แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่า จำเลยร่วมกันใช้ไม้แก่นเป็นอาวุธตีนายซุน ๑ ที ถูกที่ศีรษะแตกและตายโดยเจตนาฆ่า ขอให้ลงโทษจำเลยตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๒๘๘, ๘๓
จำเลยทั้งสองปฏิเสธ
ศาลชั้นต้นฟังว่า จำเลยทั้งสองร่วมกันฆ่านายซุนตายโดยเจตนา พิพากษาว่า จำเลยทั้งสองมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๒๘๘ จำคุกคนละ ๑๕ ปี จำเลยที่ ๒ อายุ ๑๗ ปี ลดโทษกึ่งตามมาตรา ๗๕ คำให้การชั้นสอบสวนของจำเลยทั้งสองเป็นประโยชน์ในการพิจารณาคดี ลดโทษคนละ ๑ ใน ๓ ตาม มาตรา ๗๘ คงจำคุกจำเลยที่ ๑ ไว้ ๑๐ ปี จำเลยที่ ๒ ไว้ ๕ ปี ริบไม้ของกลาง
จำเลยทั้งสองอุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์ฟังว่า นายซุนใช้มีดแทงจำเลยที่ ๑ จำเลยที่ ๒ ส่งไม้ให้จำเลยที่ ๑ จำเลยที่ ๑ ตีนายซุนไป ๑ ที เป็นการป้องกันตัวพอสมควรแก่เหตุ ตาม ประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๖๘ พิพากษายกฟ้อง
โจทก์ฎีกา
ศาลฎีกาฟังว่า จำเลยทั้งสองร่วมกันทำร้ายนายซุนถึงแก่ความตาย ข้อต่อสู้ของจำเลยในเรื่องป้องกันตัว ฟังไม่ได้ ส่วนการกระทำของจำเลยจะเป็นความผิดฐานฆ่าคนตายโดยเจตนา หรือโดยไม่เจตนา นั้น ได้ความว่า ไม้ที่จำเลยตีนายซุน ยาว ๕ ฟุต โดoโต ๑๐ นิ้ว ตอนกลางและปลายโต ๘ นิ้วครึ่ง อันเป็นอาวุธอาจใช้ทำร้ายถึงตายได้ แม้จำเลยจะตีเพียงทีเดียวก็ตีอย่างแรงจนกระโหลกศีรษะแตก นายซุนล้มไม่ได้สติ พูดไม่ได้ ลุกไม่ขึ้น จึงไม่จำต้องตีซ้ำอีก ตามข้อเท็จจริงดังนี้ ต้องถือว่า จำเลยฆ่านายซุนตายโดยเจตนา
พิพากษากลับศาลอุทธรณ์ ยืนตามศาลชั้นต้น
