แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
จำเลยเป็นแต่เพียงลูกจ้างขับรถยนต์ ซึ่งรับจ้างบรรทุกคนโดยสารและบรรทุกของเพื่อสินจ้าง ย่อมจะถือว่าจำเลยเป็นผู้ประกอบการขนส่งตามมาตรา 10 แห่งพระราชบัญญัติการขนส่ง พ.ศ.2497 ไม่ได้
(ประชุมใหญ่ ครั้งที่ 12/2506)
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่า จำเลยใช้รถยนต์บรรทุกคนโดยสารสาธารณ ขนส่งคนโดยสารและสรรพสินค้าบนเส้นทางที่บริษัทขนส่ง ฯ ได้รับอนุญาตให้ทำการขนส่ง โดยจำเลยได้รับเงินค่าจ้างเป็นค่าโดยสารและค่าบรรทุกอันเป็นการประกอบการขนส่งเพื่อสินจ้างโดยไม่ได้รับอนุญาตจากนายทะเบียนการขนส่ง ขอให้ลงโทษตามพระราชบัญญัติการขนส่ง พ.ศ.๒๔๙๗ มาตรา ๑๐,๕๙ และพระราชกฤษฎีกาออกตามพระราชบัญญัติการขนส่ง ฯ
จำเลยให้การปฏิเสธ
ศาลชั้นต้นฟังว่า จำเลยขับรถยนต์โดยสารและบรรทุกของเพื่อสินจ้าง เป็นการประกอบการขนส่งโดยมิได้รับอนุญาต มีความผิดตามพระราชบัญญัติท้ายฟ้อง ลงโทษปรับ
จำเลยอุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์เห็นว่าจำเลยเป็นลูกจ้างทำหน้าที่ขับรถยนต์ของนายแย้ม ถือว่าเป็นเพียงผู้ทำหน้าที่ประจำเครื่องอุปกรณ์การขนส่งตามมาตรา ๓๔ เท่านั้น มิใช่ผู้ประกอบการขนส่งตามมาตรา ๑๐ ดังฟ้อง พิพากษากลับ ให้ยกฟ้อง
โจทก์ฎีกา
ศาลฎีกาโดยที่ประชุมใหญ่เห็นว่า จำเลยเป็นแต่เพียงผู้ขับรถ คือ บุคคลที่ทำหน้าที่ประจำเครื่องอุปกรณืการขนส่งโดยเป็นผู้ขับหรือควบคุมเครื่องอุปกรณ์การขนส่ง ซึ่งพระราชบัญญัติการขนส่ง พ.ศ.๒๔๙๗ มาตรา ๓๔ (๑) บัญญัติบังคับไว้โดยเฉพาะแล้ว ส่วนผู้ประกอบการขนส่งนั้นก็มีมาตรา ๑๐ บัญญัติไว้โดยเฉพาะเหมือนกัน ฉะนั้น จำเลยซึ่งเป็นเพียงผู้ขับรถอย่างเดียว จึงมิใช่เป็นผู้ประกอบการขนส่งด้วย จำเลยจึงไม่มีความผิดตามมาตรา ๑๐ ดังฟ้อง พิพากษายืน
