แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
การเลิกหุ้นส่วนเลี้ยงช้างไม่จำต้องจดทะเบียนต่อพนักงานเจ้าหน้าที่ ทำสัญญากันเองก็ใช้ได้
ย่อยาว
ได้ความว่า ช้างพังทองใบเป็นของนายบุตร์บิดาจำเลย นายบุตรกับโจทก์ได้ทำสัญญากัน ณะที่ว่าการอำเภอ ตีราคาช้างพังทองใบ ๑๐๐๐ บาท นายบุตรรับเงินของโจทก์ไป ๕๐๐ บาทแล้ว โจทก์เป็นผู้เลี้ยง ต่อมานายบุตรตาย นายดำจเลยได้เอาช้างพังทองใบไปจากโจทก์ โจทก์จึงฟ้องเรียกช้างพังทองใบจากจำเลย จำเลยให้การรับว่า โจทก์เป็นหุ้นส่วนช้างพังทองใบจริง แต่ได้บอกเลิกสัญญากันแล้ว ศาลชั้นต้นเห็นว่า สัญญาระหว่างนายบุตรและโจทก์เป็นสัญญาขายกรรมสิทธิให้โจทก์ครึ่งหนึ่ง โจทก์ไม่ได้ฟ้องขอแบ่ง คำขอของโจทก์จึงขัดกับข้อตกลงในสัญญา พิพากษายกฟ้อง
โจทก์จำเลยอุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์เห็นว่า เป็นสัญญาเข้าหุ้นส่วนกัน โจทก์จำเลยได้ตกลงเลิกสัญญากันแล้ว โจทก์ไม่มีสิทธิฟ้องจำเลย พิพากษายืน
โจทก์ฎีกา
ศาลฎีกาเห็นว่า กรมธรรม์สัญญาระหว่างโจทก์กับนายบุตรเป็นสัญญาหุ้นส่วน ดจทก์จำเลยเลิกหุ้นส่วนโดยตกลงว่า โจทก์รับเอาช้างที่พังทองใบต่อได้เป็นสิทธิของโจทก์ฝ่ายเดียว และยอมให้ช้างพังทองใบเป็นของจำเลย การเลิกหุ้นส่วนไม่จำต้องจดทะเบียนต่อพนักงานเจ้าหน้าที่ ทำสัญญากันเองก็ใช้ได้
พิพากษายืน
