แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
จำเลยไม่ได้ต่ออายุใบสำคัญประจำตัวคนต่างด้าวตั้งแต่ พ.ศ.2483 ตลอดมา โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยในปี พ.ศ.2494
สำหรับความผิดที่จำเลยละเลยไม่ต่ออายุใบสำคัญในระหว่างวันที่ 14 ธันวาคม 2493 ถึง 22 มิถุนายน 2494 อันอยู่ในระหว่าง 1 ปีถึงวันฟ้องได้ ไม่ขาดอายุความ (ประชุมใหญ่ครั้งที่ 6/2497)
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่าจำเลยเป็นคนต่างด้าว มีใบสำคัญประจำตัวคนต่างด้าวมาตั้งแต่ พ.ศ. 2480 เคยต่ออายุใบสำคัญนั้นครั้งแรกเมื่อวันที่ 7 สิงหาคม2482 สิ้นอายุเมื่อวันที่ 7 สิงหาคม 2483 นับตั้งแต่นั้นมาจนกระทั่งวันที่ 14 ธันวาคม 2493 ถึงวันที่ 22 มิถุนายน 2494 จำเลยบังอาจไม่แจ้งต่อนายทะเบียนท้องที่ที่จำเลยมีภูมิลำเนาภายในกำหนด 7 วัน นับแต่วันใบสำคัญนั้นสิ้นอายุ เพื่อขอต่ออายุให้ถูกต้องรวมเป็นเวลา 2 ปี (นับแต่วันใช้ พระราชบัญญัติการทะเบียนคนต่างด้าว พ.ศ. 2493) ขอให้ลงโทษ
จำเลยต่อสู้ว่ามีสัญชาติไทย และคดีขาดอายุความ
ศาลชั้นต้นฟังว่าจำเลยเป็นคนต่างด้าวแต่การที่จำเลยต้องเสียสัญชาติไปตามสนธิสัญญาระหว่างไทยกับฝรั่งเศสนั้น ไม่ได้ความว่าจำเลยได้รู้หรือควรรู้ จึงพิพากษายกฟ้อง
โจทก์จำเลยอุทธรณ์ ชั้นแรกศาลอุทธรณ์พิพากษายืน
โจทก์ฎีกา ศาลฎีกาย้อนสำนวนไปให้ศาลอุทธรณ์วินิจฉัยใหม่เรื่องสัญชาติศาลอุทธรณ์เห็นว่าจำเลยเป็นคนต่างด้าว และคดีโจทก์ไม่ขาดอายุความ พิพากษาว่าจำเลยผิดพระราชบัญญัติการทะเบียนคนต่างด้าวพ.ศ. 2493 มาตรา 20 ปรับ 50 บาท
จำเลยฎีกา
ศาลฎีกาโดยมติที่ประชุมใหญ่เห็นว่า การที่จำเลยไม่ต่ออายุใบอนุญาตระหว่างวันที่ 14 ธันวาคม 2493 ถึงวันที่ 22 มิถุนายน 2494 (นับตั้งแต่วันใช้พระราชบัญญัติฉบับ พ.ศ. 2493 แล้ว) เป็นความผิดตามพระราชบัญญัติการทะเบียนคนต่างด้าว พ.ศ. 2493 มาตรา 20 พิพากษายืน
