แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ผู้รับฝากทรัพย์โดยไม่มีบำเหน็จ เมื่อถูกผู้ร้ายลักทรัพย์นั้นไป ตนไม่นำสืบว่าได้ใช้ความระมัดระวังตามสมควรแล้วต้องรับผิดต่อผู้ฝาก
ย่อยาว
ได้ความว่าโจทก์นำของทองรูปพรรณไปขายและพักอยู่ที่บ้านจำเลย นายล้อมจำเลยได้พาโจทก์และน้องสาวโจทก์ไปขายของทางเรือ เมื่อกลับมาถึงบ้านโจทก์ได้ฝากหีบและห่อทรัพย์แก่นายล้อม ๆ ก็ขนขึ้นไปเก็บไว้ในห้องเรือน ต่อมาสักครู่หนึ่งนางขันภรรยานายล้อมบอกแก่โจทก์ว่าคนร้ายลักทรัพย์นั้นไปดังนี้
ศาลเดิมตัดสินว่าทรัพย์หายไปในระหว่างที่อยู่ในความรักษาของนายล้อมและนางขัน ๆ ต้องรับผิดใช้ราคาให้แก่โจทก์ แต่ไม่ต้องใช้ดอกเบี้ยและค่าเสียหาย ส่วนจำเลยอื่นไม่ต้องรับผิดชอบ
ศาลอุทธรณ์ตัดสินว่ากลับว่า การฝากทรัพย์รายนี้ไม่มีบำเหน็จ จำเลยได้รักษาไว้อย่างวิญญูชนตามธรรมดาไม่มีเลินเล่อ ทรัพย์ได้หายไปโดยคนร้ายอื่นมาลัก จำเลยไม่ต้องรับผิดตามประมวลแพ่ง ม.๖๕๙ ให้ยกฟ้องโจทก์เสีย
ศาลฎีกาเห็นว่า เมื่อนายล้อม นางขันได้รับฝากทรัพย์ของโจทก์ไว้แล้วหายไปในความรักษาเช่นนี้จำเลยกลับปฏิเสธว่ามิได้รับฝากและไม่นำสืบถึงการรักษาด้วยแล้ว ตนก็ต้องรับผิดใช้ราคาแก่โจทก์ จึงตัดสินกลับศาลอุทธรณ์ ยืนตามศาลจังหวัด
