แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
เทศบัญญัติของเทศบาลนครกรุงเทพฯ เรื่องควบคุมการค้าซึ่งเป็นที่น่ารังเกียจ ฯ (ฉบับที่ 3) 2494 ลงวันที่ 18 ม.ค.2494 ข้อ 4,5
หน้าฟ้องโจทก์ระบุชื่อจำเลยไม่ได้ระบุชื่อบริษัท ในคำบรรยายฟ้องกล่าวถึงบริษัทอยู่บ้าง แต่ก็เป็นเพียงแสดงให้ทราบว่าจำเลยผู้ที่ถูกฟ้องนั้นเป็นผู้จัดการบริษัทจึงเป็นอันว่าจากหน้าฟ้องก็ตาม จากคำบรรยายฟ้องก็ตาม โจทก์ฟ้องจำเลยเป็นส่วนตัวของจำเลย และฟ้องไม่ได้หาว่าจำเลยจัดคนให้เลื่อยไม้ เมื่อคำพยานไม่มีเลยว่าจำเลยเป็นผู้เลื่อยไม้ เช่นนี้ลงโทษจำเลยไม่ได้.
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่าจำเลยเป็นผู้จัดการบริษัทโรงเลื่อยจักรไท้ฮั่วเฮง จำกัด จำเลยทำการเลื่อยไม้และซอยไม้ไม่ได้รับอนุญาต ขอให้ลงโทษลงโทษตาม พ.ร.บ.สาธารณะสุข พ.ศ.๒๔๘๔ ม.๖,๖๘ เทศบัญญัติของเทศบาลนครกรุงเทพฯ เรื่องการควบคุมการค้าซึ่งเป็นที่น่ารังเกียจหรืออาจะเป็นอันตรายแก่สุขภาพแก้ไขเพิ่มเติม (ฉบับที่ ๓) ๒๔๙๔ ลงวันที่ ๑๘ ม.ค. ๙๔ ข้อ ๔,๕ ฯลฯ
จำเลยปฏิเสธ
ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์พิพากษาต้องกันให้ปรัจำเลย ๑๐๐ บาท ตามเทศบัญญัติที่โจทก์อ้าง ฯ
จำเลยฎีกาศาลฎีกาเห็นว่า ข้อเท็จจริงมีว่าจำเลยมีอาชีพเป็นผู้จัดการบริษัทโรงเลื่อยจักรไท้ฮั่วเฮงจำกัด คนงานโรงเลือยทำการเลื่อยไม้ฝ่าฝืนประกาศ แต่หน้าฟ้องระบุชื่อจำเลยเป็นจำเลย ไม่ได้ระบุชื่อบริษัท ในคำบรรยายฟ้องกล่าวถึงบริษัทอยู่บ้าง แต่ก็เป็นเพียงแสดงให้ทราบว่าจำเลยผู้ที่ถูกฟ้องนี้เป็นผู้จัดการบริษัทจึงเป็นอันว่า จากหน้าฟ้องก็ตาม จากคำบรรยายฟ้องก็ตาม โจทก์ฟ้องจำเลยเป็นส่วนตัวของจำเลย
ฟ้องยืนยันว่าจำเลยเป็นผู้เลื่อยไม้ ไม่ได้หากจำเลยจัดให้คนงานเลื่อยไม้ เพื่อคำพยานไม่มีกล่าวว่าจำเลยเป็นผู้เลื่อยไม้ เช่นนี้ลงโทษจำเลยไม่ได้.
