แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
จำเลยเป็นรัฐวิสาหกิจ อยู่ในบังคับ พ.ร.บ.แรงงานรัฐวิสาหกิจสัมพันธ์ พ.ศ.2543 และระเบียบคณะกรรมการรัฐวิสาหกิจสัมพันธ์ เรื่อง มาตรฐานของสิทธิประโยชน์ของพนักงานรัฐวิสาหกิจ พ.ศ.2534 ที่ออกโดยอาศัยอำนาจตามความในมาตรา 11 (1) และมาตรา 11 วรรคสอง แห่ง พ.ร.บ.พนักงานรัฐวิสาหกิจสัมพันธ์ พ.ศ.2534 ซึ่งใช้บังคับในขณะเกิดเหตุคดีนี้ตามที่บัญญัติไว้ใน พ.ร.บ.แรงงานรัฐวิสาหกิจสัมพันธ์ พ.ศ.2543 มาตรา 95 วรรคหนึ่ง
จำเลยไม่มีหน้าที่ขนสินค้าไปส่งให้ลูกค้า จำเลยกำหนดระเบียบให้ลูกค้ามารับสินค้าเองที่ท่าเรือ การเคลื่อนย้ายสินค้าจากเรือสินค้าขึ้นท่าแล้วเก็บไว้ที่โกดังสินค้าหรือที่ลานกลางแจ้งเพื่อรอให้เจ้าของสินค้ามารับไป เป็นการเอาสินค้าออกจากที่หนึ่งไปใส่อีกที่หนึ่งซึ่งเป็นการขนถ่ายสินค้าจากเรือสินค้าขึ้นมาเก็บไว้ที่โกดังสินค้าหรือลานกลางแจ้ง โดยไม่ได้ทำให้สินค้าเคลื่อนที่พ้นจากบริเวณของท่าเรือเพื่อให้ถึงผู้รับหรือเจ้าของสินค้าจึงไม่ใช่การส่งสินค้า เป็นเพียงการขนถ่ายสินค้าจากเรือสินค้าขึ้นท่าเพื่อให้มีการเชื่อมต่อการขนส่งระหว่างเรือสินค้ากับการขนส่งด้วยยานพาหนะอื่นเท่านั้น
เรือยนต์ที่โจทก์ที่ 1 ถึงที่ 7 ทำหน้าที่พนักงานปากเรือมีหน้าที่ชี้ตำแหน่งเรือสินค้าและรับเชือกเพื่อให้เรือสินค้าผ่านร่องน้ำเจ้าพระยาเข้าเทียบท่าเท่านั้น โจทก์ที่ 8 ถึงที่ 11 ที่ 13 ถึงที่ 15 ที่ 17 ที่ 24 และที่ 36 มีหน้าที่ขับรถเครื่องมือทุ่นแรงและยกขนสินค้าด้วยเครื่องมือทุ่นแรงจากเรือสินค้าไปเก็บไว้ที่โกดังสินค้าหรือที่ลานกลางแจ้ง โจทก์ที่ 19 ที่ 26 ที่ 27 และที่ 37 มีหน้าที่ขับรถลากจูงพ่วงรถบรรทุก ซึ่งเป็นหน้าที่การขนถ่ายสินค้าจากเรือสินค้าขึ้นมาเก็บไว้ที่โกดังสินค้าหรือลานกลางแจ้ง โจทก์ที่ 18 มีหน้าที่จัดเก็บสินค้า โจทก์ที่ 20 มีหน้าที่ตรวจสอบบัตรค่าภาระและค่ายานพาหนะบรรทุกสินค้าและตู้สินค้า โจทก์ที่ 25 มีหน้าที่ตรวจสอบภาระตู้สินค้าและตรวจสอบสินค้าเป็นการปฏิบัติงานที่เกี่ยวกับการขนถ่ายสินค้า ไม่ได้ทำงานเกี่ยวกับการเคลื่อนย้ายและส่งสินค้า โจทก์ที่ 30 ถึงที่ 33 และที่ 35 ทำหน้าที่รักษาความปลอดภัยและความสงบเรียบร้อยในบริเวณท่าเรือไม่ใช่การทำงานขนส่ง ดังนั้นงานที่โจทก์รวม 29 คนทำจึงไม่ใช่งานขนส่งตามระเบียบคณะกรรมการรัฐวิสาหกิจสัมพันธ์ เรื่อง มาตรฐานของสิทธิประโยชน์ของพนักงานรัฐวิสาหกิจ พ.ศ.2534 ข้อ 28 (2) (ซึ่งกำหนดให้พนักงานรัฐวิสาหกิจไม่มีสิทธิได้รับค่าล่วงเวลา) โจทก์รวม 29 คน มีสิทธิได้รับค่าล่วงเวลาตามข้อ 25,26
ย่อยาว
รายชื่อโจทก์ปรากฏตามคำพิพากษาศาลแรงงานกลาง
คดีทั้งยี่สิบเก้าสำนวนนี้ศาลแรงงานกลางสั่งให้รวมพิจารณาเป็นคดีเดียวกันกับคดีอื่นอีกแปดสำนวน แต่โจทก์ในคดีดังกล่าวขอถอนฟ้องและศาลแรงงานกลางสั่งจำหน่ายคดีไปแล้ว คงเหลือเฉพาะคดีทั้งยี่สิบเก้าสำนวนนี้โดยศาลแรงงานกลางให้เรียกโจทก์เรียงตามลำดับสำนวนว่าโจทก์ที่ 1 ถึงที่ 11 ที่ 13 ถึงที่ 15 ที่ 17 ถึงที่ 20 ที่ 24 ถึงที่ 27 ที่ 30 ถึงที่ 33 และที่ 35 ถึงที่ 37 รวม 29 คน
โจทก์รวม 29 คน ฟ้องขอให้บังคับจำเลยจ่ายค่าล่วงเวลาในวันทำงาน ค่าทำงานในวันหยุด และค่าล่วงเวลาในวันหยุด พร้อมดอกเบี้ยตามคำขอท้ายฟ้องของโจทก์แต่ละคน และให้จำเลยถือปฏิบัติต่อไปตามระเบียบคณะกรรมการรัฐวิสาหกิจสัมพันธ์ เรื่องมาตรฐานของสิทธิประโยชน์ของพนักงานรัฐวิสาหกิจ พ.ศ.2534 เกี่ยวกับค่าล่วงเวลาและค่าทำงานในวันหยุด โดยให้แก้ไขระเบียบข้อบังคับของจำเลยให้เป็นไปตามระเบียบคณะกรรมการรัฐวิสาหกิจสัมพันธ์ดังกล่าว
จำเลยทั้งยี่สิบเก้าสำนวนให้การขอให้ยกฟ้อง
ระหว่างพิจารณาของศาลแรงงานกลางโจทก์ที่ 5 ถึงแก่ความตาย นางประไพทายาทยื่นคำร้องขอเข้าเป็นคู่ความแทน ศาลแรงงานกลางมีคำสั่งอนุญาต
ก่อนสืบพยานคู่ความแถลงรับข้อเท็จจริงกันว่า ถ้าฝ่ายโจทก์แพ้คดีโจทก์แต่ละคนไม่มีสิทธิได้รับเงินตามฟ้อง แต่ถ้าฝ่ายโจทก์ชนะคดีโจทก์แต่ละคนมีสิทธิได้เงินส่วนที่ขาดไปตามเอกสารหมาย ล.1 เฉพาะจำนวนเงินช่วงที่ขาดไปในระยะเวลา 2 ปี ก่อนฟ้องพร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยละ 7.5 ต่อปี ของต้นเงินที่ขาดไปของโจทก์แต่ละคนตามเอกสารหมาย ล.1 นับแต่วันฟ้องเป็นต้นไป จำเลยจ่ายค่าล่วงเวลาและค่าล่วงเวลาในวันหยุดโดยอาศัยระเบียบคณะกรรมการรัฐวิสาหกิจสัมพันธ์ เรื่อง มาตรฐานของสิทธิประโยชน์ของพนักงานรัฐวิสาหกิจ พ.ศ.2534 ข้อ 28 และมติคณะกรรมการการท่าเรือแห่งประเทศไทย การทำงานของโจทก์แต่ละคนเป็นไปตามสัญญาจ้าง ตำแหน่งงานของโจทก์แต่ละคนบันทึกกิจการของท่าเรือของจำเลยเป็นไปตามเอกสารท้ายคำให้การหมายเลข 1, 4, 5, 10 และคำวินิจฉัยอุทธรณ์ข้อพิพาทแรงงาน และฝ่ายโจทก์แถลงว่าจำเลยจ่ายค่าล่วงเวลาในวันหยุดและวันทำงานไม่ถูกต้อง ยังขาดไปตามเอกสารหมาย ล.1 เพราะจะต้องจ่ายตามระเบียบคณะกรรมการรัฐวิสาหกิจสัมพันธ์ เรื่อง มาตรฐานของสิทธิประโยชน์ของพนักงานรัฐวิสาหกิจ พ.ศ.2534 ข้อ 25 และข้อ 26 แต่จำเลยอ้างว่าได้รับยกเว้นตามข้อ 28 โจทก์แต่ละคนมีสิทธิได้ค่าจ้าง (ที่ถูกค่าล่วงเวลา) ตามฟ้องภายใน 2 ปี แล้วคู่ความแถลงไม่ติดใจสืบพยาน
ต่อมาในวันนัดฟังคำพิพากษาศาลแรงงานกลางแจ้งให้คู่ความทราบว่าที่คู่ความตกลงรับข้อเท็จจริงดังกล่าวนั้น ปรากฏว่าเอกสารหมาย ล.1 ที่จำเลยอ้างไม่ตรงกับข้อเท็จจริงตามที่คู่ความแถลงไว้ เนื่องจากตามเอกสารหมาย ล.1 ไม่มีระยะเวลา 2 ปี ก่อนฟ้อง (ฟ้องวันที่ 23 กรกฎาคม 2547) แต่เป็น 2 ปี ของปี 2545 และปี 2546 ข้อเท็จจริงจึงขัดแย้งกัน จำเลยแถลงว่า ระยะเวลา 2 ปี นั้นหมายถึง 2 ปี ก่อนฟ้อง ไม่ใช่ช่วงระยะเวลา 2 ปี ตามที่ระบุในเอกสารหมาย ล.1 ซึ่งฝ่ายจำเลยเข้าใจผิด จึงขอแถลงเข้ามาใหม่ ต่อมาจำเลยไม่ได้แถลงถึงจำนวนเงินที่โจทก์แต่ละคนมีสิทธิได้รับในกรณีที่ฝ่ายโจทก์ชนะคดี และศาลแรงงานกลางอนุญาตให้สืบพยานตามที่คู่ความขอ
ศาลแรงงานกลางพิจารณาแล้วฟังข้อเท็จจริงว่า จำเลยเป็นรัฐวิสาหกิจจัดตั้งขึ้นตามพระราชบัญญัติการท่าเรือแห่งประเทศไทย พ.ศ.2494 มีวัตถุประสงค์ประกอบกิจการท่าเรือ ดำเนินกิจการอื่นเกี่ยวกับหรือต่อเนื่องกับการประกอบกิจการท่าเรือกำหนดเวลาทำงานปกติของพนักงานจำเลยคือวันจันทร์ถึงวันศุกร์ เวลา 8 นาฬิกา ถึง 12 นาฬิกา และ 13 นาฬิกา ถึง 16.30 นาฬิกา หยุดพักเวลา 12 นาฬิกา ถึง 13 นาฬิกา โจทก์รวม 29 คน เป็นลูกจ้างจำเลย โจทก์ที่ 1 ถึงที่ 4 ที่ 6 ที่ 8 ถึงที่ 11 ที่ 13 ถึงที่ 15 ที่ 17 ถึงที่ 20 ที่ 24 ถึงที่ 27 ที่ 30 ถึงที่ 33 และที่ 35 ถึงที่ 37 เป็นลูกจ้างจำเลยอยู่จนถึงวันฟ้อง ส่วนโจทก์ที่ 5 เป็นลูกจ้างจำเลยถึงวันที่ 30 กันยายน 2546 แล้วออกจากงานเมื่อวันที่ 1 ตุลาคม 2546 และโจทก์ที่ 7 เป็นลูกจ้างจำเลยถึงวันที่ 30 กันยายน 2545 แล้วออกจากงานเมื่อวันที่ 1 ตุลาคม 2545 โจทก์ที่ 1 ถึงที่ 7 เป็นพนักงานปากเรือ โจทก์ที่ 1 ถึงที่ 5 และที่ 7 มีหน้าที่ควบคุมขับเรือยนต์จากท่าเรือกรุงเทพออกไปรับเชือกเรือสินค้าจากต่างประเทศบริเวณปากแม่น้ำเจ้าพระยาจังหวัดสมุทรปราการ โจทก์ที่ 6 เป็นกะลาสีประจำเรือยนต์ ทำหน้าที่เป็นคนงานลูกเรือ โจทก์ที่ 8 มีตำแหน่งบริหารงานช่าง มีหน้าที่บริหารจัดการดูแลพนักงานที่มีหน้าที่ขับรถยกขนถ่ายตู้สินค้าและพนักงานที่มีหน้าที่จัดเก็บสินค้า โจทก์ที่ 9 ที่ 11 ที่ 13 ที่ 14 และที่ 17 เป็นพนักงานขับรถ โดยโจทก์ที่ 9 ที่ 11 ที่ 13 ที่ 14 มีหน้าที่ขับรถยกขนถ่ายตู้สินค้า โจทก์ที่ 17 มีหน้าที่ขับรถเครื่องมือทุ่นแรงยกสินค้าหนักมาก โจทก์ที่ 10 เป็นผู้ช่วยหัวหน้าหมวดยกของ มีหน้าที่ขับรถยนขนถ่ายตู้สินค้าของเอกชนที่ว่าจ้างไปเก็บตรวจสอบ โจทก์ที่ 15 เป็นพนักงานขับรถเครื่องมือทุ่นแรง มีหน้าที่ขับเคลื่อนรถปั้นจั่นยกตู้สินค้า โจทก์ที่ 8 ถึงที่ 11 ที่ 13 ถึงที่ 15 และที่ 36 ทำหน้าที่ยกขนสินค้าด้วยเครื่องมือทุ่นแรงจากเรือไปเก็บไว้ที่โกดังหรือที่ลานกลางแจ้งแต่ไม่มีหน้าที่ส่งสินค้าจากท่าเรือกรุงเทพไป คงนำมาวางไว้เพื่อให้เจ้าของสินค้ารับไป โจทก์ที่ 18 ที่ 19 ที่ 24 ถึงที่ 27 และที่ 37 เป็นพนักงานการสินค้า โดยโจทก์ที่ 18 ทำหน้าที่จัดเก็บสินค้า โจทก์ที่ 19 ที่ 26 ที่ 27 และที่ 37 ทำหน้าที่ขับรถลากจูงพ่วงรถบรรทุก โจทก์ที่ 24 ทำหน้าที่ขับรถเครื่องมือทุ่นแรง โจทก์ที่ 25 มีหน้าที่ตรวจสอบค่าภาระตู้สินค้าและตรวจสินค้า โจทก์ที่ 20 เป็นหัวหน้าหมวด ทำหน้าที่ควบคุมตรวจสอบบัตรค่าภาระและค่ายานพาหนะบรรทุกสินค้าตู้สินค้า โจทก์ที่ 30 ที่ 32 และที่ 35 เป็นพนักงานรักษาความปลอดภัย โจทก์ที่ 31 เป็นเจ้าหน้าที่บริหารทั่วไป โจทก์ที่ 32 และที่ 35 ทำหน้าที่รักษาความปลอดภัยความสงบเรียบร้อยในบริเวณการท่าเรือแห่งประเทศไทย โจทก์ที่ 33 เป็นผู้ช่วยหัวหน้ารักษาความปลอดภัย ทำหน้าที่ควบคุมพนักงานรักษาความปลอดภัย โจทก์ที่ 30 ถึงที่ 33 และที่ 35 อยู่ใต้บังคับบัญชาแผนกศูนย์รักษาความปลอดภัย โจทก์ที่ 36 มีตำแหน่งบริหารช่าง ทำหน้าที่ขับรถเครื่องมือทุ่นแรง จำเลยให้โจทก์แต่ละคนทำงานล่วงเวลาและทำงานในวันหยุดตั้งแต่เดือนมกราคม 2542 ถึงเดือนธันวาคม 2546 โดยกำหนดอัตราค่าล่วงเวลาและค่าทำงานในวันหยุดแบบเหมาจ่ายตามช่วงเวลาทำงานเป็นภาคใหญ่และภาคเล็กตามระดับตำแหน่ง ส่วนตำแหน่งหน้าที่รักษาความปลอดภัยกำหนดอัตราค่าล่วงเวลาและค่าทำงานในวันหยุดแบบเหมาจ่ายโดยกำหนดค่าปฏิบัติงานเกินเวลาเป็นผลัดตามอัตราเงินเดือน ตามคำสั่งคณะกรรมการการท่าเรือแห่งประเทศไทยที่18/2538 คำสั่งคณะกรรมการการท่าเรือแห่งประเทศไทยที่ 7/2543 และคำสั่งประธานกรรมการการท่าเรือแห่งประเทศไทยที่ 1/2546 จำเลยจ่ายค่าล่วงเวลาในวันทำงาน ค่าทำงานในวันหยุด และค่าล่วงเวลาในวันหยุดให้โจทก์แต่ละคนตามคำสั่งดังกล่าวครบถ้วนแล้ว โจทก์แต่ละคนสังกัดอยู่งานท่าเรือกรุงเทพ ซึ่งจำเลยถือว่าเป็นงานขนส่งตามมติคณะกรรมการ กทท. ครั้งที่ 5/2526 ในปี 2524 คณะกรรมการกฤษฎีกาวินิจฉัยว่างานหลักของจำเลยเป็นกิจการที่เกี่ยวกับงานรับเรือ การลำเลียงและขนถ่ายสินค้าขึ้นและลงจากเรือโดยใช้รถลำเลียง รถบรรทุก รถลากจูงและรถเครน ตลอดจนเครื่องทุ่นแรงอื่นๆ อันเป็นอุปกรณ์การขนส่งและการส่งมอบสินค้าจึงเป็นกิจการที่เกี่ยวเนื่องกับงานขนส่งยิ่งกว่างานพาณิชยกรรม เพราะเป็นเรื่องเกี่ยวเนื่องกับการลำเลียงหรือเคลื่อนย้ายสิ่งของด้วยเครื่องอุปกรณ์การขนส่งตามคำนิยามคำว่างานขนส่งในข้อ 3 แห่งประกาศกระทรวงมหาดไทย เรื่อง การคุ้มครองแรงงาน ลงวันที่ 16 เมษายน 2515 เอกสารท้ายคำให้การหมายเลข 1, 2, 4 ถึง 10 แล้ววินิจฉัยว่า คณะกรรมการกฤษฎีกามีคำวินิจฉัยเมื่อปี 2524 ว่ากิจการของจำเลยเกี่ยวเนื่องกับงานขนส่งยิ่งกว่างานพาณิชยกรรม ถือว่าเป็นงานขนส่งคณะกรรมการ กทท. มีมติครั้งที่ 5/2526 ให้หน่วยงานของท่าเรือกรุงเทพถือเป็นงานขนส่ง ถือว่าเป็นการออกมติตามแนวคำวินิจฉัยของคณะกรรมการกฤษฎีกา จึงเป็นมติที่ชอบด้วยกฎหมายเพราะไม่ขัดหรือแย้งต่อกฎหมาย ดังนั้นโจทก์รวม 29 คน ซึ่งทำงานอยู่ที่ท่าเรือกรุงเทพทำงานในหน่วยงานที่ถือว่าเป็นงานขนส่งตั้งแต่ปี 2526 ไม่ว่าโจทก์แต่ละคนจะมีหน้าที่ใดก็ตามถือว่าทำงานเกี่ยวกับงานขนส่งทั้งสิ้น เนื่องจากงานหลักที่ท่าเรือกรุงเทพเป็นงานลำเลียง ขนถ่าย เคลื่อนย้ายสินค้าที่ใช้เครื่องทุ่นแรงซึ่งเป็นอุปกรณ์การขนส่งเป็นหลัก การทำงานของพนักงานจำเลยที่ท่าเรือกรุงเทพเกี่ยวเนื่องจากการลำเลียงขนถ่ายสินค้า ถ้าไม่มีงานหลักแล้วพนักงานที่ท่าเรือกรุงเทพก็ไม่มีงานที่จะต้องทำ แม้พนักงานซึ่งทำงานที่ท่าเรือกรุงเทพจะไม่มีหน้าที่โดยตรงในการลำเลียง ขนถ่าย เคลื่อนย้ายสินค้าโดยการยกขน ลำเลียง ขนถ่าย เคลื่อนย้ายด้วยเครื่องมือทุ่นแรงก็ตาม ก็ถือว่าทำงานในหน่วยงานขนส่งที่ได้รับมอบหมายให้ปฏิบัติหรือทำงานขนส่งด้วยเพราะเป็นการแบ่งหน้าที่กันทำ อีกทั้งเพื่อมิให้เกิดความเสียเปรียบได้เปรียบต่อกันในระหว่างพนักงานที่ทำงานอยู่ที่ท่าเรือกรุงเทพ มติของคณะกรรมการดังกล่าวถือได้ว่าชอบธรรมแล้ว ซึ่งต่อมาคณะกรรมการรัฐวิสาหกิจสัมพันธ์ได้วางระเบียบคณะกรรมการรัฐวิสาหกิจสัมพันธ์ เรื่อง มาตรฐานของสิทธิประโยชน์ของพนักงานรัฐวิสาหกิจ พ.ศ.2534 ข้อ 28 กำหนดให้พนักงานซึ่งรัฐวิสาหกิจให้ทำงานขนส่งไม่มีสิทธิได้รับค่าล่วงเวลาตามข้อ 25 และ ข้อ 26 เว้นแต่รัฐวิสาหกิจตกลงจ่ายค่าล่วงเวลาให้แก่พนักงาน เมื่อจำเลยกำหนดให้งานของท่าเรือกรุงเทพเป็นงานขนส่งและถือว่าพนักงานของจำเลยรวมทั้งโจทก์แต่ละคนที่ทำงานที่ท่าเรือกรุงเทพเป็นพนักงานที่ได้รับมอบหมายให้ปฏิบัติหรือทำงานขนส่งแล้ว การที่จำเลยจ่ายค่าล่วงเวลาให้แก่โจทก์แต่ละคนตามที่จำเลยกำหนดจึงมิใช่เป็นการจ่ายขาดไปตามฟ้อง ส่วนปัญหาเรื่องอายุความนั้น เดิมคู่ความแถลงรับกันแต่เนื่องจากเอกสารหมาย ล.1 ที่คู่ความยอมรับกันนั้นไม่ตรงกับข้อเท็จจริงตามที่คู่ความแถลง ซึ่งจำเลยจะแถลงจำนวนเงินที่โจทก์แต่ละคนมีสิทธิได้รับในกรณีที่ฝ่ายโจทก์ชนะคดีเข้ามาใหม่แล้วจำเลยไม่แถลงเข้ามา จึงถือว่าคู่ความไม่ยอมรับกันในประเด็นนี้ แต่เมื่อได้วินิจฉัยประเด็นข้อแรกดังกล่าวแล้ว ก็ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องวินิจฉัยประเด็นนี้ต่อไป อย่างไรก็ตามเพื่อมิให้เกิดปัญหาต้องวินิจฉัยประเด็นนี้อีกในกรณีที่ศาลฎีกาไม่เห็นด้วยกับประเด็นข้อแรกเมื่อฝ่ายโจทก์อุทธรณ์ จึงวินิจฉัยต่อไปว่า ค่าล่วงเวลาในวันทำงาน ค่าทำงานในวันหยุด และค่าล่วงเวลาในวันหยุดตามฟ้องเป็นค่าจ้างหรือสินจ้างอย่างอื่นซึ่งลูกจ้างมีสิทธิเรียกร้องภายในกำหนดอายุความ 2 ปี ตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 193/34 (9) โจทก์แต่ละคนจึงคงมีสิทธิฟ้องเรียกค่าล่วงเวลาในวันทำงาน ค่าทำงานในวันหยุด และค่าล่วงเวลาในวันหยุดพร้อมดอกเบี้ยได้ภายในกำหนด 2 ปี ก่อนฟ้องคือนับแต่วันฟ้องวันที่ 23 กรกฎาคม 2547 ถอยหลังไปถึงวันที่ 24 กรกฎาคม 2545 พิพากษายกฟ้อง
โจทก์ที่ 1 ถึงที่ 11 ที่ 13 ถึงที่ 15 ที่ 17 ถึงที่ 20 ที่ 24 ถึงที่ 27 ที่ 30 ถึงที่ 33 และที่ 35 ถึงที่ 37 รวม 29 คน อุทธรณ์ต่อศาลฎีกา
ศาลฎีกาแผนกคดีแรงงานวินิจฉัยว่า มีปัญหาต้องวินิจฉัยประการแรกว่าลักษณะการทำงานของโจทก์แต่ละคนที่ท่าเรือกรุงเทพเป็นงานขนส่งตามระเบียบคณะกรรมการรัฐวิสาหกิจสัมพันธ์ เรื่อง มาตรฐานของสิทธิประโยชน์ของพนักงานรัฐวิสาหกิจ พ.ศ.2534 หรือไม่ พิเคราะห์แล้วเห็นว่า จำเลยเป็นรัฐวิสาหกิจ อยู่ในบังคับพระราชบัญญัติแรงงานรัฐวิสาหกิจสัมพันธ์ พ.ศ.2543 และระเบียบคณะกรรมการรัฐวิสาหกิจสัมพันธ์ เรื่อง มาตรฐานของสิทธิประโยชน์ของพนักงานรัฐวิสาหกิจ พ.ศ.2534 ที่ออกโดยอาศัยอำนาจตามความในมาตรา 11 (1) และมาตรา 11 วรรคสอง แห่งพระราชบัญญัติพนักงานรัฐวิสาหกิจสัมพันธ์ พ.ศ.2534 ซึ่งใช้บังคับในขณะเกิดเหตุคดีนี้ตามที่บัญญัติไว้ในพระราชบัญญัติแรงงานรัฐวิสาหกิจสัมพันธ์ พ.ศ.2543 มาตรา 95 วรรคหนึ่ง โจทก์ที่ 1 ถึงที่ 5 และที่ 7 เป็นพนักงานปากเรือ มีหน้าที่ขับเรือยนต์ โจทก์ที่ 6 เป็นพนักงานปากเรือ มีหน้าที่เป็นคนงานลูกเรือประจำเรือยนต์ ข้อเท็จจริงที่ศาลแรงงานกลางฟังมาและที่คู่ความไม่โต้แย้งกันปรากฏว่าโจทก์ที่ 1 ถึงที่ 5 และที่ 7 ขับเรือยนต์จากท่าเรือกรุงเทพออกไปรับเชือกเรือสินค้าจากต่างประเทศโดยทำงานประสานกับเจ้าหน้าที่กรมเจ้าท่าให้ทราบว่าเรือสินค้าผ่านร่องน้ำเจ้าพระยาเวลาใดเพื่อให้เจ้าหน้าที่กรมเจ้าท่าและพนักงานปากเรือบริการนำร่องเรือสินค้าเข้ามาเทียบท่า พนักงานปากเรือมีหน้าที่ขับเรือชี้ตำแหน่งเรือสินค้า แสดงว่าเรือยนต์ที่โจทก์ที่ 1 ถึงที่ 7 ทำหน้าที่พนักงานปากเรือมีหน้าที่ชี้ตำแหน่งเรือสินค้าและรับเชือกเพื่อให้เรือสินค้าผ่านร่องน้ำเจ้าพระยาเข้าเทียบท่าเท่านั้น สำหรับโจทก์ที่ 8 ถึงที่ 11 ที่ 13 ถึงที่ 15 ที่ 17 ที่ 24 และที่ 36 มีหน้าที่ขับรถเครื่องมือทุ่นแรงและยกขนสินค้าด้วยเครื่องมือทุ่นแรงจากเรือสินค้าไปเก็บไว้ที่โกดังสินค้าหรือที่ลานกลางแจ้ง โจทก์ที่ 19 ที่ 26 ที่ 27 และที่ 37 มีหน้าที่ขับรถลากจูงพ่วงรถบรรทุก ปรากฏตามข้อเท็จจริงที่คู่ความไม่โต้แย้งกันว่าจำเลยไม่มีหน้าที่ขนสินค้าไปส่งให้ลูกค้า จำเลยกำหนดระเบียบให้ลูกค้ามารับสินค้าเองที่ท่าเรือ การเคลื่อนย้ายสินค้าจากเรือสินค้าขึ้นท่าแล้วเก็บไว้ที่โกดังสินค้าหรือที่ลานกลางแจ้งเพื่อรอให้เจ้าของสินค้ามารับไป เป็นการเอาสินค้าออกจากที่หนึ่งไปใส่อีกที่หนึ่งซึ่งเป็นการขนถ่ายสินค้าจากเรือขึ้นมาเก็บไว้ที่โกดังสินค้าหรือลานกลางแจ้ง โดยไม่ได้ทำให้สินค้าเคลื่อนที่พ้นจากบริเวณของท่าเรือเพื่อให้ถึงผู้รับหรือเจ้าของสินค้าจึงไม่ใช่การส่งสินค้า การเคลื่อนย้ายสินค้าตามข้างต้นเป็นเพียงการขนถ่ายสินค้าจากเรือสินค้าขึ้นท่าเพื่อให้มีการเชื่อมต่อการขนส่งระหว่างเรือสินค้ากับการขนส่งด้วยยานพาหนะอื่นเท่านั้น ดังนั้นแม้การปฏิบัติงานของโจทก์ที่ 8 ถึงที่ 11 ที่ 13 ถึงที่ 15 ที่ 17 ที่ 19 ที่ 24 ที่ 26 ที่ 27 ที่ 36 และที่ 37 มีการเคลื่อนย้ายสินค้าด้วยยานพาหนะหรืออุปกรณ์เคลื่อนย้ายสินค้าซึ่งเดินด้วยกำลังเครื่องยนต์ กำลังไฟฟ้า หรือพลังงานอื่น แต่เมื่อเป็นการเคลื่อนย้ายสินค้าอยู่ในบริเวณของท่าเรือไม่ได้ส่งสินค้าพ้นจากบริเวณของท่าเรือเพื่อให้ถึงผู้รับหรือเจ้าของสินค้าจึงไม่ใช่การขนส่ง ส่วนโจทก์ที่ 18 มีหน้าที่จัดเก็บสินค้า โจทก์ที่ 20 มีหน้าที่ตรวจสอบบัตรค่าภาระและค่ายานพาหนะบรรทุกสินค้าและตู้สินค้า โจทก์ที่ 25 มีหน้าที่ตรวจสอบภาระตู้สินค้าและตรวจสอบสินค้า เป็นการปฏิบัติงานที่เกี่ยวกับการขนถ่ายสินค้า ไม่ได้ทำงานเกี่ยวกับการเคลื่อนย้ายและส่งสินค้า จึงไม่ใช่การขนส่งสินค้าเช่นกัน สำหรับโจทก์ที่ 30 ถึงที่ 33 และที่ 35 ทำหน้าที่รักษาความปลอดภัยและความสงบเรียบร้อยในบริเวณท่าเรือ ไม่ใช่การทำงานขนส่ง ดังนั้นงานที่โจทก์รวม 29 คน ทำจึงไม่ใช่งานขนส่งตามระเบียบคณะกรรมการรัฐวิสาหกิจสัมพันธ์ เรื่อง มาตรฐานของสิทธิประโยชน์ของพนักงานรัฐวิสาหกิจ พ.ศ.2534 ข้อ 28 (2) (ซึ่งกำหนดให้พนักงานรัฐวิสาหกิจไม่มีสิทธิได้รับค่าล่วงเวลา) โจทก์รวม 29 คน มีสิทธิได้รับค่าล่วงเวลาตามข้อ 25, 26)…
อนึ่ง ศาลแรงงานกลางวินิจฉัยว่า ค่าล่วงเวลาในวันทำงาน ค่าทำงานในวันหยุด และค่าล่วงเวลาในวันหยุดมีกำหนดอายุความ 2 ปี ตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 193/34 (9) โจทก์แต่ละคนจึงมีสิทธิฟ้องเรียกค่าล่วงเวลาในวันทำงาน ค่าทำงานในวันหยุด และค่าล่วงเวลาในวันหยุดพร้อมดอกเบี้ยได้ภายในกำหนด 2 ปี ก่อนฟ้องคือนับแต่วันฟ้องวันที่ 23 กรกฎาคม 2547 ถอยหลังไปถึงวันที่ 24 กรกฎาคม 2545 โจทก์รวม 29 คน อุทธรณ์ขอให้จำเลยจ่ายค่าล่วงเวลาในวันทำงาน ค่าทำงานในวันหยุด และค่าล่วงเวลาในวันหยุดโดยไม่อุทธรณ์ในประเด็นอายุความ ดังนั้นโจทก์แต่ละคนจึงมีสิทธิได้รับค่าล่วงเวลาในวันทำงาน ค่าทำงานในวันหยุด และค่าล่วงเวลาในวันหยุดตั้งแต่วันที่ 24 กรกฎาคม 2545 ถึงวันที่ 23 กรกฎาคม 2547 แต่โจทก์แต่ละคนบรรยายฟ้องเกี่ยวกับเงินดังกล่าวมาเพียงถึงเดือนธันวาคม 2546 และฟ้องขอดอกเบี้ยของเงินดังกล่าวมาด้วย ศาลแรงงานกลางฟังข้อเท็จจริงมาแล้วบางส่วนว่าตั้งแต่เดือนมกราคม 2545 ถึงเดือนธันวาคม 2546 โจทก์แต่ละคนได้รับเงินเดือนเดือนละเท่าใด มีวันทำงานปกติและหยุดเดือนละเท่าใด ทำงานล่วงเวลาในวันทำงานและทำงานล่วงเวลาในวันหยุดกี่ชั่วโมง ทำงานในวันหยุดกี่วัน จำเลยจ่ายให้แล้วคนละเท่าใด แต่ยังไม่ได้ฟังข้อเท็จจริงในส่วนของกำหนดวันจ่ายค่าจ้าง ค่าล่วงเวลาในวันทำงาน ค่าทำงานในวันหยุดและค่าล่วงเวลาในวันหยุด อันเป็นวันที่อาจบังคับสิทธิเรียกร้องได้ในการเริ่มนับอายุความและเป็นวันผิดนัดที่จะเริ่มคิดดอกเบี้ยได้ ศาลแรงงานกลางยังไม่ได้ฟังข้อเท็จจริงให้แน่ชัดว่าโจทก์แต่ละคนทำงานในวันหยุดในช่วงเวลาทำงานปกติกี่ชั่วโมง และในปี 2545 ในช่วงเวลาที่ไม่ขาดอายุความโจทก์แต่ละคนทำงานในวันทำงาน ทำงานในวันหยุด และทำงานล่วงเวลาในวันหยุดกี่ชั่วโมง มีเวลาพักหรือไม่ ศาลฎีกาจึงไม่อาจคำนวณค่าล่วงเวลาในวันทำงาน ค่าล่วงเวลาในวันหยุด และค่าทำงานในวันหยุดที่จำเลยจะต้องรับผิดชำระให้แก่โจทก์แต่ละคนได้ จึงต้องย้อนสำนวนไปให้ศาลแรงงานกลางฟังข้อเท็จจริงในปัญหาดังกล่าวโดยให้คำนวณจำนวนค่าล่วงเวลาในวันทำงาน ค่าล่วงเวลาในวันหยุด และค่าทำงานในวันหยุดที่จำเลยจะต้องรับผิดชำระให้แก่โจทก์แต่ละคนด้วย
พิพากษายกคำพิพากษาศาลแรงงานกลาง ให้ศาลแรงงานกลางฟังข้อเท็จจริงเพิ่มเติมในส่วนของกำหนดวันจ่ายค่าจ้าง ค่าล่วงเวลาในวันทำงาน ค่าทำงานในวันหยุด และค่าล่วงเวลาในวันหยุด โจทก์แต่ละคนทำงานในวันหยุดในช่วงเวลาทำงานปกติกี่ชั่วโมง และในปี 2545 ในช่วงเวลาที่ไม่ขาดอายุความโจทก์แต่ละคนทำงานล่วงเวลาในวันทำงาน ทำงานในวันหยุด และทำงานล่วงเวลาในวันหยุดกี่ชั่วโมง มีเวลาพักหรือไม่ และให้คำนวณจำนวนค่าล่วงเวลาในวันทำงาน ค่าล่วงเวลาในวันหยุด และค่าทำงานในวันหยุดที่จำเลยจะต้องรับผิดชำระให้แก่โจทก์แต่ละคนด้วยแล้วให้ศาลแรงงานกลางมีคำพิพากษาหรือคำสั่งวินิจฉัยชี้ขาดคดีในส่วนค่าล่วงเวลาในวันทำงาน ค่าทำงานในวันหยุด และค่าล่วงเวลาในวันหยุดไปตามรูปความ ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 243 (3 ) (ข) ประกอบพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลแรงงานและวิธีพิจารณาคดีแรงงาน พ.ศ.2522 มาตรา 3
