพืชพันธุ์สัตว์น้ำ ตามมาตรา 69 แห่ง พ.ร.บ.การประมงที่แก้ไขใหม่บังคับ ให้ริบเสียทั้งสิ้น.
(ประชุมใหญ่ครั้งที่ 7/2497)
ย่อยาว
คดีขึ้นมาสู่ศาลฎีกาเฉพาะข้อหาว่าจำเลยทำการประมงจับปลาที่วังหาดทรายสูง ในลำน้ำมูลอำเภอกันทรารมณ์ ซึ่งเป็นที่ รักษาพืชพันธุ์สัตว์น้ำเป็นการฝ่าฝืนประกาศสมุหเทศภิบาลมณฑลอุบลราชธานี ขอให้ลงโทษ ชั้นแรกจำเลยปฏิเสธ ระ หว่างพิจารณาจำเลยแถลงรับว่าได้ทำการจับปลาโดยไม่ได้รับอนุญาตจริง แต่วังหาดทรายสูงไม่ใช่ที่รักษาพืชพันธุ์สัตว์น้ำ
ศาลชั้นต้นเห็นว่าจำเลยยังไม่มีความผิดตามฐานนี้ แต่ศาลอุทธรณ์พิพากษากลับว่าจำเลยมีความผิดตามบทกฎหมายที่ โจทก์อ้าง และริบของกลาง
จำเลยที่ ๑ ฎีกา
ศาลฎีกาวินิจฉัยโดยที่ประชุมใหญ่ว่า คำว่าปลาก็ดี วังหาดทรายสูงก็ดี ที่ปรากฎในประกาศสมุหเทศาภิบาลมณฑลอุบลราช ธานี ลงวันที่ ๒๐ กันยายน ๒๔๖๒ มีความหมายเช่นเดียวกับคำว่า “สัตว์น้ำ” และ “ที่จับสัตว์น้ำ” ตามพระราชบัญญัติการ ประมง ๒๔๙๐ ฉะนั้นประกาศของสมุหเทศาภิบาลจึงได้ชื่อว่าเป็นประกาศตามพระราชบัญญัติการประมงแล้ว และมาตรา ๗๒ ก็บัญญัติให้ถือเอาประกาศกำหนดประเภทที่จับสัตว์น้ำไว้ก่อนวันใช้ พระราชบัญญัติว่าเป็นประกาศที่ได้ออกตาม มาตรา ๗ จำเลยจึงมีความผิดฐานบังอาจลอบจับปลาอันเป็นสัตว์น้ำในที่รักษาพืชพันธุ์สัตว์น้ำดังที่ศาลอุทธรณ์ชี้ขาดมา
เรื่องของกลางนั้น จำเลยใช้อวนทำการจับสัตว์น้ำตามมาตรา ๖๙ ที่แก้ไขใหม่ บังคับว่าให้ริบเสียทั้งสิ้น จึงต้องริบตาม กฎหมาย
พิพากษายืน.
