แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
พระราชบัญญัติจราจรทางบก พ.ศ. 2477 มาตรา 10 ซึ่งใช้ในขณะโจทก์หาว่าจำเลยกระทำผิดบัญญัติว่า “เมื่อรถเดินสวนกันให้หลีกด้านซ้าย และเมื่อขึ้นหน้ารถคันอื่นให้ขึ้นด้านขวา” การที่จำเลยขับรถล้ำกึ่งกลางถนนออกไปประมาณ 10 เซ็นติเมตรขณะที่รถอีกคันหนึ่งแล่นสวนมา ไม่เป็นความผิดตามกฎหมายมาตรานี้
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่าจำเลยขับรถล้ำแนวกึ่งกลางถนนไปทางขวาทั้ง ๆ ถนนตรงนั้นไม่มีสิ่งกีดขวางให้จำเป็นต้องทำเช่นนั้น รถจำเลยจึงชนกับรถที่แล่นมา ฯลฯ ขอให้ลงโทษตามพระราชบัญญัติจราจรทางบก พ.ศ. ๒๔๗๗ มาตรา ๑๐ ฯลฯ
จำเลยให้การปฏิเสธ
ศาลชั้นต้นพิพากษายกฟ้อง
โจทก์อุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์วินิจฉัยว่าจำเลยมีความผิดตามฟ้อง พิพากษากลับ
จำเลยฎีกา
ศาลฎีกาฟังข้อเท็จจริงว่าขณะเกิดเหตุจำเลยขับรถล้ำกึ่งกลางทางไปประมาณ ๑๐ เซ็นติเมตร แล้ววินิจฉัยว่ากฎหมายที่ใช้อยู่ในขณะที่โจทก์หาว่าจำเลยทำผิด คือพระราชบัญญัติจราจรทางบก พ.ศ.๒๔๗๗ มาตรา ๑๐ มีบทบัญญัติมีความเพียงว่า “เมื่อรถเดินสวนกันให้หลีกด้านซ้าย” กฎหมายพึ่งบัญญัติภายหลังเกิดเหตุ คือพระราชบัญญัติจราจรทางบก (ฉบับที่ ๔) พ.ศ. ๒๕๐๘ มาตรา ๔ ยกเลิกมาตรา ๑๐ ข้างต้นและบัญญัติว่า เมื่อรถเดินสวนกันให้หลีกด้านซ้าย โดยให้ถือกึ่งกลางของทางที่ทำไว้สำหรับให้รถเดินเป็นหลัก ฯลฯ ” ฉะนั้นการที่จำเลยขับรถล้ำแนวกึ่งกลางถนนออกมาด้านขวาจึงไม่เป็นความผิด เพราะกฎหมายที่ใช้อยู่ในขณะจำเลยกระทำไม่ได้บัญญัติว่าการกระทำนั้นเป็นความผิด
พิพากษากลับ.
