แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
อัยการโจทก์บรรยายฟ้องว่าจำเลยกระทำผิดหลายกระทงคือปลอมหนังสือและฉ้อโกงนายเจียม พลฯ บรรจง ผู้เสียหาย ๆ ได้ร้องทุกข์ให้พนักงานดำเนินคดีแล้ว
แม้ศาลล่างทั้งสองฟังว่า จำเลยกระทำผิดตามฟ้องและพิพากษาลงโทษจำเลยตาม ม.224,227,304 ฯลฯ กับให้คืนเงินจำเลย
ในชั้นฎีกาเมื่อคดีนี้ฟังได้ว่าไม่มีการร้องทุกข์ก็ลงโทษจำเลยตาม ม.304 ไม่ได้ จึงชอบที่จะพิพากษาแก้เฉพาะที่เกี่ยวกับ ม.304 และเรื่องการใช้เงิน.
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่าจำเลยสมคบกันใช้อุบายหลอกลวงกล่าวต่อนายเจียม และพลทหารบรรจงว่าจำเลยสามารถจะช่วยเหลือให้พลบรรจงพ้นจากเป็นทหารประจำการโดยจำเลยนำใบตรวจของแพทย์โรงพยาบาลโรคจิตธนบุรีมามอบให้พลทหารบรรจงเป็นหลักฐาน นายเจียม พล ฯ บรรจง หลงเชื่อมอบเงินให้ ๓๕๐๐ บาท
จำเลยสมคบกันปลอมหนังสือซึ่งมีข้อความว่านายแพทย์ฝน ผู้อำนวยการโรงพยาบาลโรคจิตเห็นว่า พล ฯ บรรจงวิกลจริตสมควรให้ลาพักราชการทหาร จำเลยมอบหนังสือนี้ให้นายเจียม พล ฯ บรรจง ทั้งที่จำเลยรู้ว่าปลอม ขอให้ลงโทษตาม ม.๒๒๔,๒๒๗,๓๐๔,๗๐,๗๑
จำเลยทั้งสองปฏิเสธ
ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์พิพากษาว่าจำเลยมีความผิดตาม ก.ม.อาญา ม.๒๒๔,๒๒๗,๓๐๔ ให้ลงโทษบทหนักตาม ม.๒๒๔,๒๒๗ จำคุก ๒ ปีลดฐานปราณี ๑ ใน ๔ เหลือโทษจำคุก ๑ ปี ๖ เดือน กับให้คืนเงิน
จำเลยทั้ง ๒ ฎีกา
ศาลฎีกาเห็นว่าที่จำเลยฎีกาว่าผู้เสียหายไม่ได้ร้องทุกข์นั้นฟังขึ้นคือนายเจียมเบิกความว่าไม่ติดใจเอาเรื่อง ส่วน พลฯ บรรจงไม่ได้เข้าเบิกความเป็นพยาน หาตัวไม่พบ พยานอื่นที่จะให้เชื่อได้ว่ามีการร้องทุกข์หามีไม่ ที่ฟังกันมาว่ามีการร้องทุกข์แล้วนั้นไม่มีหลักฐานในสำนวน จึงฟังว่าคดีนี้ไม่มีการร้องทุกข์ คำบรรยายฟ้องที่ว่า ผู้เสียหายร้องทุกข์แล้วเป็นคำกล่าวที่ปราศจากหลักฐาน ลงโทษจำคุกจำเลยตาม ม.๓๐๔ หาได้ไม่
พิพากษาแก้ให้จำคุกจำเลยตาม ก.ม.อาญา ม.๒๒๔,๒๒๗ คนละ ๑ ปี ๔ เดือน ปราณีตาม ม.๕๙,๑ ใน ๔ เหลือโทษจำคุกคนละ ๑ ปี ข้อหาตาม ม.๓๐๔ ให้ยก.
