แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
โจทก์บรรยายฟ้องว่า อ.นำรถยนต์พิพาทไปจอดที่ลานจอดรถ ของจำเลยโดยมีพนักงานของจำเลยเฝ้าดูแล อ.ปิดประตูใส่กุญแจรถ แล้วเข้าไปใช้บริการในสถานการค้าของจำเลย ต่อมา อ.ออกมาเอารถ ปรากฏว่ารถพิพาทหายไป ดังนี้ตามฟ้องโจทก์มิได้บรรยายให้จำเลยรับผิดในเรื่องสัญญาฝากทรัพย์
เมื่อฟ้องโจทก์มิได้บรรยายให้จำเลยรับผิดตามสัญญาฝากทรัพย์ โจทก์อุทธรณ์ขอให้จำเลยรับผิดตามสัญญาดังกล่าว จึงเป็นข้อที่มิได้ยกขึ้นว่ากันมาแล้วในศาลชั้นต้น ต้องห้ามตาม ป.วิ.พ. มาตรา 225
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่า นายอภิชาติได้นำรถยนต์คันที่โจทก์รับประกันภัยไปจอดที่ลานจอดรถของสถานอาบอบนวด “วิลันดา” ซึ่งเป็นสถานการค้าของจำเลย โดยมีพนักงานของจำเลยเฝ้าดูแล นายอภิชาติปิดประตูใส่กุญแจแล้วเข้าไปใช้บริการในสถานการค้าของจำเลย ต่อมานายอภิชาติออกมา ปรากฏว่ารถสูญหายไปเนื่องจากความประมาทเลินเล่อของจำเลย กล่าวคือ จำเลยได้จัดให้มีสถานที่จอดรถโดยมีพนักงานของจำเลยเฝ้าดูแล แต่จำเลยไม่ระมัดระวัง ไม่ควบคุมให้พนักงานของจำเลยเฝ้าดูแลระวังรักษารถ เป็นเหตุให้รถสูญหายไปเป็นการละเมิด โจทก์ได้ใช้ค่าสินไหมทดแทนจำนวน 100,000 บาท ให้แก่ผู้เอาประกันภัยแล้ว จึงรับช่วงสิทธิ ขอให้บังคับจำเลยทั้งสองร่วมกันชำระเงิน 100,000 บาท และดอกเบี้ยแก่โจทก์
จำเลยทั้งสองให้การว่า จำเลยทั้งสองไม่ได้ประกอบกิจการรับฝากรถไม่มีหน้าที่จะต้องดูแลรักษารถลูกค้า จำเลยไม่ได้จัดพนักงานเฝ้าดูแล ไม่ได้เรียกเก็บเงินค่าจอดหรือค่าเฝ้ารักษา เป็นหน้าที่ของเจ้าของรถจะต้องระวังรักษารถของตนเอง จำเลยไม่ได้รับฝากรถไว้ ขอให้ยกฟ้อง
ศาลชั้นต้นพิพากษายกฟ้อง
โจทก์อุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์พิพากษายกอุทธรณ์ของโจทก์
โจทก์ฎีกา
ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า ปัญหาว่าโจทก์บรรยายฟ้องว่าจำเลยรับฝากรถยนต์พิพาทหรือไม่ ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 657 บัญญัติว่า “อันว่าฝากทรัพย์นั้น คือสัญญาซึ่งบุคคลหนึ่งเรียกว่าผู้รับฝาก ส่งมอบทรัพย์สินให้แก่บุคคลหนึ่ง เรียกว่า ผู้รับฝาก และผู้รับฝากตกลงว่าจะเก็บรักษาทรัพย์สินนั้นไว้ในอารักขาแห่งตน แล้วจะคืนให้” ใจความตามฟ้องโจทก์มีว่า นายอภิชาติได้นำรถยนต์พิพาทไปจอดที่ลานจอดรถของจำเลย โดยมีพนักงานของจำเลยเฝ้าดูแล นายอภิชาติปิดประตูใส่กุญแจรถแล้วเข้าไปใช้บริการในสถานการค้าของจำเลย ต่อมานายอภิชาติออกมาเอารถ ปรากฏว่ารถยนต์พิพาทหายไป ดังนี้ ศาลฎีกาเห็นว่า ตามฟ้องโจทก์มิได้บรรยายให้จำเลยรับผิดในเรื่องสัญญาฝากทรัพย์ ศาลชั้นต้นกำหนดประเด็นพิพาทเพียงว่า จำเลยจะต้องรับผิดในการที่รถยนต์พิพาทหายไปหรือไม่เท่านั้น หาได้กำหนดประเด็นพิพาทในเรื่องฝากทรัพย์ดังที่โจทก์ฎีกาไม่ เมื่อฟ้องโจทก์มิได้บรรยายให้จำเลยรับผิดตามสัญญาฝากทรัพย์ โจทก์อุทธรณ์ขอให้จำเลยรับผิดตามสัญญาดังกล่าว จึงเป็นข้อที่มิได้ยกขึ้นว่ากันมาแล้วในศาลชั้นต้นต้องห้ามตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่งมาตรา 225 ศาลอุทธรณ์พิพากษามาชอบแล้ว
พิพากษายืน
