แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
โจทก์ฟ้องว่าจำเลยปล้นทำให้เขาตาย เมื่อไม่ปรากฏว่าบาดแผลที่ถูกทำร้ายนั้นได้หายแล้ว หรือตายเพราะเหตุอื่น ถึงแม้การรักษาจะไม่ดีและรักษานานสักเท่าใด จำเลยก็ต้องมีความผิดตาม มาตรา 301 ตอน 4
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่า เมื่อวันที่ 15 ตุลาคม 2488 จำเลยกับพวกสมคบกันปล้นเอาเรือหมูไปจากนายยศ และใช้มีดทำร้ายร่างกายนายยศบาดเจ็บสาหัส ต่อมาวันที่ 14 มกราคม 2489 นายยศได้ถึงแก่ความตายเพราะพิษบาดแผลนั้น
ศาลชั้นต้นฟังข้อเท็จจริงว่า จำเลยปล้นและทำร้ายร่างกายนายยศมีบาดเจ็บสาหัสจริง แต่นายยศรักษาตัวอยู่ถึง 3 เดือนเศษใช้หมอไม่ดี และทำการรักษาไม่ดี จึงตาย จะหาว่าเจตนาฆ่าไม่ถนัดพิพากษาให้ลงโทษตามกฎหมายลักษณะอาญา มาตรา 256, 301 พระราชบัญญัติแก้ไข 2477 (ฉบับที่ 4) มาตรา 7 ตอน 2 จำคุก 15 ปี
โจทก์จำเลยอุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์เห็นว่า นายยศมีบาดแผลฉกรรจ์ที่ไหล่ซ้ายกว้าง 6 ซ.ม.ยาว 17 ซ.ม. ลึกจดกระดูก การรักษาจะเป็นประการใดก็ตาม เมื่อไม่ได้ความว่า บาดแผลนั้นได้หายแล้วและนายยศถึงแก่ความตายเพราะเหตุอื่น จำเลยก็ต้องมีผิดฐานปล้นและทำให้เขาถึงแก่ความตายตามมาตรา 301 ตอน 4 พิพากษาแก้ให้จำคุกตลอดชีวิต
จำเลยฎีกา
ศาลฎีกาเห็นว่า พยานจำเลยไม่มีน้ำหนักหักล้างพยานโจทก์ได้และได้ความว่านายยศตายเพราะพิษบาดแผลที่ถูกจำเลยทำร้ายถึงแม้การรักษาจะไม่ดี จำเลยก็ต้องมีความผิดฐานปล้นทำให้เขาตายตามกฎหมายลักษณะอาญา มาตรา 301 ตอน 4 จึงพิพากษายืนตามศาลอุทธรณ์
