แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
จำเลยยื่นคำร้องอุทธรณ์คำสั่งไม่รับอุทธรณ์ ศาลชั้นต้นมีหน้าที่ส่งคำร้องนั้นไปยังศาลอุทธรณ์ตาม ป.วิ.พ. มาตรา 236 ไม่มีหน้าที่จะตรวจสั่งไม่รับเหมือนอย่างชั้นรับหรือไม่รับอุทธรณ์ตามความในมาตรา 232 การที่ศาลชั้นต้นสั่งไม่รับคำร้องอุทธรณ์คำสั่งไม่รับอุทธรณ์จึงไม่ชอบ แต่เมื่อจำเลยอุทธรณ์คำสั่งไม่รับคำร้องอุทธรณ์คำสั่งไม่รับอุทธรณ์ ศาลชั้นต้นได้ส่งอุทธรณ์และสำนวนไปยังศาลอุทธรณ์และศาลอุทธรณ์ได้วินิจฉัยว่าคำร้องอุทธรณ์คำสั่งไม่รับอุทธรณ์ดังกล่าวยื่นเกินกำหนดและให้ยกอุทธรณ์ จึงมีผลเป็นการที่ศาลอุทธรณ์ไม่รับอุทธรณ์ยืนตามคำปฏิเสธของศาลชั้นต้น คำสั่งของศาลอุทธรณ์ย่อมเป็นที่สุดตาม ป.วิ.พ. มาตรา 236 วรรคหนึ่ง
ย่อยาว
คดีสืบเนื่องมาจากโจทก์ฟ้องให้จำเลยชำระเงินตามเช็คที่จำเลยสั่งจ่ายเงินจำนวน ๒๐๐,๐๐๐ บาท เพื่อชำระหนี้ค่าแชร์แก่โจทก์และถูกธนาคารปฏิเสธการจ่ายเงินตามเช็ค จำเลยให้การต่อสู้ว่าฟ้องของโจทก์เป็นฟ้องซ้อนกับคดีหมายเลขดำที่ ๑๕๑๘๔/๒๕๔๐ ของศาลชั้นต้น ฟ้องโจทก์เคลือบคลุม และจำเลยมิได้เป็นหนี้โจทก์ โจทก์นำเช็คของบุคคลอื่นมาฟ้องจำเลย ศาลชั้นต้นพิจารณาแล้วพิพากษายกฟ้อง
จำเลยอุทธรณ์ ศาลชั้นต้นมีคำสั่งว่า อุทธรณ์ของจำเลยไม่ปรากฏเนื้อหาแห่งคำฟ้อง คำให้การ ตลอดจนคำพิพากษาของศาลชั้นต้น เป็นอุทธรณ์ที่ไม่ชอบด้วยกฎหมาย มีคำสั่งไม่รับอุทธรณ์ของจำเลย
จำเลยยื่นคำร้องอุทธรณ์คำสั่ง ขอให้ศาลอุทธรณ์มีคำสั่งรับอุทธรณ์ของจำเลย ศาลชั้นต้นมีคำสั่งว่า การที่จำเลยยื่นคำร้องอุทธรณ์คำสั่งไม่รับอุทธรณ์ล่วงเลยกำหนดเวลา ๑๕ วัน โดยมิได้ยื่นคำร้องขอขยายระยะเวลา จึงมีคำสั่งไม่รับอุทธรณ์คำสั่งของจำเลย
จำเลยยื่นคำร้องอุทธรณ์คำสั่งที่ไม่รับคำร้องอุทธรณ์คำสั่ง ขอให้ศาลอุทธรณ์มีคำสั่งเพิกถอนคำสั่งของศาลชั้นต้นและมีคำสั่งให้รับคำร้องอุทธรณ์คำสั่ง และพิจารณามีคำสั่งรับอุทธรณ์คำพิพากษาของจำเลย
ศาลอุทธรณ์มีคำสั่งว่า คำร้องอุทธรณ์คำสั่งไม่รับอุทธรณ์ของจำเลยยื่นเมื่อพ้นกำหนดระยะเวลา ตาม ป.วิ.พ. มาตรา ๒๓๔ ทั้งจำเลยมิได้ยื่นคำขอขยายระยะเวลาตาม ป.วิ.พ. มาตรา ๒๓ ที่ศาลชั้นต้นมีคำสั่งไม่รับคำร้องอุทธรณ์คำสั่งของจำเลยจึงชอบแล้ว ยกคำร้อง ค่าคำร้องเป็นพับ
จำเลยฎีกา
ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า จำเลยยื่นคำร้องอุทธรณ์คำสั่งไม่รับอุทธรณ์ ศาลชั้นต้นมีหน้าที่ส่งคำร้องนั้นไปยังศาลอุทธรณ์ ตาม ป.วิ.พ. มาตรา ๒๓๖ ไม่มีหน้าที่จะตรวจสั่งไม่รับเหมือนอย่างชั้นรับหรือไม่รับอุทธรณ์ตามความในมาตรา ๒๓๒ การที่ศาลชั้นต้นสั่งไม่รับคำร้องอุทธรณ์คำสั่งไม่รับอุทธรณ์จึงไม่ชอบ แต่เมื่อจำเลยอุทธรณ์คำสั่งไม่รับคำร้องอุทธรณ์คำสั่งไม่รับอุทธรณ์ ศาลชั้นต้นได้ส่งอุทธรณ์และสำนวนไปยังศาลอุทธรณ์และศาลอุทธรณ์ได้วินิจฉัยว่าคำร้องอุทธรณ์คำสั่งไม่รับอุทธรณ์ดังกล่าวยื่นเกินกำหนดและให้ยกอุทธรณ์ จึงมีผลเป็นการที่ศาลอุทธรณ์ไม่รับอุทธรณ์ยืนตามคำปฏิเสธของศาลชั้นต้น คำสั่งของศาลอุทธรณ์ย่อมเป็นที่สุดตาม ป.วิ.พ. มาตรา ๒๓๖ วรรคหนึ่ง
พิพากษายกฎีกาจำเลย คืนค่าธรรมเนียมศาลชั้นฎีกาทั้งหมดให้แก่จำเลย โจทก์ไม่ได้แก้ฎีกา จึงไม่กำหนดค่าทนายความชั้นฎีกาให้.
