แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
คดีเดิมทำสัญญายอมความกันไว้ต่อศาล เรื่องการแบ่งแยกที่ดินต่อมาได้ตกลงกันต่อจ่าศาลเรื่องให้วัดที่กันอย่างไร จากไหนถึงไหนข้อตกลงตามรายงานจ่าศาลเช่นนี้ ไม่ถือว่าเป็นสัญญารับสภาพความรับผิด มาฟ้องขอบังคับเมื่อเกินกว่า 10 ปี จากทำยอมครั้งแรกแล้ว ขาดอายุความ.
ย่อยาว
คดีเดิมจำเลยทั้ง ๒ เป็นโจทก์ได้ทำสัญญายอมความกันว่านางสุขโจทก์คดีนี้ยอมแบ่งที่นาให้นายคำ ๑๕ ไร่ ให้นางไล ๒๐ ไร่ แล้วมิได้จัดการแบ่งเขตกันอย่างไรคงปกครองกันมาตามเดิมจนเวลาเกิน ๑๐ ปีแล้ว นายคำกับนางสุขได้ไปตกลงกันต่อจ่าศาลในเรื่องเขตที่ ส่วนนางไลไม่ได้ไปตกลงด้วย แต่การรังวัดไม่เป็นที่ตกลงกัน ในที่สุดนายคำ นางไลแถลงต่อศาลไม่ติดใจให้แบ่งแยกต่อไป โจทก์จึงมาฟ้องคดีนี้ ศาลชั้นต้นเห็นว่าคดีส่วนตัวนางไลขาดอายุความแล้ว ส่วนนางสุขตามบันทึกของจ่าศาลถือว่าได้รับสภาพหนี้ อายุความได้สดุดหยุดลง จึงพิพากษาให้นายคำปฏิบัติตามสัญญายอมความและข้อตกลงในคดีก่อน ส่วนคดีเฉพาะนางไลให้ยกฟ้องโจทก์ ศาลอุทธรณ์ให้ยกฟ้องโจทก์ไปทั้งหมด แต่มี่ความเห็นแย้งว่าควรพิพากษายืน.
โจทก์ฎีกา ศาลฎีกาเห็นว่าสัญญายอมความในคดีก่อนได้ทำกันมาเกินกว่า ๑๐ ปีแล้ว ย่อมขาดอายุความที่จะขอให้บังคับ ส่วนข้อตกลงระหว่างนายคำกับนางสุขต่อจ่าศาลเรื่องการรังวัดเขตที่นั้น ก็มีความเพียงว่าให้วัดที่กันอย่างไร จากไหนถึงที่ไหนเท่านั้น หาได้มีวัตถุประสงค์รับรองหรือเปลี่ยนแปลงความรับผิดตามสัญญายอมเดิมแต่ประการใดไม่ จึงไม่เป็นสัญญารับสภาพความรับผิดตามกฏหมาย จึงพิพากษายืนตามศาลอุทธรณ์ ให้ยกฎีกาโจทก์.
