แหล่งที่มา : เนติบัณฑิตยสภา
ย่อสั้น
ป. ขายที่พิพาทซึ่งเป็นที่ดินมีหนังสือรับรองการทำประโยชน์(น.ส.3 ก.) ให้แก่จำเลยก่อนแล้ว โดยให้จำเลยเข้าครอบครองและมอบหนังสือรับรองการทำประโยชน์สำหรับที่พิพาทให้จำเลย จึงเป็นการโอนการครอบครองให้แก่จำเลยไปแล้ว ป. ไม่มีสิทธินำที่ดินไปจดทะเบียนโอนขายให้แก่โจทก์อีก โจทก์จึงไม่มีสิทธิใด ๆ ในที่พิพาท จำเลยมีสิทธิดีกว่า
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่า โจทก์เป็นผู้มีสิทธิครอบครองที่ดินตามหนังสือรับรองการทำประโยชน์ (น.ส.3 ก.) เลขที่ 504 โดยซื้อมาจากนายปัน ปริญญา เมื่อวันที่ 14 พฤษภาคม 2530 ระหว่างวันที่ 21พฤษภาคม 2530 จนถึงวันฟ้อง จำเลยบุกรุกเข้าไปสร้างกระท่อมและล้อมรั้ว ขอให้บังคับจำเลยและบริวารออกไปจากที่พิพาทและใช้ค่าเสียหาย
จำเลยให้การว่า จำเลยซื้อที่พิพาทจากเจ้าของเดิมเมื่อ7-8 ปี มาแล้ว ได้เข้าครอบครองทำประโยชน์โดยสงบและเปิดเผยตลอดมาจนถึงปัจจุบัน นายปัน ปริญญา ไม่มีสิทธิขายที่พิพาทให้โจทก์ ขอให้ยกฟ้อง
ศาลชั้นต้นพิพากษาให้จำเลยและบริวารออกไปจากที่ดินตามหนังสือรับรองการทำประโยชน์ เลขที่ 504 กับให้ชดใช้ค่าเสียหายให้โจทก์ คำขออื่นนอกจากนี้ให้ยก ศาลอุทธรณ์ภาค 2 พิพากษากลับให้ยกฟ้องโจทก์ โจทก์ฎีกา
ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า “ข้อเท็จจริงฟังได้ในเบื้องต้นว่าที่พิพาทเป็นของนายปัน ปริญญา เดิมมี น.ส.3 แต่ต่อมาเปลี่ยนเป็น น.ส.3 ก. เอกสารหมาย จ.1 มีชื่อนายปัน เป็นผู้มีสิทธิครอบครอง จำเลยได้เข้าครอบครองทำกินในพื้นที่พิพาทตั้งแต่ประมาณปี 2520-2525 จนถึงปัจจุบัน พร้อมกับได้รับมอบหนังสือรับรองการทำประโยชน์มาจากนายปัน แล้วจำเลยได้แผ้วถางและปลูกลำใยเต็มไปหมดไม่น้อยกว่า 50 ต้น มีผลแล้วเมื่อปี 2529 นายณรงค์ ประเสริฐยา บุตรเขยของจำเลยได้กู้เงินนางสาวละออ ทรัพย์ยิ่ง และนำหนังสือ น.ส.3 ก. ของที่พิพาทไปมอบไว้แก่นางสาวละออ ต่อมาเมื่อปี 2530 ได้มีการจดทะเบียนโอนขายที่พิพาทให้แก่โจทก์ โจทก์จะเข้าครอบครองที่พิพาท จำเลยไม่ยอม พยานหลักฐานของจำเลยในข้อนี้จึงมีน้ำหนักยิ่งกว่าพยานโจทก์ คดีฟังได้ว่านายปันขายที่พิพาทให้แก่จำเลยก่อนแล้วโดยให้จำเลยเข้าครอบครองและมอบหนังสือรับรองการทำประโยชน์สำหรับที่พิพาทให้แก่จำเลย มิใช่มอบให้ทำกินต่างดอกเบี้ย จึงเป็นการโอนการครอบครองให้แก่จำเลยไปแล้ว นายปันไม่มีสิทธินำที่ดินไปจดทะเบียนโอนขายให้แก่โจทก์ โจทก์ผู้ซื้อจึงไม่มีสิทธิใด ๆ ในที่พิพาท จำเลยมีสิทธิดีกว่า คำพิพากษาศาลอุทธรณ์ภาค 2ชอบแล้ว”
พิพากษายืน
