แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
โทษตามพระราชบัญญัติอื่น ละหุโทษ
ย่อยาว
จำเลยเคยต้องคำพิพากษาให้ปรับฐานขี่รถจักรยานโดยไม่มีใบอนุญาตครั้ง ๑ ยังไม่เกิน ๕ ปีมา กระทำผิดพระราชบัญญัติฝิ่นขึ้นอีก โจทย์ขอให้ลงโทษแลเพิ่มโทษ ฯ
ศาลเดิมลงโทษจำเลยตามพระราชบัญญัติฝิ่นแลให้เพิ่มโทษตามกฎหมายอาญามาตรา ๗๒ ฯ
ศาลอุทธรณ์แก้ในข้อเพิ่มโทษว่า ที่จำเลยทำผิดครั้งก่อนมีอัตราโทษอย่างสูงจำคุกไม่เกิน ๑ เดือนปรับไม่เกิน ๕๐ บาท พอสงเคราะห์เปนคดีส่วนลหุโทษได้ จึงให้ยกข้อเพิ่มโทษเสีย นอกจากนี้พิพากษายืนฯ
โจทย์ฎีกาว่า ความผิดฐานขี่รถจักรยานโดยไม่มีใบอนุญาตนั้น ไม่มีกฎหมายบัญญัติว่าเปนความผิดส่วนลหุโทษ จึงไม่ควรสงเคราะห์เข้าเปนความผิดลหุโทษ ขอให้เพิ่มโทษจำเลยตามศาลเดิม ฯ
ฎีกาวินิจฉัยว่า ความผิดที่เป็นลหุโทษนั้นกฎหมายลักษณอาญามาตรา ๓๓๒ บัญญัติว่าบรรดาการกระทำผิดตั้งแต่มาตรา ๓๓๔ ถึง ๓๔๐ แต่ความจริงความผิดฐานลหุโทษหามีเพียงเท่าที่บัญญัติในกฎหมายอาญาเท่านั้นไม่ ในกฎหมายฤาพระราชบัญญัติอื่นก็ได้มีบัญญัติความผิดลหุโทษไว้เหมือนกันเช่น พระราชบัญญัติสำหรับกำจัดผักตบชวา พ.ศ.๒๔๕๖ เป็นต้น ฯ
ทั้งนี้แสดงให้เห็นว่าความผิดฐานลหุโทษมิได้จำกัดแต่ในกฎหมายอาญาเท่านั้น ย่อมมีบัญญัติอยู่ทั่วไปในกฎหมายแลพระราชบัญญัติอื่น หากบางเรื่องได้ระบุบอกไว้ชัดเจน แลบางเรื่องมิได้ระบุเท่านั้นเรื่องนี้จริงอยู่ไม่มีบทบัญญัติโดยตรงว่าเป็นความผิดลหุโทษ แต่เมื่อพิเคราะห์อัตราโทษฐานนี้แล้วจะเห็นได้ว่าอยู่ในระหว่างอัตราโทษชั้น ๔ ฐานลหุโทษตามมาตรา ๓๓๒ จึงเห็นว่าเป็นการสมควรที่จะสงเคราะห์ความผิดฐานขี่รถจักรยานโดยไม่มีใบอนุญาตนี้เป็นความผิดในส่วนลหุโทษด้วย แลเพิ่มโทษไม่ได้ตามมาตรา ๗๕ จึงพิพากษายืนตามศาลอุทธรณ์
