แหล่งที่มา : เนติบัณฑิตยสภา
ย่อสั้น
ดุลพินิจในการอนุญาตให้คู่ความอุทธรณ์ในปัญหาข้อเท็จจริงได้หรือไม่ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 193 ตรีเป็นดุลพินิจอันเด็ดขาดของผู้พิพากษาผู้มีคำสั่งตามคำร้องขออนุญาตอุทธรณ์นั้น คู่ความจะอุทธรณ์ฎีกาต่อไปไม่ได้
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยตามพระราชบัญญัติจราจรทางบกพ.ศ. 2522 มาตรา 43, 47, 157 จำเลยให้การปฏิเสธ ศาลชั้นต้นพิจารณาแล้วเชื่อว่า จำเลยขับขี่รถยนต์โดยประมาทและน่าหวาดเสียวทั้งแซงขึ้นหน้ารถอื่นล้ำเข้าไปในเส้นกึ่งกลางทางเดินรถที่กำหนดไว้เป็นเหตุให้เกิดอันตรายแก่ทรัพย์สินของบุคคลอื่นตามฟ้องจึงพิพากษาว่า จำเลยมีความผิดตามพระราชบัญญัติจราจรทางบกพ.ศ. 2522 มาตรา 43, 47, 157 ให้ปรับจำเลย 500 บาท ถ้าไม่ชำระค่าปรับให้จัดการตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 29, 30 จำเลยอุทธรณ์ว่าพยานหลักฐานโจทก์ฟังไม่ได้ว่าจำเลยกระทำความผิดตามฟ้องพร้อมทั้งยื่นคำร้องขอให้ศาลชั้นต้นอนุญาตให้อุทธรณ์ในปัญหาข้อเท็จจริง ศาลชั้นต้นมีคำสั่งคำร้องของจำเลยว่า ยังไม่สมควรอนุญาตให้อุทธรณ์ในปัญหาข้อเท็จจริงให้ยกคำร้องและสั่งไม่รับอุทธรณ์จำเลยอุทธรณ์คำสั่งของศาลชั้นต้นที่ไม่อนุญาตให้อุทธรณ์ในปัญหาข้อเท็จจริง ศาลอุทธรณ์มีคำสั่งว่า เมื่อศาลชั้นต้นไม่อนุญาตให้อุทธรณ์ในปัญหาข้อเท็จจริง และสั่งไม่รับอุทธรณ์แล้ว จึงไม่มีเหตุที่จะรับอุทธรณ์ของจำเลยไว้ ให้ยกคำร้อง จำเลยฎีกา
ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า “ในปัญหาที่ว่า ในคดีซึ่งต้องห้ามอุทธรณ์ในปัญหาข้อเท็จจริง และผู้พิพากษาดังที่ระบุไว้ในประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 193 ตรี ได้มีคำสั่งไม่อนุญาตให้อุทธรณ์โดยพิเคราะห์เห็นว่า ไม่มีเหตุสมควรอนุญาต เช่นนี้จะถือว่าเป็นดุลพินิจที่เด็ดขาด หรือว่าศาลอุทธรณ์ยังมีอำนาจพิเคราะห์อีกชั้นหนึ่งว่าเป็นปัญหาสำคัญอันควรสู่ศาลอุทธรณ์หรือไม่ได้พิจารณาปัญหานี้แล้วเห็นว่า ตามบทบัญญัติแห่งมาตรา 193 ตรีนั้น กฎหมายมอบให้เป็นดุลพินิจอันเด็ดขาดของผู้พิพากษาผู้พิจารณาหรือลงชื่อในคำพิพากษา หรือทำความเห็นแย้งในศาลชั้นต้นที่จะใช้ดุลพินิจอนุญาตให้อุทธรณ์หรือไม่ และเมื่อสั่งอย่างหนึ่งอย่างใดแล้วจำเลยจะใช้สิทธิอุทธรณ์หรือฎีกาอีกหาได้ไม่ ศาลอุทธรณ์จึงไม่มีอำนาจพิจารณาอีกชั้นหนึ่งว่า ปัญหาที่ไม่อนุญาตให้อุทธรณ์นั้นเป็นปัญหาสำคัญอันควรสู่ศาลอุทธรณ์หรือไม่ คำสั่งของศาลอุทธรณ์ชอบแล้ว ฎีกาของจำเลยฟังไม่ขึ้น”
พิพากษายืน
