คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 390/2496

แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา

ย่อสั้น

ในคดีที่ศาลพิพากษาให้จำเลยกับบริวารออกจากสถานที่เช่าของโจทก์ โจทก์ได้ขอบังคับคดี ขอให้ศาลขับไล่บุคคลที่อยู่ในสถานที่เช่าอ้างว่าเป็นบริวารของจำเลย บุคคลในจำนวนนั้นบางคนยื่นคำร้องคัดค้านว่า ไม่ใช่บริวารของจำเลย แต่เป็นผู้เช่าช่วงได้โต้เถียงกันขึ้นมาจนถึงศาลฎีกา จึงปรากฏว่าจำเลยและบริวารทั้งหลายได้ออกไปจากที่ดินของโจทก์และสิ่งก่อสร้างทั้งหลายโจทก์ก็ได้รื้อออกหมดแล้ว ดังนี้ ศาลไม่จำต้องออกหมายบังคับให้เพราะการบังคับคดีเรื่องขับไล่ออกจากสิ่งก่อสร้างหมดความจำเป็นที่จะต้องสั่งอย่างใดแล้ว

ย่อยาว

คดีนี้พิพาทกันในชั้นบังคับคดี โดยศาลแพ่งพิพากษาให้จำเลยกับบริวารออกจากสถานที่เช่าของโจทก์ ฯลฯ

ผู้ร้องยื่นคำร้องคัดค้านว่า ไม่ใช่บริวาร หากแต่เป็นผู้เช่าช่วงโดยโจทก์ยินยอม ศาลแพ่งพิจารณาสืบพยานแล้ว สั่งขับไล่ผู้ร้องทุกคน

ผู้ร้องอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์วินิจฉัยว่า ผู้ร้องเช่าช่วง จึงพิพากษายกคำสั่งศาลแพ่งที่บังคับผู้ร้องออกจากที่รายพิพาทเสีย

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกา ตรวจสำนวนแล้วปรากฏจากคำแถลงของโจทก์ว่าจำเลยและบริวารทั้งหลายได้ออกไปจากที่ดินของโจทก์ และสิ่งก่อสร้างทั้งหลายโจทก์ก็ได้รื้อออกหมดแล้ว ศาลฎีกาเห็นว่า คดีนี้การบังคับคดีในเรื่องขับไล่ออกจากสิ่งปลูกสร้างหมดความจำเป็นที่จะต้องสั่งอย่างใดแล้ว ศาลไม่จำต้องออกหมายบังคับให้จึงให้ยกฎีกาโจทก์ ค่าฤชาธรรมเนียมชั้นนี้ เป็นพับ

Share