แหล่งที่มา : เนติบัณฑิตยสภา
ย่อสั้น
โจทก์ฟ้องจำเลยทั้งสองในฐานะทายาทผู้ตายซึ่งเป็นลูกหนี้ให้รับผิดชำระหนี้เงินกู้แก่โจทก์ จำเลยจะยกข้อต่อสู้ว่า จำเลยไม่ได้รับมรดกผู้ตายไม่มีทรัพย์ตกทอดแก่ทายาทและจำเลยไม่ได้ครอบครองทรัพย์มรดกเพื่อเป็นเหตุตัดอำนาจฟ้องของโจทก์หาได้ไม่เพราะข้ออ้างดังกล่าวหากเป็นความจริงก็เป็นเรื่องต้องว่ากันในชั้นบังคับคดี ทั้งทายาทไม่ต้องรับผิดเกินกว่าทรัพย์มรดกที่ตกทอดได้แก่ตนตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 1601อยู่แล้ว
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องให้จำเลยทั้งสองในฐานะทายาทผู้ครอบครองทรัพย์มรดก ของผู้ตายร่วมกันชำระหนี้จำนวน 58,698.06 บาท พร้อมดอกเบี้ยให้แก่โจทก์ จำเลยทั้งสองให้การว่า ไม่ได้เป็นผู้รับมรดกผู้ตายไม่มีทรัพย์มรดกให้ทายาท ผู้ตายจะเป็นหนี้โจทก์หรือไม่ไม่ทราบและไม่เกี่ยวข้องกับจำเลย ขอให้ยกฟ้อง ศาลชั้นต้นพิพากษายกฟ้องโจทก์ โจทก์อุทธรณ์ศาลอุทธรณ์พิพากษากลับให้จำเลยทั้งสองในฐานะทายาทร่วมกันใช้หนี้แก่โจทก์ จำเลยทั้งสองฎีกา
ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า “ข้อเท็จจริงฟังได้เป็นยุติตามคำพิพากษาของศาลอุทธรณ์ว่านายท่วนจิ่น แซ่อึ้ง เป็นหนี้โจทก์ตามสัญญากู้เบิกเงินเกินบัญชี จำนวน 54,240.50 บาท นายท่วนจิ่นถึงแก่กรรมเมื่อเดือนสิงหาคม 2523 จำเลยที่ 1 เป็นภริยา จำเลยที่ 2 เป็นบุตรของนายท่วนจิ่นผู้ตาย จำเลยทั้งสองจึงเป็นทายาทของผู้ตาย มีปัญหาในชั้นฎีกาตามฎีกาของจำเลยทั้งสองเพียงข้อเดียวว่า จำเลยทั้งสองในฐานะทายาทจะต้องรับผิดชำระหนี้ดังกล่าวของผู้ตายให้แก่โจทก์หรือไม่ เห็นว่า ตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 1599 วรรคแรก บัญญัติว่า “เมื่อบุคคลใดตายมรดกของบุคคลนั้นตกแก่ทายาท” หนี้เงินดังกล่าวเป็นหน้าที่และความรับผิดอย่างหนึ่งของผู้ตายที่จะต้องชำระหนี้ให้แก่โจทก์จึงเป็นมรดกตามมาตรา 1600 และตกทอดไปยังทายาท ดังนั้นจำเลยทั้งสองในฐานะทายาทต้องรับผิดชำระหนี้ดังกล่าวของผู้ตายให้แก่โจทก์ข้อที่จำเลยทั้งสองฎีกาว่าจำเลยไม่ได้รับมรดกของผู้ตายผู้ตายไม่มีทรัพย์ตกทอดแก่ทายาท และจำเลยไม่ได้ครอบครองทรัพย์มรดกนั้น หากเป็นความจริงก็เป็นปัญหาที่จะว่ากันในชั้นบังคับคดีเพราะทายาทไม่ต้องรับผิดเกินกว่าทรัพย์มรดกที่ตกทอดได้แก่ตนตามมาตรา 1601 ข้ออ้างดังกล่าวจึงไม่เป็นเหตุตัดอำนาจฟ้องของโจทก์ ที่ศาลอุทธรณ์พิพากษาให้จำเลยทั้งสองในฐานะทายาทชำระหนี้ให้แก่โจทก์ชอบแล้ว ศาลฎีกาเห็นพ้องด้วย ฎีกาจำเลยทั้งสองฟังไม่ขึ้น”
พิพากษายืน
