แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ผู้ถูกทำร้ายไม่สามารถประกอบการเลี้ยงชีพได้โดยปกติเพราะความทุพพลภาพหรือพยาธิเกินกว่า 20 วัน ก็เป็นการทำร้ายร่างกายถึงสาหัสได้ตาม ม.256(8) การบิณฑบาตร์อาจถือว่าเป็นอาชีพอย่างหนึ่งตาม ม.256(8) วิธีพิจารณาอาญาหน้าที่นำสืบบาดแผลสาหัสโดยเหตุไปบิณฑบาตร์ไม่ได้เกิน 20 วันนั้น โจทก์ต้องสืบให้ได้ความว่าการบิณฑบาตร์เป็นอาชีพ+เลี้ยงอาตมาของพระภิกษุ
ย่อยาว
ได้ความว่าจำเลยทำร้ายร่างกายพระภิกษุหีดเดินไม่ได้เป็นเวลากว่า ๒๐ วัน เนื่องด้วยบาดแผลที่ถูกทำร้าย
ศาลอุทธรณ์เห็นว่าคดีไม่ปรากฏว่าพระภิกษุหีดได้ทนทุกขเวทนาแก่กล้าประการใด ไม่นับว่าเป็นบาดแผลสาหัสตามกฎหมายพิพากษายืนตามศาลชั้นต้น ให้ลงโทษจำเลยตาม ม.๒๕๔
โจทก์ฎีกาว่าบาดแผลพระภิกษุหีดสาหัสโดยไปบิณฑบาตร์ เลี้ยงชีพไม่ได้เกิน ๒๐ วันไม่จำต้องทนทุกขเวทนากล้าเกิน ๒๐ วันด้วย
ศาลฎีกาเห็นว่าตามอนุมาตรา ๘ แยกได้เป็น ๒ ประการคือ (ก) ถือความทุพพลภาพหรือพยาธิมีอาการประกอบด้วยทนทุกข์เวทนากล้าเกินกว่า ๒๐ วัน หรือ (ข) ถึงกับไม่สามารถประกอบการหาเลี้ยงชีพได้ โดยปกติเพราะความทุพพลภาพหรือพยาธินั้นเกินกว่า ๒๐ วัน แต่ละประการใดก็ได้ชื่อว่าเป็นบาดแผลสาหัสไม่จำต้องทั้ง ๒ ประการประกอบกัน เห็นว่าบาดแผลของพระภิกษุหีดไม่เข้าประการที่ ๑ แลในประการที่ ๒ เห็นว่าโจทก์สืบไม่ได้ว่าพระภิกษุหีดต้องบิณฑบาตร์เพื่อเลี้ยงชีพอาตมา จึงยังฟังไม่ได้ว่าการบิณฑบาตร์เป็นอาชีพของพระภิกษุหีด จึงพิพากษายืนตามศาลล่าง
