แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
จำเลยทั้งสามเข้าไปปล้นและทำร้ายเจ้าทรัพย์ ต่อมาเจ้าทรัพย์ตาย เนื่องจากบาดแผลที่ถูกทำร้ายนั้นเป็นบาดทะยัก จำเลยทั้งสามมีความผิดตามมาตรา 301 ตอนท้าย
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่าจำเลยกับพวกสมคบกันมีไม้และขวานเป็นศาสตราวุธกระทำการปล้นทรัพย์ของนายฉ่องเช่ง แซ่ตัน นางหีด แซ่ตัน และนายเห้ง หลีสกุล และได้ทำร้ายร่างกายนายฉ่องเช่ง นางหีด และนายเห้ง เจ้าทรัพย์มีบาดเจ็บสาหัสและไม่สาหัสหลายแห่ง โดยจำเลยมีเจตนาจะฆ่านายฉ่องเช่งให้ถึงแก่ความตาย นายฉ่องเช่งได้ถึงแก่ความตายเพราะพิษบาดแผลนั้น ขอให้ลงโทษตามกฎหมายอาญา มาตรา 301, 250, 256, 254, 63, 72 พระราชบัญญัติแก้ไขเพิ่มเติมกฎหมายลักษณะอาญา พ.ศ. 2477 (ฉบับที่ 4) มาตรา 7
จำเลยทั้งสามให้การปฏิเสธ ต่อสู้อ้างฐานที่อยู่และว่านายฉ่องเช่งไม่ได้ตายเพราะพิษบาดแผลที่ถูกทำร้าย
ศาลจังหวัดตะกั่วป่า พิพากษาว่า จำเลยทั้งสามคนมีความผิดตามมาตรา 301 ตอนท้ายให้วางโทษจำเลยทั้งสามไว้ตลอดชีวิต
ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน
จำเลยทั้งสามฎีกา
ศาลฎีกาฟังข้อเท็จจริงว่า จำเลยทั้งสามสมคบกันปล้นและทำร้ายเจ้าทรัพย์จริง ที่จำเลยคัดค้านว่าการตายของนายฉ่องเช่งเกิดจากบาดทะยัก ไม่ควรลงโทษจำเลยตามมาตรา 250 นั้นเห็นว่าศาลล่างทั้งสองวางมาตรา 301 ตอนท้ายไม่ใช่มาตรา 250 ตามที่จำเลยเข้าใจ และการตายของนายฉ่องเช่ง แม้จะตายโดยพิษบาดทะยักก็เนื่องจากบาดแผลที่จำเลยถูกทำร้ายได้ชื่อว่าจำเลยทำเขาให้ถึงตายตามมาตรา 301 ตอนท้าย จึงพิพากษายืน
