แหล่งที่มา : สำนักงานส่งเสริมงานตุลาการ
ย่อสั้น
ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่งมาตรา224วรรคสองนั้นเป็นการบัญญัติถึงข้อยกเว้นในการอุทธรณ์หรือห้ามอุทธรณ์ในข้อเท็จจริงเฉพาะที่เกี่ยวกับประเภทหรือลักษณะของคดีที่ฟ้องร้องกันเท่านั้นหาได้บัญญัติเป็นข้อยกเว้นเกี่ยวกับตัวบุคคลผู้ฟ้องคดีหรือผู้ถูกฟ้องคดีเป็นผู้อุทธรณ์ด้วยแต่อย่างใดไม่ทั้งบทบัญญัติดังกล่าวก็มิได้มีข้อความตอนใดที่บัญญัติให้ใช้บังคับเฉพาะกรณีที่ผู้ถูกฟ้องคือจำเลยเป็นผู้อุทธรณ์เท่านั้นจึงต้องใช้บังคับแก่ทั้งฝ่ายโจทก์และจำเลยซึ่งเป็นคู่ความในคดีด้วยเมื่อที่ดินพิพาทมีค่าเช่าหรืออาจให้เช่าได้ในขณะยื่นฟ้องเพียงเดือนละ500บาทจึงต้องห้ามอุทธรณ์ในปัญหาข้อเท็จจริง
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องขอให้บังคับจำเลยรื้อบ้านพิพาทออกไปจากที่ดินของโจทก์ และห้ามไม่ให้เข้าเกี่ยวข้องกับที่ดินของโจทก์อีกต่อไปหากจำเลยไม่ยอมรื้อบ้านออกไปจากที่ดินของโจทก์ ก็ให้โจทก์มีอำนาจรื้อถอนโดยให้จำเลยเป็นผู้ออกค่าใช้จ่ายในการรื้อถอนทั้งหมดให้จำเลยใช้ค่าเสียหายให้แก่โจทก์ปีละ 6,000 บาท นับแต่วันฟ้องเป็นต้นไปจนกว่าจำเลยจะรื้อถอนบ้านออกไปจากที่ดินของโจทก์
จำเลยให้การว่า โจทก์มิใช่เจ้าของที่ดินตามที่โจทก์อ้างแต่โจทก์สมคบกับผู้มีชื่อรับสมอ้างว่าเป็นเจ้าของที่ดินโดยไม่สุจริตและจดทะเบียนโดยไม่สุจริต จำเลยมิได้ปลูกบ้านและอาศัยทำการค้าในที่ดินของโจทก์ ขอให้ยกฟ้อง
ศาลชั้นต้นพิพากษายกฟ้อง
โจทก์อุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์ภาค 2 พิพากษายกอุทธรณ์โจทก์
โจทก์ฎีกา
ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า มีปัญหามาสู่การวินิจฉัยของศาลฎีกาแต่เพียงว่า คดีโจทก์ต้องห้ามอุทธรณ์ในปัญหาข้อเท็จจริงหรือไม่โดยโจทก์ฎีกาว่า โจทก์ฟ้องขับไล่จำเลยออกจากที่ดินมีโฉนดของโจทก์จำเลยมิได้กล่าวแก้เป็นข้อพิพาทด้วยกรรมสิทธิ์ จึงเป็นคดีที่มีคำขอให้ปลดเปลื้องทุกข์อันไม่อาจคำนวณเป็นราคาเงินได้ บทบัญญัติแห่งประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 224 วรรคสองนั้นใช้บังคับแก่ฝ่ายที่ถูกฟ้องคือจำเลยเท่านั้น จะนำมาใช้บังคับแก่ฝ่ายโจทก์หาได้ไม่ ถึงแม้ที่ดินพิพาทโจทก์อาจนำไปให้บุคคลอื่นเช่าได้ค่าเช่าเพียงเดือนละ 500 บาท ก็ไม่ห้ามโจทก์ที่จะอุทธรณ์ในปัญหาข้อเท็จจริง เห็นว่าตามที่ประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่งมาตรา 224 วรรคสอง บัญญัติไว้ว่า “บทบัญญัติในวรรคหนึ่งมิให้ใช้บังคับในคดีเกี่ยวกับสิทธิแห่งสภาพบุคคลหรือสิทธิในครอบครัวและคดีฟ้องขอให้ปลดเปลื้องทุกข์อันไม่อาจคำนวณเป็นราคาเงินได้เว้นแต่คดีฟ้องขับไล่บุคคลใด ๆ ออกจากอสังหาริมทรัพย์อันมีค่าเช่าหรืออาจให้เช่าได้ในขณะที่ยื่นฟ้องไม่เกินเดือนละสี่พันบาท”นั้น เป็นการบัญญัติถึงข้อยกเว้นในการอุทธรณ์หรือห้ามอุทธรณ์ในข้อเท็จจริงเฉพาะที่เกี่ยวกับประเภทหรือลักษณะของคดีที่ฟ้องร้องกันเท่านั้น หาได้บัญญัติเป็นข้อยกเว้นเกี่ยวกับตัวบุคคลผู้ฟ้องคดีหรือผู้ถูกฟ้องคดีเป็นผู้อุทธรณ์ด้วยแต่อย่างใดไม่ทั้งบทบัญญัติแห่งประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา224 วรรคสอง ก็มิได้มีข้อความตอนใดที่บัญญัติให้ใช้บังคับเฉพาะกรณีที่ผู้ถูกฟ้องคือจำเลยเป็นผู้อุทธรณ์เท่านั้น จึงต้องใช้บังคับแก่ทั้งฝ่ายโจทก์และจำเลยซึ่งเป็นคู่ความในคดีด้วยเมื่อที่ดินพิพาทที่เช่าหรืออาจให้เช่าได้ในขณะยื่นฟ้องเพียงเดือนละ 500 บาท จึงต้องห้ามอุทธรณ์ในปัญหาข้อเท็จจริงตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 224 วรรคสองศาลอุทธรณ์ภาค 2 พิพากษายกอุทธรณ์ของโจทก์ชอบแล้ว ฎีกาของโจทก์ฟังไม่ขึ้น”
พิพากษายืน
