แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
สัญญาเช่าที่เลิกสัญญากันโดยชอบก่อน พ.ร.บ.ควบคุมค่าเช่า 2489 ใช้บังคับนั้น จะนำ พ.ร.บ.ควบคุมค่าเช่า 2489, 2490 ไปบังคับไม่ได้
ย่อยาว
คดีนี้ โจทก์ฟ้องขอให้ขับไล่จำเลยออกจากตึกเช่าจำเลยให้การต่อสู้ว่า จำเลยใช้ตึกที่เช่าเป็นที่อยู่อาศัยเป็นส่วนใหญ่ ได้รับความคุ้มครองตามพระราบบัญญัติควบคุมค่าเช่าฯ แล้ว
ศาลชั้นต้นตัดสินยกฟ้องโจทก์
ศาลอุทธรณ์เห็นว่า สัญญาเช่าระหว่างโจทก์จำเลยได้สิ้นสุดลงแล้ว โดยโจทก์บอกเลิก คงเหลือปัญหาที่โจทก์จำเลยเถียงกันว่า ตึกเช่านี้ได้ใช้เป็นที่อยู่อาศัยเป็นส่วนใหญ่ หรือใช้ประกอบการค้าเป็นส่วนใหญ่ ซึ่งศาลชั้นต้นยังไม่ได้วินิจฉัย จึงพิพากษายอมให้ศาลชั้นต้นสืบพะยานแล้วพิพากษาใหม่
จำเลยฎีกา ศาลฎีกาเห็นว่า โจทก์มีสิทธิบอกเลิกการเช่าได้ ตามพระราชบัญญัติควบคุมค่าเช่า ๒๔๘๘ ม. ๓ และจำเลยก็ไม่มีสิทธิที่จะอยู่ต่อไป หากที่เช่านั้นใช้ประกอบการค้าเป็นส่วนใหญ่ พ.ร.บ.ควบคุมค่าเช่าฯ ๒๔๘๙, ๒๔๙๐ ไม่คุ้มครองจำเลย เพราะไม่มีผลย้อนหลังไปลบล้างสิทธิของโจทก์ซึ่งมีอยู่ก่อนแล้ว จึงพิพากษายืนตามศาลอุทธรณ์
