แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
สินค้าผ้าเป็นสิ่งของธรรมดาสามัญทั่ว ๆ ไป เมื่อไม่ปรากฏว่าเป็นของมีค่าพิเศษอย่างไร จะถือว่าเป็นของมีค่าตามความหมายแห่ง ม. 620 ยังไม่ได้
ของมีค่าอย่างอื่น ๆตามที่ ป.พ.พ. มาตรา 620 บัญญัติไว้นั้น น่าจะหมายถึงสิ่งของมีค่าทำนองเดียวกับของตามที่ระบุไว้ในบทมาตรานี้
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่าจำเลยได้รับสินค้าผ้าจากโจทก์ ๑ หีบ ราคา ๑๔,๐๐๐ บาท เพื่อส่งจากพระนคร ให้แก่นายเธียะ เจ็งผู้รับที่สถานีทุ่งสง จำเลยได้ออกใบรับสินค้าให้โจทก์ไว้เป็นหลักฐาน ตามสำเนาท้ายฟ้อง โจทก์ได้ชำระบำเหน็จในการขนส่งแก่จำเลย จึงขอให้จำเลยคืนผ้า ๑ หีบดังกล่าว ถ้าคืนไม่ได้ก็ให้จำเลยทดแทนราคาผ้า ๑๔,๐๐๐ บาท กับดอกเบี้ยให้โจทก์
จำเลยต่อสู้หลายประการ ให้ข้อสำคัญต่อสู้ว่าการส่งของมีค่าตามฟ้อง โจทก์ได้ส่งโดยวิธีธรรมดาไม่ได้ส่งโดยวิธีประกัน โจทก์ไม่ได้บอกราคาหรือสภาพแห่งของในขณะส่งมอบ แม้เกิดการศูนย์หายหรือเสียหาย ไม่ถึงผู้รับด้วยประการใดก็ดีจำเลยผู้ขนส่งก็ไม่ต้องรับผิดตาม ป.พ.พ. มาตรา ๖๒๐
ในวันชี้สองสถาน ทนายจำเลยแถลงว่าสำเนาท้ายฟ้องหมายเลข ๑ เป็นใบรับสินค้าของจำเลยที่ทำให้กับโจทก์ในการรับส่งของรายพิพาทจริง โจทก์แถลงว่าจะขอสืบว่าสินค้ารายพิพาทมีราคาเพียง ๕๐๐ บาท และผู้รับตราส่งได้รับสินค้าแล้ว กับโจทก์ไม่ได้แจ้งราคาศาลแพ่งเห็นว่าคดีพอจะวินิจฉัยได้ ให้งดสืบ
ศาลแพ่งเห็นว่า สินค้าพิพาทมีราคา ๑๔,๐๐๐ บาท ตามที่โจทก์จะขอสืบ แสดงอยู่ในตัวเองว่าเป็นของมีค่า เมื่อการส่งของรายนี้ไม่ปรากฏในฟ้องหรือโจทก์จอขอสืบว่าจำเลยได้รับนอกราคาหรือสภาพแห่งของไว้ ตาม ป.พ.พ. มาตรา ๖๒๐ จำเลยไม่ต้องรับผิด การที่โจทก์ไม่บอกราคาหรือสภาพของเช่นนี้ เป็นผิดจากโจทก์ พิพากษายกฟ้อง
โจทก์อุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์วินิจฉัยว่าของมีราคากับของมีค่านั้น ความหมายต่างกัน ถ้าจะถือว่าของสิ่งใดมีราคามากเป็นของมีค่าแล้ว ไม่จำต้องบัญญัติความในมาตรา ๖๒๐ เป็นการยกเว้นพิเศษ ฉะนั้น โจทก์มอบผ้าให้จำเลยรับขนส่ง แม้โจทก์จะไม่ได้บอกราคาไว้ด้วย ก็ไม่ทำให้โจทก์ต้องเสื่อเสียสิทธิฟ้องร้องไป คดียังไม่เข้าเกณฑ์ที่จะพึงอ้างมาตรา ๖๒๐ มายกฟ้องโจทก์ ยังมีข้อโต้เถียงในข้อเท็จจริงที่จะต้องดำเนินการพิจารณากันต่อไป พิพากษายกคำพิพากษาศาลแพ่ง ให้ศาลแพ่งพิจารณาต่อไปแล้วพิพากษาใหม่
จำเลยฎีกา
ศาลฎีกาเห็นว่า คดีมีปัญหาว่าจะนำความในมาตรา ๖๒๐ มาบังคับใช่แก่กรณีนี้ได้หรือไม่ หรืออีกนัยหนึ่ง ผ้า ๑ หีบ ซึ่งโจทก์ว่าราคา ๑๔,๐๐๐ บาท นั้น จะถือว่าเป็น “ของมีค่าอย่างอื่น ๆ ” ตามความหมายแห่งมาตรา ๖๒๐ หรือไม่
ศาลฎีกาเห็นว่า สินค้าผ้ารายนี้เป็นสิ่งของธรรมดาสามัญทั่ว ๆ ไป ไม่ปรากฏว่าเป็นของมีค่าพิเศษอย่างไร จะถือว่าเป็นของมีค่าตามความหมายแห่ง มาตรา ๖๒๐ ยังไม่ได้ ของมีค่าอย่างอื่น ๆ ตามที่ มาตรา ๖๒๐ บัญญัติไว้นั้น น่าจะหมายถึงสิ่งของที่มีค่าทำนองเดียวกับของตามที่ระบุไว้ในมาตรา นั้น
พิพากษายืน
